Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα αγόρι που αγάπησε μια αγκαλιά. 2 χρόνια αγαπούσε αυτή την αγκαλιά με όλο του το πάθος και τη δύναμη. Η αγκαλιά έψαχνε κάτι άλλο. Το αγόρι επέμενε για 2 χρόνια. Τίποτα όμως. Η αγκαλιά έψαξε άλλα. Μετά από το τελευταίο ταξίδι, το αγόρι επέστρεψε στο νησί του νιώθωντας λανθασμένα νικημένο. Ναι αγάπησε με δύναμη και αυτό πλέον δε μπορούν το κάνουν πολλοί. Αλλά πλεόν άρχισε να νιώθει διαφορετικά. Πλέον, αν και φίλοι με την αγκαλιά, δε τσακίζεται σε κάθε προσταγή της. Δεν ασχολείται να στείλει μηνύματα, δεν απαντά τα δικά της συνέχεια. Δεν στέλλει ηλεκτρονικά γράμματα ούτε καν κάποιες κοινές φωτογραφίες από τις διακοπές τους. Μετά από 2 χρόνια ένιωσε πως αν και την λατρεύει την αγκαλιά, πως προχωρεί με βήμα αργό και σταθερό προς την έξοδο.

Δε ξέρουμε πόσο καιρό θα αναπνέουμε τον αέρα της ζωής που μας διάλεξε. Καλά θα κάνουμε να μάθουμε να περπατάμε με το κεφάλι ψηλά και να προχωράμε. Ναι το αγόρι επιτέλους μετά απο 2 χρόνια κατάλαβε πως ο αγώνας είναι ανευ λόγου. Ο επιμένων νικά ναί αλλά άμα είναι θέμα 2 ατόμων και άμα το δεύτερο άτομο δε θέλει, τότε πρέπει να βαδίζουμε μπροστά. Το αγόρι νιώθει πως έκανε ότι μπορούσε και μετά από 2 χρόνια, 3 ταξίδια και πολλά συναισθήματα κουρελιασμένα κατάλαβε πως πρέπει να προχωρήσει αλλιώς κινδύνευε να πέσει σε λάθος νερά.

Δε μπορεί να σταματάμε τόσο για κάθε άτομο. Μα κάποιες φορές, έρχονται στη ζωή μας άνθρωποι που αξίζουν τη στάση. Έστω και αν δεν πέτυχε η συνταγή, σίγουρα μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε κάποια υλικά καλύτερα και σίγουρα μαθαίνουμε τη δοσολογία με ακρίβεια. Κανείς δε ξέρει πότε θα έρθει το επόμενο άτομο που θα μας μπερδέψει στην εκτέλεση του πράγματος. Αλλά αυτό είναι και ένα από τα καλά της ζωής. Δε σταματά ποτέ να μας εκπλήσει και που ξέρετε.....ίσως την επόμενη φορά να σας στείλει ένα υπέροχο πακέτο με την ομορφότερη έκπληξη.Αναμονή λοιπόν και να είστε σίγουροι πως οι καλοί ανθρώποι δε χάνονται. Υπομονή.Μια ροδιά θα ανθίσει στη γειτονιά.