Περπατάς και σταματάς. Εδώ έχει περισσότερο οξυγόνο. Σκοτάδι όμως. Δε πειράζει θα συνηθίσω. Παγιδεύεσαι στο μαύρο και μετά δε ξέρεις αν μπορείς να αντικρύσεις το φώς.Κάθεσαι στη γωνιά και όλα είναι ήσυχα, τίποτα δε κουνιέται. Δε συμβαίνει απολύτως τίποτα. Τουλάχιστο δε με γδέρνει κανείς με τα λόγια τους ούτε με τις πράξεις του. Εδώ ησυχία. Ούτε ψεύτικα λόγια της στιγμής, ούτε γυναίκες με μάτια που άλλα λένε μα άλλα κάνουν, ούτε άντρες που σου κάνουν κομμάτια το μυαλό και τη ψυχή. Χωρίς κίνηση, στο πάτο κάθεσαι και δε το κουνάς ρούπι. Είναι άνετα εκεί. Δε πάει παρακάτω, δε κινδυνέυεις να πληγωθείς περισσότερο.

Γύρω σου κι άλλα ανθρώπινα ναυάγια αναζητάνε κάποιο λόγο να ανεβούνε τη σκάλα για τα επάνω πατώματα. Συνήθως τα βλέπανε στη κάθοδο τους. Δε ξέρουν αμα θα μπορέσουν να τα ανέβουν. Κάθε μέρα ξυπνάνε και δε ξέρουνε τι ώρα είναι και τι θα γίνει και πως περνάει ο καιρός και ναι...είναι ζωντανοί νεκροί. Δε πρέπει να τους το πείς όμως γιατί τότε θυμώνουν. Σε ρωτάνε αν περνούσες καλύτερα εκεί πάνω και αν αυτό ισχυεί, τότε γιατί είσαι στο πάτο μαζί τους και τότε το βουλώνεις. Κοιτάς με βλέμμα αγελαδίσιο και με δάκρυα στην άκρη του ματιού και ρωτάς τον εαυτό σου αν είσαι όντως ένας μικρός Τιτανικός ή αν απλά άνοιξες λάθος καταπακτή.

Μια ελεύθερη κατάδυση με έφερε εκεί. Είδα κάτι να γυαλίζει και απλά βούτηξα χωρίς σκέψη. Κεφάλι κάτω, χέρια ψηλά, καρδιά εκτεθημένη.Ψυχή ανοικτή σα βεντάλια και μάτια ερμητικά κλειστά. Έτσι κάνουν οι ερωτευμένοι. Ψάχνουν την αγάπη και τον εαυτό τους στο σκοτάδι. Με τη βοήθεια της αφής και της γεύσης. Τα μάτια τα βγάζουν πρίν  μπούν. Άχρηστα είναι στο σκοτάδι.Και φεγγάρι να έχει, το χρώμα του και η σκόνη του δε θα φτάσουν εκει.

Πάντως εκεί στο πάτο βρίσκεις πολλές απαντήσεις. Μάλλον γι αυτό και γίνεται και η κατάδυση εξ αρχής. Αν έχεις τη δύναμη να τις ανασύρεις όλες, καλώς.Μερικές φορές έχει κάποιες που είναι τόσο τρομακτικές που θες να τις θάψεις επιτόπου. Μα όμως δεν οφείλεις στον εαυτό σου να τις κουβαλήσεις παρακάτω και πιο πάνω? Λες αντίο στούς άλλους και καλή λευτεριά και σπρώχνεις τα πόδια, τεντώνεις το χαμόγελο και πας στην άλλη άκρη για να συναντήσεις το φώς.

Κυρίες και κύριοι, καιρός για ανάδυση λοιπόν.