Σκέφτομαι συχνά πυκνά ... την καρδιά μου. Την καρδιά μου την ατίθαση, την καρδιά μου τη χαζή, την καρδιά μου την πεισματάρα. Ένα σωρό επιχειρήματα χρησιμοποιώ, χίλια δίκια έχω, αλλά αυτή εκεί, το χαβά της. Ώρες ώρες συνέρχεται, συμμορφώνεται στη λογική και στην πραγματικότητα και νιώθω ανακούφιση. ’λλες πάλι, τις περισσότερες, με γράφει στα παλιά της τα κατάστιχα κι εγώ κουράζομαι με την ανημποριά μου. Κι άλλες φορές, με βάζει απλά στη θέση μου...Αδιαφορεί και για την ύπαρξή μου και για τις αναλύσεις μου. Εκείνες τις στιγμές εγώ πάλι χαλαρώνω. Αφήνομαι στην απλή συναίσθησή της κι απολαμβάνω την απλότητα των χτύπων της. Λες κι η ζωή ρέει απλά, όπως το δροσερό νεράκι σε ανοιξιάτικο ρυάκι κι εγώ παλεύω να χτίσω υδροηλεκτρικά φράγματα.

Κι όμως, το δροσερό νεράκι εμφανίζεται ως ένα βουβό εισιτήριο στο γραμματοκιβώτιό μου για μακρινό προορισμό. Τίποτα δε χτίζεται. Τα φράγματα δεν πέφτουν, γιατί απλά είναι ανύπαρκτα. Καμία λογική, καμία προθεσμία, καμία δουλειά, κανένα εγώ δεν με εμποδίζει να απολαύσω την έκπληξη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεκινώ για το αεροδρόμιο...