Μικρές ακτίδες γεμάτες χαμόγελο και χαρά με κτύπησαν στο πρόσωπο. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα μπροστά μου εμένα. Με πλατύ χαμόγελο, μια μικρή δόση υγρής ψυχής και τα μάτια να αλλάζουν χρώματα από τη πρωτόγνωρη ευτυχία. Φώτα παντού και δρόμοι με πόρτες ανοιγμένες. Δεν είναι ανάγκη να ψάξω το φώς. Το άνοιξα μόνος μου. Κανένας δε με βοήθησε και γιατί άλλωστε να το κάνει.Εγώ το έκανα και πριν 2 χρόνια, εγώ το έκανα και τώρα.

Γιατί δυσκολέυομουνα εδώ και 5 μήνες να αφήσω τα πράγματα χαλαρά και απλά, δε ξέρω. Μπαίνω στη κουζίνα, φτιάχνω καφέ, υψώνω τη πολύχρωμη σημαία και ανάβω τσιγάρο. Μα δε καπνίζω σκέφτηκα. Αλλά πως να νιώσω τη Χαρούλα που μιλάει για το πρωινό τσιγάρο. Δεν έχω τίποτα αμα δε με έχω εμένα σκέφτηκα. Τα υπόλοιπα είναι απλά περαστικά και εφήμερα. Οι έρωτες, οι φιλίες, σημαντικά δε λέω αλλά άμα εγώ είμαι ένα κομμάτι ράκος τι να σου κάνουν τα υπόλοιπα? Άμα η ψυχή δε μπορεί να ανέβει το λόφο και την αφήσεις στο πρόποδα,θα την φάνε οι λύκοι. Θα τις πετάνε πορτοκάλια οι περαστικοί. Όλα αυτά αμα την αφήσεις.

Άμα πιστεύεις πραγματικά, άμα έχεις πίστη σε σένα και στην ζωή, θα προχωρήσεις. Θα κινάς νήματα που πρίν νόμιζες ότι ήταν αδύνατο. Άμα πιστέυεις θα γίνει. Α και να χαμογελάς. Τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής αλλά το χαμόγελο είναι το κλειδί για τις πόρτες. Θέλεις να κάνεις πράγματα, να πας σε διάφορα μέρη, να ζήσεις. Η μιζέρια απλά διαλύει τα πάντα. Τις προσπάθειες, τα όνειρα, την πίστη, την καλή ενέργεια, την προσμονή για το επόμενο θαύμα.

Γιατί αν νομίζεις ότι θα παραδοθώ από τη ζωή μου κάνεις λάθος. Η αγάπη, η χαρά και η επιτυχία έρχεται σε αυτούς που την θέλουν με τη ψυχή τους. Δε παραδίνομαι κυρά ζωή. Οπότε πήγαινε να ταλαιπωρήσεις κάποιον άλλον.

Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα κτυπώ, γυρνάω τους δείκτες του ρολογιού πίσω και μετράω το χρόνο ανάποδα. Γελάω στις εικόνες, με τη φάτσα του αφεντικού μου, με αυτούς που στρίψανε λάθος και με αφήσανε πίσω και συγκινούμαι. Συγκινούμαι γιατί επέστρεψα σε μια διάθεση που με ανεβάζει στο ωραιότερο σημείο της ζωής, στο πιο ψηλό σκαλί, στην οκτάνα που λέει και ο Εμπειρίκος.

Αληθινά, τρελλά , πραγματικά. Όλα αυτά δεν είναι φαντασία. Είναι πλεον η καθημερινότητα μου και έγινε σε ανύποπτο χρόνο. Στέκομαι στις κορυφές των κυμάτων και νιώθω τη θάλασσα σα βάλσαμο στη ψυχούλα μου. Η μοναξιά είναι από χώμα είπε η Βαμβουνάκη. Λάθος! Είναι από άμμο αλλά εγώ έχω το κύμα στα πόδια μου και άμα θέλω σκάω με δύναμη και στέλλω την μοναξιά αδιάβαστη.

Γλυκά θροΐζουν γύρω μου τα δένδρα. Tί υψηλός και αίθριος που είναι ο ουρανός! Mέσ' στην ψυχή μου το ουράνιον τόξον και στην καρδιά μου μέσα - στιλπνός, πασίχαρος κορυδαλλός λαλεί...