Μια ευχή πέφτει στο κενό.Από το παλιό μπαλκόνι βλέπω το μιναρέ των άλλων. Κοιτάω τον εαυτό μου. Μπλέ σκούρο παντελόνι, λευκό πουκάμισο από το χέρι της μάνας. Τα μάτια πρησμένα από την αυπνία.

Τα χέρια τρέμουν από την έλλειψη λύσης. Δε ξέρω τι να κάνω. Η σιωπή του μυαλού σήμερα είναι απίστευτη. Δε κοιμήθηκα καλά χτές το βράδυ.

Τελείωσε για τα καλά. Δε το πίστευα ότι βρήκα το θάρρος να γράψω πως αυτό ήταν το τελευταίο μήνυμα και από εκεί και πέρα οι δρόμοι μας χωρίζουν. Νόμιζα ότι δε μπορούσα να ζήσω χωρίς εσένα.

Ο χρόνος σταματά και οι έρωτες γίνονται αναμνήσεις σε ένα περιεχόμενο ψυχεδελικό.

Ήταν η πρώτη φορά που καταφέρα να σε αφήσω. Δε ξέρω πως και δεν έτρεξα από πίσω σου να σου πω πως δε μπορώ να ζήσω χωρίς σου.Μα δε το έκανα.

Το μήνυμα μου ήταν σαφές. Επικοινωνία τέλος. Ότι ζήσαμε, ζήσαμε. Τα θέλω μας δεν έβλεπαν το ίδιο μέλλον. Χωρίσαμε πάνω στη νέα σου αρχή. Κάθε τέλος, μια αρχή.

Όταν φτάνει η ώρα να αφήσεις κάτι να φύγει, απλά το ξέρεις.