Αυτό το Σαββατοκυρίακο επισκέφτηκα το άλλο μισό της μαρτυρικής νήσου. Δυστυχώς μια φορά πήγα στη κατεχόμενη Λευκωσία και έφυγα αμέσως. Αυτή τη φορά κάποιοι τ/κύπριοι φίλοι από το Λονδίνο με προσκάλεσαν στο σπίτι τους κοντά στη Κερύνεια. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να φάμε. Πήγαμε στου Νιαζι πίσω από το ξενοδοχείο Ντόουμ (γνωστό αν έχετε μελετήσει τη Κύπρο και την ιστορία της εισβολής καθόλου). Το εστιατόριο αυτό ήταν διάσημο από το καιρό που ήταν στη Λεμεσό και με την εισβολή μεταφέρθηκε στη Κερύνεια. ΣΟΚ!

Μετά περπατήσαμε στο πανέμορφο λιμανάκι και σφίχτηκε η καρδία μου.Πήγαμε στο σπίτι το οποίο έιναι μεταξύ του Πενταδάκτυλου και μεγάλων χωραφιών με χαρουπιές. Όπως μου τα έλεγαν οι γονείς μου....

Πραγματικά πέρασα ένα δύσκολο σα/κο. Ήμουν επισκέπτης στη πατρίδα μου. Μου έλεγαν να με πάρουν στον Άγιο Ιλαρίωνα και στο Μπέλλαπαις αλλά αρνήθηκα. Τα παιδιά είναι καλοί φίλοι και κατανούσαν. Αλλά πραγματικά θυμήθηκα πράγματα από βιβλία που διάβασα και τα πράγματα που άκουγα τόσο καιρό.

Με μεγάλη θλίψη,στην επιστροφή, και πόνο έβλεπα τη Λευκωσία να είναι σα ένα λερωμένο χωριό. Μια πόλη απεριποίητη.Μια πόλη φάντασμα. Δεν εκτίμησαν καθόλου την αρχιτεκτονική, ούτε ασχολήθηκαν να κρατήσουν μια ομορφιά στη παλιά πόλη. Η δε Κερύνεια πέρα από το ότι βρίσκεται κοντά στο Πενταδάκτυλο και έχει το λιμανάκι και κάποιες παραλίες, εμένα δε μου άρεσε και πολύ. Μια συνηθισμένη πόλη είναι.

Περνάμε οδοφράγματα, αλλα αδέλφια δε βρίσκουμε

Στήνουμε παγίδες και πέφτουμε μέσα μαζί

Εγώ τα φώτα σας και εσείς το αίμα μου

Στο λιμανάκι της Κερύνειας στεκόμαστε μαζί

Τρώμε χαρούπι και χαλλούμι

Πίνω στην υγειά σας. Πίνετε τούρκικη αγκαλιά.