Μες το κόσμο χάνω δυο ψυχές και τρείς αγγέλους. Περπατώ και σκέφτομαι τι θα ήθελα να πω. Ξέχασα κάτι. Αρχίζω να περπατάω ανάποδα. Περνάω από μικρές πλατείες. Σταματώ σε ανθρώπινους καταρράχτες. Γέλιο. Σπάνιο. Η βουή της πόλης, αν και ανάποδη, είναι επώδυνη. Μάτιες καρφιά. Γιατί να είσαι διαφορετικός. Μπας και εγώ απλά νιώθω αυτό το συναίσθημα....Μάλλον ο κόσμος δε νοιάζεται κάν.

Ο τροχονόμος με σταματάει στο φανάρι για τα τροχοφόρα. Τι στο καλό βλέπει το ροζ αστέρι που κρύβω στη ψυχή μου. Μα δε μου φαίνεται. Πως το κατάλαβε το όργανο της τάξης. Ανήσυχα πλάσματα αυτοί οι τροχονόμοι. Θα τους προσέχω από τώρα και στο εξής. Μου κάνει νόημα να περάσω. Πάλι καλά. Έχω ακόμα κάποια δικαιώματα στο κόσμο αυτό.

Φτάνω στη στροφή. Στα γόνατα. Στάση για θρήσκους και άτομα επι πληρωμή. Αναγκαστικό και πάλι να ακούω τις καμπάνες που κτυπάνε για ακόμα ένα γάμο. Περνάει ένα παιδί και με κοιτάει. Κρατάει παγωτό σοκολάτα και σκέφτεται να το φάει. Αλλάζει διαδρομή μπας και του το κλέψω. Γελάω. Παραμιλάω.

Ανοίγει το τούνελ και ενα πλήθος μπαίνει μέσα. Με παρασέρνει μαζί του. Κτυπάω και μαθαίνω το μάθημα στα γρήγορα. Μπαίνω στο δρόμο με τα πεύκα (οι λεύκες τους τελειώσανε). Περπατάω γρήγορα και θέλω να προλάβω τον αδερφό της γιαγιάς μου που περπατάει πολύ γρήγορα. Δε μπορώ όμως τα πόδια μου δεν έχουν δύναμη. Εδώ που τα λέμε και η ψυχή μου το ίδιο. Βαρέθηκε να τρέχει. Καλά είναι μα θέλει διάλειμμα.Ανοίγω πόρτες, ανοίγω και καρδιές.

'Όχι μπραζίλια, μα οκτάνα'(Εμπειρίκος).Εδώ είμαι και θα μείνω.