Ξύπνησα με διάθεση το πρωί. Ήθελα ένα μεγάλο καφέ. Αλλά όχι πάλι σπίτι. Ήθελα σήμερα να πάω για καφέ εκτός. Παίρνω το κολλητάρι και αφου εγκρίνεται η ιδέα κανονίζουμε για τις 1130-1145 στο Στάρμπακς στο κέντρο της πόλης. Κλασσικός Χρίστος πήγα από τις 1120 και κάθησα με το λάττε με άπαχο γάλα και σιρόπι χώρίς ζάχαρη στο δερμάτινο καναπέ μέχρι να έρθουνε και οι άλλοι.

Δίπλα μου μια ομάδα γυναικών. Ντυμένες λες και θα πήγαιναν σε δεξίωση άρχισαν να θάβουν τους πάντες. Εγώ βέβαια άκουγα τα πάντα. Δες τον αυτόν, τι κάνει με αυτή τη κακάσχημη. Κοίτα αυτόν τι κώλο έχει. Ρε συ κοίτα τι γλυκό μωρό, κρίμα που το φορέσανε πράσινα όμως. Και άλλα τέτοια καλοσυνάτα και καλοπροαίρετα σχόλια.

Σε μία φάση αρχίσανε να μιλάνε για μένα. Από που λέτε να είναι? Γερμανός? Ισπανός? Άγγλος? Σιγά μην είναι Άγγλος λέει η μία. Δε βλέπετε τα προσόντα που αναγράφονται? Μεσογειακός είναι. Μάλλον Ιταλός.

Σε εκείνη τη στιγμή αρχίζω να γελάω τόσο δυνατά και να μου έχει βγεί το λάττε από τη μύτη και να έχει γυρίσει ΟΛΟ το Στάρμπακς πάνω μου και εμένα να με έχει πιάσει το νευρικό γέλιο και να μην σταματάω. Σούργελο έγινα!!!! Καπάκι πάω να σηκωθώ και σκοντάφτω στο δίπλα τραπεζάκι και χύνω τα νερά και τους καφέδες που άφησαν οι προηγούμενοι. Έρχεται θυμωμένος ο μάνατζερ και μου ζητάει το λόγο και μετά που του εξήγησα αρχίζει να γελάει. Πήρα και καινούργιο λάττε, κάθησα έξω και έκανα και καινούργιο συκώτι.

Να στε καλά κορίτσια!!!

Καλό μήνα!!!! Όποιες και να ήσασταν!!!!