Το παζάρι διοργανώνεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια από ενα φιλανθρωπικό ίδρυμα λίγο έξω από τη Λευκωσία. Πέρασα με ένα από τα κολλητάρια μου να δούμε αν μπορουσαμε να βοηθήσουμε λίγο οικονομικά και να περάσουμε λίγη ώρα βοηθώντας κάποιον άλλο εκτός από τους εαυτούς μας.

Μεταξύ των παιχνιδιών και των παραδοσιακών εδεσμάτων είδαμε και μερικά από τα παιδιά του ιδρύματος. Γελάγανε στη μέση της αυλής με τις ψυχές τους ανοικτές για τους άλλους να μπούνε μέσα. Παίζανε ως γνήσια πρότυπα, παραδείγματα προς μίμηση. Φωνάζανε τόσο δυνατά λες και μας φώναζαν εμάς που είμαστε μίζεροι για τα ασήμαντα προβλήματα μας. Τρώγανε και ήταν ευτυχισμένα με ότι είχαν. Δεν παραπονέθηκαν, δεν είπαν τίποτα. Απλά ζητούσαν αγάπη και προσοχή. Έστω και εκείνη τη μία μέρα το χρόνο που τους θυμόμαστε.

Το βράδι στο δελτίο των 2030, βγήκε ενα κοριτσάκι με ειδικές ανάγκες και είπε πως ένας οδηγός (όταν προσπάθησε να του πουλήσει ένα κουπόνι για να βοηθηθεί το εν λόγω ίδρυμα) της είπε ''Δεν αγοράζω κουπόνια από καθυστερημένα''. Μα το Θεό.....Λίγη αγάπη σου ζητήσανε, όχι τίποτα άλλο. Αλλά εσυ (γιατί κύριος ή άνθρωπος δεν έισαι για ΚΑΝΕΝΑ λόγο) το μόνο που είδες είναι την ιδιομορφία αυτού του μικρού κοριτσιού. Τίποτα άλλο. Τη μεγάλη καρδιά και την ψυχή που έχει αυτό το παιδί να βγεί να κάνει αυτό το πράμα και να συνεχίζει μετά από τέτοια συμπεριφορά...ε αυτό (και με το συμπάθιο) θέλει αρχίδια. Εσύ δε τα έχεις. Αυτό το κορίτσι τα έχει όμως. Ντροπή σου.

Ο κόσμος έιναι ένα παζάρι αγάπης. Δίνουμε και παίρνουμε. Κι όμως τα τελευταία χρόνια ο κόσμος κλείστηκε στο καβούκι του και αγαπάει μόνο τον εαυτό του. Τόσο που δε βλέπει γύρω του. Χρειάζονται κι άλλοι αγάπη αγαπητοί μου. Δεν είμαστε μόνοι μας, εμείς και τα προβλήματα μας. Κοιτάξτε γύρω σας.