Αν μου έμεινε δράμι μυαλού πλέον για να σκεφτώ αυτά που πρέπει. Ακουμπάω παντού και σκέφτομαι τις νύχτες μας. Μου τύλιγες χόρτο και μου χαμογελούσες. Πόσα τελικά μπορεί να μας πεί το χαμόγελό. Εμένα μου έλεγε τα πάντα. Τα μάτια λάμπανε και με φιλούσες γλυκά.Αδερφικά. Αγκαλιά που την ήθελα όσο τίποτα άλλο.Σε πεθύμησα. Παιρνάει ο καιρός και εγώ μαθαίνω να ζώ με σένα μακριά και με όλα τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν με τον επαναπατρισμό μου.

Εδώ οι πόρτες είναι κλειστές. Μερικές ανοίγουν για λίγο και μετά κρύβονται με τα ταίρια τους μπροστά στη τηλεόραση. Δε θέλουν ή δεν αντέχουν να ακούσουν τι έχω να πώ. Προφανώς χάσιμο χρόνου πλέον και εγώ απλά μπεκρουλιάζω με φτηνό κρασί ζωής και με κονιάκ εμπειρία. Δε το χορταίνω και η ζωή μου στένλει στο τραπέζι μου κι άλλο μπουκάλι Πίκρα του '79.Μεθάω αλλά δε το βάζω κάτω. Πίνω και προσπαθώ να δω μέσα από τα βουρκωμένα μάτια το φώς. Ξέρω πως έρχεται σύντομα αυτό που ψάχνω και πως όλα θα είναι εντάξει. Αλλά ως πότε πρέπει να πίνω για να μάθω? Δε ξέρω τι νιώθω.

Περνάω μια απίστευτα θετική φάση και αρκετά χαρούμενη, απλά η φάση με την αρρώστια του μπαμπά μου έδωσε μια ευκαιρία να δω ξεκάθαρα μερικά πράγματα όσο αφορά τον περίγυρο μου.Έτσι δικαιολογείται και το ελαφρώς σκοτεινό και απαισιόδοξο ύφος του κειμένου (αν και στη βάση και ψυχή του είναι πολύ χαρούμενο). Να σαι καλά ρε πατέρα. Ακόμα και γι αυτό φρόντισες.Το αγνοείς βέβαια αλλά εγώ σ'ευχαριστώ και αυτό μετράει.

Σε αυτούς που στάθηκαν στο ύψος τους και στους άλλους που χάθηκαν πίσω από τις σημαντικές δικαιολογίες τους. Ευχαριστώ και τους δύο.