"Κοίτα το φως του κάθε ανθρώπου,

όχι τη σκιά του"

Τζέρι Τζαμπόλσκι

Ολόκληρο το ποστ θέλησα να είναι αυτή η φράση που μόλις διάβασα.

Αν κάθε φορά που τείνουμε να νιώσουμε αρνητικά για κάποιον σκεφτούμε ότι πίσω από τις πράξεις ή τα λόγια του υπάρχει θετική πρόθεση (που μπορεί απλά να είναι η ανάγκη του να ανεβάσει την αυτοεκτίμησή του, να νιώσει ότι αξίζει, είναι δηλ. οι πράξεις ή τα λόγια του σχεδόν μια κραυγή για προσοχή ή βοήθεια), τότε ίσως πολλά να αλλάζουν μέσα μας και "έξω μας"...  :) 

Πάλι αυτό το υπέροχο ρετρό τραγουδάκι με τη φωνή της Βέμπο, επειδή το ακούω συνέχεια από χθες και είναι τόσο παραστατικό...

Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά

Στίχοι: Χρήστος Γιαννακόπουλος
Μουσική: Γιάννης Κυπαρίσσης
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Βέμπο

Το 'θελα κι εγώ σαν τρελή
το 'θελες κι εσύ πιο πολύ
κι έγινα παιδί μου για πάντα δική σου
Όμως ούτε το 'χα σκεφτεί
ούτε το 'χα ονειρευτεί
πόσο ευτυχισμένη θα είμαι μαζί σου

Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά
μου χαϊδεύεις μετά τα μαλλιά
όλη μέρα γελάς
λόγια λες τρυφερά
και γεμίζεις το σπίτι χαρά
Πόσο χαίρομαι που μ’ αγαπάς
πάντα κάπου τα βράδια με πας
και τις νύχτες ρωτάς
αν κι’ εγώ σ’ αγαπώ
αλλά πια δεν μπορώ να τα πω

Βρίσκουμε τις μέρες μικρές
που περνούν γεμάτες χαρές
πάντα με την ίδια που λέγαμε τάξη
άλλο δεν προσμένω καλό
και μονάχα παρακαλώ
στη ζωή μας τίποτα να μην αλλάξει

:)