Λοιπόν αυτό το πράμα με εκνευρίζει όσο λίγα. Κατέβηκα στη Κύπρο και οκ δέκτηκα το κυπριακό τρόπο ζωής. Δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι, δερμάτινος καναπές. Το οποίο δε κατανοώ γιατί συμβαίνει 30 και πλέον μέρες του μήνα αλλά ο καθένας κάνει τις επιλογές του και γι αυτό δε τον κρίνω.

Αλλά μου τη δίνουν δύο πράματα.

Το πρώτο είναι αμα μερικοί φίλοι με έχουν για συμπλήρωμα και εξηγώ. Χτές με πήρε φιλαράκι και μου είπε να βρεθούμε στις 1600. Εγώ είπα οκ αλλά μετά κάτι σοβαρό έτυχε και έπρεπε να το αλλάξω για τις 1800. Με πληροφόρησε ότι στις 1430 σχολνάει και στις 1830 σχολνάει η κοπέλα του οπότε δε μπορεί. Δηλαδή εγώ θα ήμουν το συμπλήρωμα 4-630???? Και αυτό το έχει κάνει ήδη 2-3 φορές και γι αυτό υπέπεσε στην αντίληψη μου. Δηλαδή αν την δεί στις 1930 τι θα πάθει ή και να μην την δει μια νύχτα (σχήμα λόγου) τί θα πάθει??? Εμένα έχει να με δεί 3 βδομάδες. Δηλαδή έλεος παιδια. Αυτός ο άνθρωπος έχει χάσει τους μισούς του φίλους λόγω αυτής της συμπεριφοράς. Κλεινόμαστε σε μία σχέση και έχουμε τους άλλους να γεμίσουν τα κενα? Κατανοοώ ότι μετά τα 25-30 το κέντρο βαρύτητας περνάει από τους φίλους στο έτερον ήμιση. Αλλά να διατηρείται μια ισορροπία. Γιατί όπως είδαμε σε άλλο επεισόδιο (πόστ), άμα τύχει και χωρίσεις και δεν έχεις φερθεί σωστά, θα είσαι μόνος μετά γιατί οι φίλοι θα έχουν πάει σε ανθρώπους που δεν τους αντιμετωπίζουν σα ενδιάμεσα σνάκ σε δίαιτα. Δηλαδή συμπληρώματα.

Το δεύτερο είναι άμα με θυμόυνται όλοι αμα ο άλλος/η είναι απασχολημένος. Ο γκόμενος μου έχει φύγει ταξίδι στο εξωτερικό, ο γκόμενος μου είναι στα μαθήματα καράτε, η γκόμενα μου θα πάει έξω με τις φίλες τις. Άμα δε υπάρχει ποδόσφαιρο στη τηλεόραση, όλες/όλοι που δεν τους ενδιαφέρει με γεμίζουν με μηνύματα.Το θέμα είναι ότι αν δε μπορείς εκείνο το βράδι, πρέπει να περιμένεις για την επόμενη ημερομηνία που θα τύχει κάτι για να είναι ελευθέρος/η. Δηλαδή η φιλία σου με κάποιον είναι δεμένη πλέον με δύο προγράμματα. Και όχι δεν είναι έτσι παντού. Εχω γνωρίσει πολυ κόσμο και είχα φιλίες (και έχω μερικές ακόμα) με κόσμο που κατανοεί ότι το να κλειδώνεσαι σε μια σχέση δεν είναι το πάν. Σαφώς και θα είναι η προτεραιότητα σου δεν αντιλέγω. Αλλά μερικά πράγματα δε μπορείς να τα παραμελέις.

Είχα πολλές σχέσεις στο Λονδίνο. Ποτέ δε παραμέρισα τους φίλους μου. Ούτε και ο κόσμος στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης ζεί έτσι. Συζήτησα με μερικούς το θέμα και άκουσα ότι δε τους κατανοοώ, και ότι δε καταλαβαίνω.Λές και εκεί που ζούσα (σε μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ απαιτητική πόλη)δεν είχα φίλους ζευγάρια.Απλά όμως οι άνθρωποι είχαν και τις παράλληλες ζωές τους και τη κοινή πορεία.Γιατί εδώ στην ανατολική γωνιά της μεσογείου τα πράματα είναι έτσι ουδέποτε το κατάλαβα και δε πρόκειται να ασπαστώ αυτό το τρόπο ζωής και σκέψης εκτός ίσως απέναντι σε αυτούς τους πρώτους διδάξαντες.Πάντως έχω να δηλώσω ότι ο κύκλος μεγαλώνει, γνωρίζω ενδιαφέροντα άτομα και ρε αδερφέ αν μερικοί είναι απώντες τι να κάνουμε? Η ζωή προχωράει σα λεωφορείο. Όποιος θέλει κατεβαίνει και όποις θέλει ανεβαίνει. Με το ζόρι δουλειά δε γίνεται.

Όπως εξαιρετικά είπε ο Χαλίλ Γκριμπράν ο φίλος δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να ψάχνετε για τις ώρες που έπρεπε να σκοτώσετε αλλά για τις ώρες που θα έπρεπε να ζήσετε.