Παρασκευή βράδυ και αντί να είμαι κάπου εκεί έξω, με κόσμο, χαρές και τραγούδια, εγώ είμαι μέσα και προσπαθώ να συγκεντρωθώ, για να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές μου και να απολαύσω το ΣΚ μου (αλλιώς πάλι εδώ αύριο... :( )

Και, φυσικά, αν και κακώς, το μυαλό μου ταξιδεύει...

Κυρίαρχη στις σκέψεις μου αγαπημένη μου φίλη που πάσχει αυτόν τον καιρό από κατάθλιψη. Η υγεία της είναι επιβαρυμένη από διάφορα "μικρά" θέματα, οι σκέψεις της για την ταλαιπωρία που υφίσταται από όλα αυτά, χρόνια τώρα, την κάνουν να νιώθει αδικημένη και "χτυπημένη" από την κακή υγεία, έχει μετανιώσει την αγορά του σπιτιού που έκανε με τον άνδρα της και δε βρίσκει λύση στο πώς να φύγουν από αυτό, κοιμάται λίγο, είναι μονίμως κουρασμένη, δεν αποδίδει στη δουλειά της και τρώει με το ζόρι. Δυστυχώς την έχω μακριά. Της έχω προτείνει να πάμε ένα ταξίδι μόνο κορίτσια, εγώ, εκείνη και 1-2 αγαπημένες φίλες ακόμα, της πρότεινα να τη φιλοξενήσω. Δεν έχει διάθεση για τίποτα. Λέει πως θα έιναι κακή παρέα. Μα, της λέω, αυτό το ξέρουμε και δεν πειράζει. Σκοπός είναι να ξεχαστεί και να νιώσει καλύτερα όχι να αγχώνεται για το αν εμείς περνάμε καλά μαζί της.

Σαφέστατα  πρέπει να μιλήσει με κάποιον. Την παρότρυνα πολύ έντονα γι' αυτό και το έκανε. Μία φορά μόνο. Δεν ξαναπήγε. Η αλήθεια είναι ότι από αυτά που μου διηγήθηκε ούτε εγώ θα ξαναπήγαινα. Εδώ φαίνεται πόσο σημαντικό είναι να απευθυνθείς σε κάποιον σωστό, "δουλεμένο", αξιόλογο ψυχολόγο, όπως είναι ο Σβενάκος, ας πούμε, κι όχι σε όποιον να'ναι που έχει ένα πτυχία Ψυχολογίας... Αλλά άντε να τον βρεις τον κατάλληλο.

Κι εγώ, τη συμβουλεύω άραγε σωστά; Κύρια τοποθέτησή μου είναι ότι περνά κάτι που περνά πολύς κόσμος κι οτι πρέπει να μην του αντιστέκεται. Να το αποδεχτεί, για να κάνει τον κύκλο του και να περάσει. Την παροτρύνω να πάει σε γυμναστήριο, να ψάξει για άλλο σπίτι, να ξεκινήσει μία ξένη γλώσσα ή ένα οποιοδήποτε χόμπι, όπως τα μαθήματα μαγειρικής, γενικώς να μην αφήνει τις μαύρες σκέψεις για κάθε τι παρελθοντικό, που τώρα δεν αλλάζει, να καταλαμβάνουν το μυαλό της. Η επανάληψη των κακών ίσως επιλογών που έχει κάνει και για τις οποίες μετανιώνει έχουν κάνει το μυαλό της σάκο του μποξ που τον χτυπάει με δύναμη ακατάπαυστα μόνη της.

Την αγαπώ πάρα πολύ και δεν ξέρω με ποιο άλλο τρόπο θα μπορούσα να τη βοηθήσω. Της τηλεφωνώ συχνά, να ξέρει ότι τη σκέφτομαι και τη νοιάζομαι, της λέω τα δικά μου όσο γίνεται πιο χιουμοριστικά, για να φεύγει λίγο η σκέψη και η συζήτηση από την κατάστασή της και της υπενθυμίζω συνεχώς ότι η ζωή είναι τώρα και οφείλει στον εαυτό της να μη σπαταλά ούτε ένα δευτερόλεπτο μετανιώνοντας για το παρελθόν. 

Εύκολα τα λέει κανείς όλα αυτά, δύσκολα τα κάνει. Εκεί είναι η διαφορά, η δύναμη, η θεραπεία: στο να μπορείς να εφαρμόζεις στην πράξη αυτά τα θεωρητικά σωστά που ξέρεις και οραματίζεσαι... να τα εφαρμόζεις...