Τον Ιανουάριο του 2007 έκανα το τεστ ρουτίνας όπως έκανα κάθε αρχή του χρόνου. Θυμάμαι για πρώτη φορά μου ήρθε γράμμα από τη κλινική να επικοινωνήσω μαζί τους άμεσα. Πήρα και έκλεισα ραντεβού ανυποψίαστος για το πώς η ζωή μου θα άλλαζε. Μπήκα στο κτίριο στις 7 Ιανουαρίου 2007. Η γιατρός μου ανακοίνωσε πως πλέον ήμουν φορέας του ιού του AIDS. Οι δείκτες σταμάτησαν. Ο χρόνος κυριολεκτικά πάγωσε και μούδιασα από τη στεναχώρια. Η γιατρός που δεν είχε δει προηγουμένως το φάκελο, είχε κολλήσει. Δεν ήξερε πώς να με παρηγορήσει. Μου ανακοίνωσε πως δεν ήταν το τέλος του κόσμου. Με οδήγησε στο ψυχολόγο της κλινικής. Μου εξήγησε κάποια βασικά. Εγώ βέβαια τα ήξερα. Πάντα ενημερωνόμουνα για τον ιό αυτό και είχα δουλέψει και σε φιλανθρωπικά ιδρύματα για τους φορείς του ιού. Τώρα ήμουν ένας απ’ αυτούς. Πως τα φέρνει η ζωή σκέφτηκα το ίδιο βράδι.

Με ανάγκασαν να διαλέξω ψευδώνυμο. Θα με προστατέψει λέει από το στίγμα. Δε κατανοούσα τότε τι εννοούσαν με τη λέξη αυτή. Δε φαντάστηκα τότε πως θα άλλαζαν τα πάντα. Έγινα λοιπόν κάποιος άλλος και βγήκα στο δρόμο. Με διπλή ταυτότητα.

...........

Περίπου έξι μήνες αργότερα και ενώ οι άλλοι διασκέδαζαν στο τοπικό καρναβάλι που γίνεται κάθε Αύγουστο, έπαθα τη πρώτη κρίση πανικού. Ήμουνα πάνω στο κρεβάτι μου σαν εσταυρωμένος και  ούρλιαζα σα λυσσασμένος. Είχα βγάλει αφρούς και σάλιο από το στόμα και τα δάκρυα ήταν ασταμάτητα. Κατανόησα ότι αυτό έπρεπε να αντιμετωπισθεί. Άρχισα να πηγαίνω για ψυχανάλυση για 4 μήνες. Ήταν πραγματικά η καλύτερη απόφαση της ζωής μου. Έπρεπε να ξανά στήσω τη  ζωή μου από την αρχή. Όχι με βάση τον ιό αλλά γύρω απ’ αυτόν. Δε μπορούσα πλέον να τον αγνοώ. Η ψυχανάλυση με έφερε πιο κοντά στον εαυτό μου. Έμαθα εμένα και κατανόησα τι μπορώ να κάνω για να καλυτερέψω τη ζωή μου. Η περίοδος χάριτος είχε επισήμως λήξει.