Μια τρέλα με το μασκάρεμα την έχω... 'και με το χορό και με την αυτο-γελοιοποίηση που φέρνει γέλιο. 'και με κάθε τι αυθόρμητο. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό μάλλον είναι μέρος της γενικότερης τρέλας μου κι όχι κάτι μεμονωμένο. (Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στην τρέλα που σε κάνει άνθρωπο, στο λόγο ή τη συνέπεια του οποίου οι άλλοι δεν μπορούν να βασιστούν).

Και να μην ακούσω να λένε ότι τα μασκαρέματα δεν ταιριάζουν στους "σοβαρούς" ανθρώπους.... :) Το τι άνθρωπος είναι ο καθένας μας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους άλλους στις σχέσεις του, στην καθημερινότητά του, στη δουλειά του. Όχι από το αν του αρέσει να μασκαρεύεται και να αλευρώνεται με κάθε ευκαιρία. :) Αν υπάρχει κάτι για το οποίο με αγαπώ είναι που αφενός αυτοσαρκάζομαι και μου αρέσει να γελοιοποιούμαι η ίδια, αφετέρου μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που επίσης γελοιοποιούνται χωρίς φόβο (και πάθος), που χορεύουν χωρίς να τους νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι, που μασκαρεύονται αστεία, που χαμογελούν, που είναι έξω καρδιά, που μπορούν να απολαύσουν τη ζωή. 

Τρελαίνομαι δε, να βλέπω ζευγάρια, νέα ή μεγαλύτερα σε ηλικία, χωρίς παιδιά ή με αυτά μαζί μασκαρεμένα ασορτί να παρελαύνουν. Και πουθενά δεν είναι αυτά τόσο πολλά, όσο στην Πάτρα! Ίσως γι' αυτό η πόλη αυτή κρατά την πρωτοκαθεδρία τέτοια εποχή χρόνια τώρα... Εντάξει, το παραδέχομαι: Τρελαίνομαι και για τους άνδρες που μασκαρεύονται ευχαρίστως, που είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους, ώστε να μη φοβούνται να γελοιοποιηθούν, που χορεύουν με άνεση, που γλεντούν. Άσχετο, αλλά σκέφοτμαι πόσο με εντυπωσίασε ένας ασπρομάλης κύριος, πάνω από 70, που χόρευε τη ντάμα του ροκ και μετά μπλουζ, τόσο ωραία, μα τόσο ωραία... 

Ακολουθεί ένα τραγούδι που με εκτοξεύει :) Αν δεν κουνηθώ, όταν το ακούω... μπορεί και να σκάσω... :) To πρωτάκουσα στις Fogueras στην Αlicante  το 2000 κι έκτοτε... Χέρι στη μέση, χέρι στο κεφάλι και ... πάμε! :)