... Και έρχονταν τα καραβάνια... Και μας λέγαν παραμύθια για πράγματα και θάματα...

Για όμορφα λουλούδια...

 Για χρωματιστά φορέματα και χαλιά...

Για χρυσές πόρπες και μαργαριτάρια...

Για μάγισσες και δράκους...

Ένα παραμύθι πήγαινε κάπως έτσι... Μια φορά κι έναν καιρό... ζούσε μια γυναίκα! Νέα, καλή και χαρούμενη που ζούσε την κάθε στιγμή ανάσας... Αλλά μια βαριά κατάρα έπεσε πάνω της... και για να ζήσει κανονικά πλέον, έπρεπε ή να πίνει αίμα ελαφιού ή να ζήσει από εκείνη τη στιγμή και μέχρι να κλείσει τα μάτια της για πάντα... με μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της... Αυτό σήμαινε ότι θα αφήνει πίσω της μια κόκκινη γραμμή... Έτσι κι έγινε! Αφού δεν ήθελε να σκοτώσει ούτε ένα ελάφι... αυτή η γυναίκα είχε μια πληγή! Το αίμα της ποτέ δεν τελείωνε. Ακόμα κι αν ένοιωθε πως θα πέσει κάτω από την εξάντληση. Περπάτησε όλη την έρημο και διέσχισε όλα τα δάση της Ασίας...Δεν σταμάτησε ποτέ! Έφτιαχνε μονοπάτι...Μόνο σε μια λίμνη στην πιο μακρινή έρημο σταμάτησε να ξαποστάσει. Και κοιμήθηκε...

...Από εκεί έρχονταν τα καραβάνια... Και μας λέγαν παραμύθια για πράγματα και θάματα...

Για δάση στοιχειωμένα...

Για ελάφια από φωτιά...

Για κόκκινες γυναίκες...