Είναι σαν μια από εκείνες τις στιγμές που ανοίγεις, με αγωνία, διάπλατα το στόμα σου και προσπαθείς να ουρλιάξεις...

...αλλά δεν συμβαίνει τίποτα. Και ο μόνος ήχος που ακούς είναι υπόκωφο άδειασμα σταγόνας, που σε αποσυγκετρώνει τόσο πολύ από αυτό που θες να κάνεις!

Είναι σαν τις στιγμές που πέρνεις το ψαλίδι και ψαλιδίζεις με προσοχή την ακρη του μικρού δακτύλου σου... μόνο και μόνο για να τσεκάρεις αν υπάρχεις ακόμα και αν μπορείς να πονέσεις...

...μπορείς?...

...ΜΠΟΡΕΙΣ?...

Πόνα! Μπορείς? Πόνα... Μπορείς? Να αναπνεύσεις μπορείς? Να ζήσεις? Να γελάσεις? Να αγαπήσεις?... Αγάπα! Μπορείς? Αγάπα...

Να γαμηθείς... Μπορείς? Να κλάψεις? Μπορείς? ΜΠΟΡΕΙΣ? Γέλα! Μπορείς? Να κοιμηθείς μπορείς? Γέννα! Μπορείς? Γέννα! Μπορείς? Γέννα... ΜΠΟΡΕΙΣ? Γέννα!...

Είναι σαν να παίζεις πινκ πονκ με τον μπαλτά ενός χασάπη... Μπορεί να μην πετύχεις το μπαλάκι αλλά το χέρι σου! Σαν να κολυμπάς σε μια μεγάλη βουβή πόλη! Σαν να γαμιέσαι με σχυζοφρενείς και να γεννάς διαλυμένα, ατροφικά παιδιά!

...ΓΕΝΝΑ! ΜΠΟΡΕΙΣ?...

Τρέξε. Μπορείς?

Αγάπα. Μπορεις?

Γέλα. Μπορείς?

Γέννα. Μπορείς?

Πόνα. Μπορείς?

Κοιμήσου. Μπορείς?

Γαμήσου. μπορείς?

Πέθανε... μπορείς?...