Ήταν κάποτε, στα παλιά τα χρόνια, μια πριγκίπισσα σαν όλες τις άλλες. Που ζούσε σε ένα κάστρο, σαν όλα τα άλλα. Και τη φιλούσε ένας δράκος, σαν όλους τους άλλους...

Τι? Πώς είπατε? Είναι βαρετό επειδή μοιάζει με όλα τα υπόλοιπα που ξέρετε..?

Όχι όχι! καθήστε να σας πω... Στη συνέχεια έχει ενδιαφέρον γιατί...

Κάποια μέρα την έσωσε ένας πρίγκιπας... εμμ... ένας πρίγκιπας.... Ε ένας πρίγκιπας σαν όλους τους άλλους!

Εντάξει εντάξει έχετε δίκιο! Δεν έχει τίποτα καινούριο! Παλιά γνώριμη ιστορία! Πριγκίπισσα- Κάστρο- Δράκος- Πρίγκιπας!

Μισό λεπτό! Ξέρω κι άλλα! Λοιπόν...

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο, ζούσε μια όμορφη πριγκίπ.....

Χμμμ... όχι!... Α! Ναι σωστά! Αυτό θα είναι ότι πρέπει...

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, τότε που ακόμα υπήρχα δράκοι και πριγκ...!

Όχι όχι! Σίγουρα όχι! Λοιπόν... Δεν χρειάζεται πανικός! Λίγο χρόνο να κοιτάξω τα παραμύθια μου χρειάζεται! Αν ερχόσασταν πάλι αύριο? Όχι αύριο δεν θα προλάβω... Τι λέτε για μεθαύριο? Ότι ώρα θέλετε!

...Τι πάει να πει τώρα? Πφφφ! Καλά θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια! Λοιπόν... Όχι πριγκίπισσες και κάστρα, όχι πρίγκιπες και δράκους...

Ή μάλλον... Όχι πριγκίπισσες σε κάστρα που τους σώζει ο πρίγκιπας από τον Δράκο. Ή ήταν Δράκος κλεισμένος σε πρίγκιπα που εσωσε η πριγκίπισσα απο το κάστρο?

Εντάξει εντάξει! Ελάτε παιδιά! Σταματάω το μουρμουριτό!

Λοιπόν...

Όλα άρχισαν μια νύχτα σκοτεινή...

Σε ένα σκοτεινό δάσος...

Με σκοτεινά πλάσματα...

Και σκοτεινές σκιές...

Ναι ενταξει το ξέρω! Οι σκιές είναι πάντα σκοτεινές! Αλλά έπρεπε κάπως να κάνω ατμόσφαιρα!

Η ιστορία μας ξεκινάει πολύ πριν απ' τις σκιές. Για την ακρίβεια αιώνες πριν... Τότε που τα πνεύματα των δέντρων ξυπνούσαν κάθε βράδυ και χόρευαν μαζί με τις πυγολαμπίδες γύρω από την ασημένια λίμνη... Και η Σελήνη τραγουδούσε για να αποκοιμήσει τους τρομαγμένους ταξιδιώτες του μονοπατιού, που χανόταν κάτω από τα φουντωμένα φύλλα. Τότε ο ύπνος τους έσταζε στα μάτια όνειρα, με αερικά και σκανταλιάρικα ξωτικά, που τους ξεπλάνευαν με ξόρκια και γητέματα, με αλήθειες και με ψέμματα... Και έτσι μαγεμένοι δεν πρόσεχαν τις νεράιδες που μάζευαν λουλούδια και αρώματα αυτή τη νύχτα. Δώρα, για την κόρη των βασιλιάδων της νεραϊδοχώρας, την Αίγλη. Έκλεινε τα 256 (21 θερινά Ηλιοστάσια σε θνητά χρόνια). Το ασημένιο δέρμα της ίδιο με της Σελήνης έλαμπε όπως χώρευε και η φωτιά πορφύρωνε τα κόκκινα μαλλιά της. Ήταν το πνεύμα της βελανιδιάς.

Όταν επέστρεψε λοιπόν στις φυλλωσιές είδε έναν ταξιδιώτη να κοιμάται. Η Αίγλη πλησίασε και ακούμπησε το πρόσωπό του. Εκείνος άνοιξε τα μάτια μα δεν μπορούσε να την δει... Μα το Φεγγάρι από ψηλά κρατάει τα νήματα από το πιο ανεξήγητο κουβάρι. Εκείνο του έρωτα... Το πέταξε λοιπόν στον ουρανό κι εκείνο άρχισε να κυλάει ξετυλίγοντας την κόκκινη κλωστή των παραμυθιών...

"Μη φοβάσαι" ψυθίρισε "Κλείσε τα μάτια σου και θα με δεις. Ο έρωτας δεν βλέπει με τα μάτια αλλά με το μυαλό. Γι' αυτό και τον έρωτα τυφλό τον ζωγραφίζουν". Εκείνος ανάσανε τη μοιρωδιά βρόχινων φύλλων και έκλεισε τα μάτια. Τότε την είδε! Καθόταν δίπλα του με απλωμένο το χέρι στο μάγουλό του. Το νήμα του παραμυθιού άρχισε να τους τυλίγει πια όταν... "Μην τρομάζεις σε παρακαλώ..." είπε η Αίγλη μα πριν τελειώσει τη φράση της ο ταξιδιώτης της έκλεισε το στόμα λέγοντας... "Πώς να τρομάξω από σένα; Η αγάπη βλέπει μόνο αγάπη στην αγάπη."...

Και άλλα γλυκανάλατα ειπώθηκαν, από αυτά που λέμε και κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν! Όσπου στο τέλος κάνανε σ... εχμμμ...

... Ώσπου στο τέλος σμίξανε κάτω από τη Σελήνη. Και έτσι αγκαλιά κοιμήθηκαν αερικό και άνθρωπος. Μα τα παραμυθένια νήματα δεν μένουνε αιώνια... Όταν η κυρά της νύχτας μαζεύει τα πέπλα της και ο Ήλιος ξυπνάει στα μάτια, χάνονται! Και κάθε νύχτα καινούριο κουβάρι γνέθει... Έτσι όταν ο ταξιδιώτης ξύπνησε όλο αυτό του φάνηκε σαν όνειρο και γητεμένος έφυγε από το μαγεμένο δάσος. Μα πρώτα χάραξε στην βελανιδιά το όνομά του, να ξέρουν όλοι πως πέρασε κάποτε από κει. Κι όταν η Αίγλη ξύπνησε πονούσε στην καρδιά, γιατί εκεί της χάραξε για πάντα το όνομά του.

Μα είναι δυνατόν; Πονούσε στην καρδιά το πνεύμα και Ταξιδιώτης που ούτε καν το όνομά του δεν μάθαμε... Είναι αυτό καλύτερο από τον Δράκο και την πριγκίπισσα που έσωσαν το κάστρο από τον πρίγκιπα? Ή μάλλον... Ο Δράκος που έσωσε τον πρίγκιπ... Ουφφφ Κάπως έτσι τελοσπάντων!...

...Από τότε τα αερικά έγιναν σκιές και στοιχειώνουν αυτό το μαγεμένο δάσος. Και οι πυγολαμπίδες χορεύουν ακόμα γύρω από το γιασεμί...