1...

5...

10...

Δεν θυμάμαι πόσοι μήνες πέρασαν. Μάλλον είναι πολλοί. Ίσως και πάλι όχι. Πάντως ο μήνας είναι ο σωστός. Άνθρωποι ήρθαν... Άνθρωποι έφυγαν...

Τα νεύρα μου δεν είναι καλά σήμερα το βράδυ!

Η μαμά είπε "Αρρώστησε".

Οι φίλοι είπαν "Κλείστηκε πάλι".

Οι γιατροί είπαν "Οξεία Ψυχολογική αιμορραγία"...

Στο διάολο η "οξεία"! Στο διάολο η "ψυχολογική"! Στο διάολο η "αιμορραγία"!!!

Πετάξτε επιτέλους αυτό το κόκκινο σεντόνι.

Μη μου καταλογίζεται ανόητες γυναικείες νευρώσεις!

Η λογική είναι μια έμμονη ιδέα των ψυχιάτρων...

Μη μου φέρνετε χάπια!

5...

10...

20...

Σας παρακαλώ! Μην προσπαθείτε να μου γαμήσετε το μυαλό με ηλίθια στρογγυλά άσπρα χαπάκια!

Γαμώ τις ιατρικές σας συνταγές. Που πάντα δίνουν ειρωνικές αποστειρωμένες ελπίδες και τελικά το αίμα φτάνει στην πόρτα...

Γαμώ τις εξετάσεις σας. Που κρίνετε τους ανθρώπους αν μπορούν να είναι άνθρωποι...

Γαμώ τους καθηγητές μου. Που με πέρασαν από τη μηχανή του κιμά όταν ήμουν ακόμα παιδί.

Γαμώ τους άντρες. Που έκοψαν το μουνί μου στα δύο...

Γαμώ τον αδερφό μου. Που δεν με έμαθε να αγκαλιάζω...

Γαμώ τον πατέρα μου. Που άφησε τους μαλάκες να μου γαμήσουν τη ζωή...

Γαμώ τη μάνα μου. Που δεν σταμάτησε να με κατακρίνει ανελέητα από τότε που με γέννησε...

Μα πιο πολύ απ' όλους... Γαμώ εσένα Θεέ! Που γράφεις στ' αρχίδια σου τα γαμημένα "τέκνα" σου...  Σε γαμώ! Σε Γαμώ! ΣΕ ΓΑΜΩ!

20...

50...

100...