Είναι μερικές ώρες που απορώ πως μπορώ να σε ακουμπήσω. Τα μεγάλα παράθυρα κλείνουν και αφήνουν στη θέση τους ενα σκοτάδι με μικρά μάτια μα ατέλειωτη ψυχή. Δεν μπορεί κανείς να γράψει και να υπογράψει στο σκοτάδι. Δε βλέπει τι κάνει.

Είναι μερικές ώρες που φοβάμαι μη σε χάσω. Μη σε αγγίξω και γίνεις ενα εκατομμύριο μικρά καθρεφτάκια με κοφτερές γωνίες.Το αίμα μου είναι γενναίο. Μα πόσο θα άντεχε να το αγνοείς. Είμαι και εγω κομμάτι του πάζλ. Δε μπορώ να περιμένω.

Είναι φορές που δε καταλαβαίνω τίποτα τελικά. Σε μυρίζω και ας είσαι μακρυά. Κι ας είσαι στη καρδιά μου αυτό που της λείπει. Σα καράβι που χωρίς σταματημό ψάχνει λιμάνι μα όλα δείχνουν άλλα κατεύθυνση. Σαν ουράνιο τόξο που έχασε το δρόμο του.

Ξέρετε μερικές φορές σκέφτομαι πόσο δύσκολη είναι η ζωή. Αλλά υπάρχουνε και πολλές στιγμές που η ζωή μου δίνει πολύ μεγάλες χαρές. Δε τα παρατάω. Δε μπορώ και να θέλω να τα παρατήσω.Δε με αφήνω. Με έχω δέσει με τις προθεσμίες μου και με έχω συνδέσει με ολα αυτά που θα ρθούν. Μου αξίζει να είμαι εδώ. Σε αυτή τη νοητή καρέκλα είναι που γεννήθηκα για να είμαι ευτυχισμένος.Και όσο πάει ο καιρός, το χαμόγελο γίνεται και μεγαλύτερο.