'Αι μωρή που άμα ακούς καμπάνες, ξαπλώνεις γιατί νομίζεις οτι πέθανες''. Ακούγοντας χτές την ατάκα από τους Δύο Ξένους, άρχισα να γελάω πολύ δυνατά. Από αυτές τις φορές που βγαίνέι μαζί γέλιο, λύπη και ενέργεια. Αυτό που το νιώθεις οτι από στιγμή σε στιγμή κάτι θα σπάσει. Τελικά μας πάει να γελάμε δυνατά. Πολύ δυνατά όμως.

Τη τελευταία φορά που θυμάμαι να γέλασα έτσι ήταν πριν κάτι μήνες σε ενα μικρό καφέ στη παλιά Λευκωσία. Κάθόμουνα με δυο φίλους και σκάει μύτη μια γκόμενα - πρώην ενός απ' τα παιδιά. Με το νέο της γκόμενο παρακαλώ. Ήτανε ντυμένη με 14 πόντους τακούνι, μπλέ τιρκουάζ μπλούζα, κίτρινο παντελόνι στο χρώμα χαρούμενου ήλιου, σκουλαρίκια σε σχήμα ουράνιου τόξου και πράσινα μάλλινα γάντια. Ήρθε και στάθηκε μπροστά μας και με έπιασε ενα ασυγκράτητο τρελλό ανυπόφορο παιδικό ασταμάτητο γέλιο που ανάγκασε τον ιδιοκτήτη που μας ήξερε, να μας ρωτήσει αν είμαστε καλα. Ρόμπα έγινα και πάλι καλά που ήταν και απογεματάκι. Αλλά το φχαριστήθηκα.

Το γέλιο δίνει ζωή ναι το ξέρουμε, το έχουμε διαβάσει σε πολλά βιβλία, έρευνες, περιοδικά και γενικά το ξέρουνε όλοι. Αλλα γιατί κανείς δεν γελάει ποτέ δε κατάλαβα. Συνέχεια ο κόσμος περπατάει λες και έχει το βάρος των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Όλοι έχουμε προβλήματα καθημερινά.Αλλά γιατί τα βάφουνε τόσο έυκολα μάυρα μερικοί ακόμα δε κατάλαβα. Λες και θα αλλάξει τίποτα.

Θυμάμαι όταν γελούσα και έπαιζα στον καλοκαιρινό ήλιο της Κύπρου. Γελούσα μόνος μου μα δε με ένοιαζε. Και για κάποιο λόγο πάντα γυρνούσα το κεφάλι μου στον ήλιο. Από μικρό παιδί.Λες και ήθελα να ευχαριστήσω κάποιον εκεί πάνω ή κάτι. Που μου έδινε τη δύναμη να ανοίγω το στόμα και να βγαίνει ο ήχος της ζωής. Ε λοιπόν παιδιά το έκανα και χτές. Γέλασα με τη ψυχή μου και ασυναίσθητα έστρεψα τα μάτια πάνω. Γιατί έίναι σίγουρος πως κάποιος ή κάτι με προσέχει και μου δίνει δύναμη ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Το γέλιο είναι τρόπος ζωής.