Πήρα τη κούπα με το καφέ και την κράτησα ψηλά κοντά στο δεξί μάτι. Μέσα από το άρωμα του καφέ είδα τη ζωή μου να ξεφυλλίζεται σα παλιό τετράδιο. Εγω και ο μπαμπάς. Εγώ και η μαμά. Οι φίλοι μου. Πήρα τις φρυγανίες και μύρισα τη μαρμελάδα βερύκοκκο. Η γιαγιά μου την είχε φτιάξει πρώτη φορά θυμάμαι. Τώρα πια η μαμά. Ο παππούς έβρισκε και έφερνε φτηνά βερύκοκκα.Χρυσόμηλα που λέμε στη Κυπρο.

Δε χάνω την ισορροπία μου. Έμαθα πολλές φορες να περπατάω σε τεντωμένα σχοινιά χωρίς δίκτυ ασφαλείας. Έπεσα και πλέον ξέρω να το κανω.Δε με πτοεί τίποτα. Στρίβω στις γωνίες με μεγάλη ταχύτητα και πέφτω πάνω στα μπλόκα με τη μέγιστη αδιαφορία. Δε με σταματά τίποτα.Κανένας φραγμός και καμία στάση. Διαρκής και αδυσώπητη κίνηση με σκοπό την εκπλήρωση σκοπών. Να φτάσουμε εκεί που πρέπει τη σωστή στιγμή με το σωστό τρόπο. Ανάποδα.

Άνοιξα το παράθυρο και είδα κοσμο να περνάει χαρούμενος. Και εγώ είμαι χαρούμενος. Εστω και αν ο μπαμπάς είναι στα τελευταία του. Ίσως γιατί σε λίγο θα λυτρωθεί από την άνιση μάχη με το καρκίνο.Ανέβηκα μερικές μέρες Λονδίνο. Με πήραν τηλέφωνο να γυρίσω. Εγκεφαλικό. Τώρα απλά περιμένω το καιρό για το πατερα μου, τον επίγειο φύλακα άγγελο μου, να πάρει τη θέση του με τους άλλους αγγέλους. Αυτούς ψηλά που χορεύουν και τραγουδούν κάθε μέρα τραγούδια της αγάπης και της υπομονής.