'Ανοιξα τα παράθυρα. Σκοτάδι. 'Ανοιξα τη πόρτα. Αδιέξοδο. Μα σαν άνοιξα τη καρδιά σου, είδα το φώς να επιτίθεται χωρίς συστολή. Επίτηδευμένα. Χωρίς να ντρέπεται. Μου έδωσε ανάσα.

΄Ανοιξα τη πόρτα του σπιτιού. Σε έβαλα μέσα. Στο σπίτι που έκτισες το 1988. Το θυμάμαι. Ήμουν 9. Μέναμε σε μια θεία της μάνας μου μέχρι να κτιστεί. Κάθε μέρα ερχόμασταν στο σχολείο μας και στο σπίτι που κτιζόταν. Θυμάμαι ακόμα που εσύ σχεδίασες το σπίτι μας και που με αφήσατε να διαλέξω τελευταίος δωμάτιο.Που εντυπωσιάστηκα που πλέον είχα δικό μου δωμάτιο. Θυμάμαι τις φωτογραφίες από την Αμερική του 1985, τη Γαλλία του 1988....Θυμάμαι που πήγαμε στα Λουτρά της Αφροδίτης...που με έπαιρνες στα βουνά.

Μέσα στο μυαλό μου ολα αυτά στριφογυρίζουν και μπερδεύονται γίνονται ενα τρελλό γαιτανάκι ζωής που με παρασύρουν να αρχίζω να θυμάμαι. Δάκρυα πάντα βέβαια. Τρελλό απόθεμα. Κάποτε χαράς και κάποτε λύπης. Δε βαριέσε. Τουλάχιστο έζησες 60 χρόνια με πάθος. Τώρα στα 61 κάποια πράγματα φτάνουν στο τέλος. Η διαδρομή πάντως γεμάτη. Και αυτό έχει σημασία.

Ο φόβος των πρώτων ημερών έδωσε τη θέση του στην αγάπη. Δεν πανικοβλήθηκα. Απλά χαμογελώ. Γιατί ξέρω οτι πρέπει να ανέβεις στο τρένο. Είναι καιρός να πας το ταξίδι που ο περισσότερος κόσμος φοβάται. Εσύ όμως αγάπη μου δε φοβάσαι. Είσαι δυνατός. Στο υπόσχομαι πως θα είμαι και εγω. Θα κτυπάς κάθε μέρα μέσα μου. Μαζί με τη καρδιά μου. Μαζί με τα σωθικά και τη ψυχή μου.