Με γνώμονα τα προκείμενα άρθρα του καταξιωμένου δημοσιογράφου και έγκριτου κριτικού του κινηματογράφου,Δημήτρη Δανίκα,για τη δημιουργία λίστας με τις 100 ταινίες της καρδιά του,αποφάσισα να τον επικαλεστώ ως σινε-λόγια αυθεντία,και να φτιάξω και εγώ τη προσωπική μου λίστα με τις ταινίες που σημάδεψαν το πνευματικό και το υπαρξιακό μου είναι,εν πολλοίς.Ωστόσο,θα παραφράσω τη σχετική λίστα,δημιουργώντας μια ταξινόμηση αποτελούμενη από 60 αγαπημένες ταινίες,ξεκινώντας την αναφορά μου σε κάθε μια απ'αυτές,από την 60στή θέση,φθάνοντας σταδιακά στην πρώτη πεντάδα και τέλος στην περιβόητη-για μένα-πρώτη θέση.Και παρόλο που θεωρώ εαυτόν έναν ''ψυχασθενή της έβδομης τέχνης,δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω μερικά πραγματικά διαμάντια,κάποιες ταινίες-σταθμούς που σίγουρα θα διεύρυναν τη προσωπική μου κινηματολατρεία.Γι'αυτό και παραθέτω 60 μόνο ταινίες,έχοντας την πεποίηθηση ότι στο μέλλον,η λίστα μου ενδέχεται να διαφοροποιηθεί.

Ξεκιναώ λοιπόν τη καταγραφή του κινηματογραφικού μου μαραθωνίου λατρευτικής ταύτισης.Καλή ανάγνωση-αν το επιθυμείτε-!!

60) ''Καλημέρα Βιετνάμ'' (Good morning Vietnam , 1987)

Ο δαιμόνιος και εκπληπτικός σκηνοθέτης Μπάρι Λέβινσον,το 1987,είχε την διαίσθηση ότι αν χρησιμοποιούσε ένα σεναριακό πλάνο απεικόνισης των γεγονότων του πολέμου στο Βιετνάμ της δεκαετίας του '60,με τις συνήθεις περιγραφές και ενσρκώσεις χαρακτήρων που διέπονται από τον όλεθρο και το όνειδος μιας πολεμικής μαρτυρίας,πολύ πιθανόν να είχε το αποτέλεσμα άλλης μιας πολεμικής ταινίας με το ίδιο περιεχόμενο,τα γνωστά γεγονότα και ντοκουμέντα,και το κυριότερο,ο θεατής να αγανακτήσει βλέποντας ένα κινηματογραφικό σύνολο στα όρια του γραφικού,με τους κλασσικούς πολιτικούς υπαινιγμούς για τα λάθη της κυβερνήσεων Τζόνσον και Νίξον,φέρνοντας στο νου του πάλι τη φρίκη του πολέμου.

Ο Λέβινσον όμως,δεν ήταν ένας τυχαίος σκηνοθέτης.Ήξερε να πιάνει τον παλμό του θεατή,και να συνδιάζει τη ψυχρολουσία των box offices προεκτάσεων μιας ταινίας,με την έμμεση ανάγκη και ουσιαστικό προβληματισμό.Η διαφήμιση με το πρωτότυπο.Γι'αυτό και σκέφτηκε να παρουσιάσει μια ταινία που αφορούσε το Βιετνάμ,αλά αλλιώτικη από τις άλλες.Μια ταινία έμμεσων αναφορών στο πόνο του πολέμου και την καθημερινότητά του,αλλά εστιάζοντας στη καθημερινότητα των προσώπων που έβλεπαν πως ο πόλεμος προσέφερε μόνο πόνο και θάνατο,ότι ήταν ανούσιος.Ο στρατιώτης που ψάχνει διέξοδο στις συνήθειές του,που θέλει να ξεφύγει από τις ολέθριες σκέψεις του πολέμου.Έτσι,ο Λέβινσον εμπιστεύτηκε το σενάριο σε έναν καταξιωμένο του χώρου,τον Μιτς Μάρκοβιτς(σεναριογράφος του θρυλικού ''Μας''),δίνοντας έμφαση σε ένα υπαρκτό πρόσωπο,ο οποίος έφερε τα πάνω-κάτω στα αμερικανικά στρατόπεδα του Βιετνάμ.Ήταν ο επισμηνίας-ντι τζέϊ Άντριαν Κρονάουερ,ο οποίος κλήθηκε από την αμερικανική στρατιωτική διοίηκηση,να ψυχαγωγήσει τους αμερικανούς στρατιώτες,μεταδίδοντάς τους τα τεκταινόμενα της επικαιρότητας,επιδιδόμενος σε συμβατικές ραδιοφωνικές εκπομπές.Όμως,ο Κρονάουερ,ως άνθρωπος,ήταν το άκρως αντίθετο από την συμβατικότητα και τον συντηρητισμό που ήθελαν να παρουσιάσουν οι ιθύνοντες του στρατού.Με τις ριζοσπαστικές και άκρως χιουμοριστικές εκπομπές του,σατίριζε τα στρατιωτικά πεπραγμένα,καταγγέλοντας εμμέσως την αντίδρασή του στο πόλεμο και τις καταστροφικές συνέπειές του.Η πλειονότητα των στρατιωτών τον υποστήριζε και τον επευφημούσε,όχι όμως και οι στρατιωτικές αρχές,οι οποίες,βλέποντας πως η επαναστατική παρουσία του Κρονάουερ,έπληγε τις εξουσίες,τον καθαίρεσαν γρήγορα.Ωστόσο,οι εξαγγελιές του,ντυμένες με χιούμορ και καυστικά σχόλια,τον εδραίωσαν στη συνείδηση των στρατιωτών.Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς,ερμήνευσε επάξια και υπέροχα τον χαρακτήρα του Κρονάουερ,θέτοντας υποψηφιότητα για Όσκαρ 'Α Ανδρικού ρόλου.Η ταινία,δέχθηκε πλατιάς αποδοχής από κοινό και κριτικούς,και ο Λέβινσον,απέδειξε για ακόμη μια φορά το σκηνοθετικό του ταλέντο.