Μια φράση του συρμού,μια φράση της επαναλαμβανόμενης αγανάκτισης και οργής που ξεχειλίζουν σαν τη σαμπάνια σε πιεσμένο μπουκάλι...''Η Ελλάδα,ένα χάος αμέτρητο''.Και τί απλά να πρωτοαριθμήσεις και να εξιστορήσεις για να επισημάνεις το μέγεθος του ορυμαγδού που ταλανίζει ες αεί αυτή τη χώρα.

Μια οικονομία στο χείλος της απόλυτης καταστροφής,ένα έθνος έρμαιο των αδιαφιλονήκτων συμφερόντων της χειραγώγησης των μεγαλοκαρχαριών ενός θιάσου από μαριονέτες.Τα σκοτεινά χέρια της διαπλοκής και της τσίγκινης εξουσίας αυτών που διαφεντεύουν τις συνειδήσεις και τα λαϊκά ένστικτα,που αμαυρώνουν τον ουμανισμό των μικροαγωνιστών,για να ικανοποίησουν την αιμοδιψή βουλιμία τους για πολιτειακή διαφθορά προς όφελος των κεφαλαίων.

Όλα αυτά αποτελούν ένα ''λάρυγγα'' στο στόμα των λαϊκών μαζών,που διογκώνεται και εξαπλώνει τα σύνορα της κλιμακόμενης οργής.Ωστόσο,τα τεκταινόμενα με την έλευση των λαθρομεταναστών σε ένα δημόσιο χώρο,που ανέκαθεν,συναποτελούσε με κάποια άλλα δημόσια κτίρια,την κοιτίδα του ελληνικού πνεύματος και την πολιτισμική έξαρση του ανθρωπισμού.Το πανεπιστημιακό άσυλο,καταστούσε τον άγραφο οπλισμό των πνευματικών συνειδήσεων για φωνή,εξέγερση,πάλη για αξιοπρέπεια,μέσα από το πρίσμα της καινοτομίας και της επανάστασης των ιδεών.

Παρόλα αυτά,η συμπίεση μιας μειονότητας λαθρομεταναστών,σε ένα πανεπιστημιακό χώρο,με το ''άλλοθι'' του σεβασμού της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας και του φιλελεύθερου δικαιώματος των ανθρώπων στην αξιοπρέπεια και την κοινωνική υπόσταση,είναι ένα ζήτημα,τουλάχιστον λυπηρό.Ζούμε σε μια χώρα,η οποία αποτελεί και το μεγαλύτερο αγκάθι του οικονομικού σπαραγμού.Η ίδια χώρα,όχι οι θεσμοί της,είναι το αγκάθι.Γιατί οι θεσμοί εγκαθιδρύονται από τους ανθρώπους.Η θεμελίωση των αξιών,δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μακροσκελές χαρτί,σαν μια πλάκα του Μωυσή.Αν όμως,οι ίδιοι οι θιασώτες της πολιτειακής και οικονομικής υπόστασης,κατακερματίζουν,μέρα με τη μέρα,μια χώρα-γρανάζι σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης,τότε ο ανθρωπισμός κλυδωνίζεται.Δεν μιλάμε μόνο για τους καπιταλιστές-εθνικιστές,που με το κεφάλαιό τους λοιδωρούν την ισορροπία των μαζών.Μιλάμε και για τους ίδιους τους εκπροσώπους του λαού-δήθεν-που ασελγούν πάνω στον ηθικό προβολέα των ψυχών.

Μια Ελλάδα,η οποία καταστέλλει τα σύνορα,δεχόμενη μυριάδες λαθρομετανάστες,ατενίζοντας ένα ορίζοντα φρικαλέας εκμετάλλευσης,με τη μίζα να κυριαρχεί,μετά κατηγορεί,υποτάσσει και περιθωριοποιεί τους ανθρώπους τους οποίους η ίδια αγκαλιάζει!Μια χώρα,η οποία αποτελεί τον φτωχό συγγενή του Ευρωπαίου δυνάστη,μια Ελλάδα που ζητιανεύει υποστάσεις,ανορθώσεις και αξιοπρέπειες,πώς περιμένει να διορθώσει το κοινωνικό χάσμα?Αυτοί οι αλλοδαποί,έχουν καταστήσει εαυτόν παράπλευρες απώλειες ενός κράτους-αδίκου!Μια κυβερνητική πολιτεία,η οποία γαυγίζει κατά παντός,επιρρίπτοντας ευθύνες σε όλους και στον εαυτό της(ένας πολιτικός μαζοχισμός),αδιαφορεί παράλληλα σε ό,τι τεμαχίζει τον εφησυχασμό της να αφοσιωθεί στο ''θεάρεστο έργο'' της!Να δανειστεί λεφτά!Να δανειστεί,μέσα από ένα πρόγραμμα-γολγοθά που της επέβαλλαν οι κεφαλαιούχοι,καταδυναστεύοντάς την,μην έχοντας πλήρη επίγνωση ότι στο εσωτερικό αυτού του φτωχού συγγενή των ηπείρων,το χάος έχει τον πρώτο λόγο!Ο ρατσισμός και η απαξίωση της αξιοπρέπειας,σε συνάρτηση με τον καταιγισμό της απεργίας όλων των τάξεων,όλων των παρατάξεων και όλων των φυλών(Έλληνες και μή),βρίσκουν αντίκρυσμα σε έναν κοινό παρονομαστή:στην ασυναρτησία των πάντων,στην ανηλεή φρίκη των πάντων.Μια χώρα καταχρεωμένη να ραπίζει τις κοινωνικές μειονότητες που η ίδια δέχεται,υποσχόμενη μέσα από το κέρδος και τη μίζα,μια Γη της Επαγγελίας.Δεν υπάρχουν ξένοι μετανάστες,εμείς είμαστε μέτοικοι στην ίδια μας τη χώρα.Δεν υπάρχουν αξίες,μόνο δανεικά.Τα πάντα δανεικά,από την οικονομία,μέχρι τη συνείδηση!