Σήμερα μου λύθηκε μια τεράστια απορία…

Ήταν 21 Οκτωβρίου 1998 όταν μία παντόφλα (ανοιχτό καράβι) με πέταγε στην Κέρκυρα χωρίς να ξέρω πού ακριβώς βρίσκομαι, σαν τον «Πίπη» με τη Βουγιουκλάκη.

Ευτυχώς δεν ήρθε κανένας  «Παπαμιχαήλ» να με βοηθήσει, γιατί το «μπουκέτο» που θα έτρωγε θα ήταν εξαιρετικά αφιερωμένο…

(Αλήθεια, στην ταινία, ο Παπαμιχαήλ γούσταρε τον Πίπη? Αν όχι, γιατί το «Λεβέντη μου κι αλήτη μου» το τραγουδάγανε μουσούδα- μουσούδα? –Πού  ήταν ο Αρχιεπίσκοπος τότε?- Αν αναλογιστούμε ότι η ταινία ήταν την εποχή της χούντας πάντως δικαιολογείτο…-Διάβαζε!)

Ενώ καθόμουνα στο λιμάνι, μου ήρθε μια φοβερή ιδέα! (όταν δουλεύει το  μυαλό με μανιβέλα…)

Να ρωτήσω κάποιον!!! (έλα!)

Πάω σε έναν περίεργο κει πέρα…

-         Μπορείτε να μου πείτε πού είναι το κέντρο της πόλης?

-         Το Λιστόν?

-         Κλειστόν? (είμαι και περήφανος…στ’ αυτιά) Και γω τώρα πού θα πάω?

Τέλος πάντων μου εξηγεί το  δρόμο, τον καταλαβαίνω με δυσκολία (οι Κερκυραίοι μιλάνε σαν να τους έχεις βγάλει πιστόλι), κάνω κάτι γύρους…να ‘μαι πάλι στο λιμάνι!

Η πρώτη προσπάθεια απέτυχε. Αποφασίζω να ρωτήσω έναν περιπτερά ενώ αποσαφήνισα μέσα μου ότι η κεντρική πλατεία δε λέγεται «Κλειστόν» αλλά  «Ληστών»!

Ως έχων αποκτήσει μία σχετική εμπειρία ως «Κερκυραίος», καθότι συμπλήρωνα πάνω από μισή ώρα  εσωτερικής μετανάστευσης, πάω στον περιπτερά με αέρα (επτανησιακό) και  ρωτάω:

-         Πώς πάω για τους ληστές?

Εντάξει, ο τύπος δεν ήταν υποχρεωμένος να καταλάβει. Και καλά που δε φώναξε και την αστυνομία γιατί, απ’ το ύφος μου έδειχνα από μεσαίο στέλεχος και πάνω, της διεθνούς  τρομοκρατίας…

Μετά από καλοπροαίρετη προσπάθεια (το ομολογώ) να καταλάβω εγώ τι μου λέει, κι εκείνος τι στα κομμάτια ψάχνω, καταλήξαμε. Η βροχή άρχισε να πέφτει πολύ, αλλά εγώ είχα βάλει στόχο να βρω το κέντρο της πόλης όπου στη συνέχεια θα με βοηθούσε να βρω εκεί που έμενα, μιας και το μόνο που θυμόμουν από αυτό που είχα νοικιάσει ήταν ότι είχε παράθυρα.

Με τα πολλά, μετά από τρελλό μουσκίδι και απίστευτους γύρους γύρω από τον εαυτό μου και από ένα μπακάλικο το οποίο, ενώ το άφηνα συνεχώς πίσω μου και προχώραγα ευθεία., όλο τσουπ!  μπροστά μου βρισκότανε, καταφέρνω να δω μια τεράστια πράσινη έκταση, μαγαζιά κλειστά παντού (λόγω βροχής λειτουργούσαν φυσικά μόνο μέσα, εγώ τα έβλεπα κλειστά) και στο  βάθος  να δεσπόζει το Παλαιό Φρούριο, πραγματικά πανέμορφο…

Τότε σκέφτηκα...

«Αυτή πρέπει να είναι η πλατεία!»

Μετά άρχισα να αναθεωρώ…

«Τι «ληστών» και βλακείες άκουγα? «Κλειστόν» λέγεται, φως φανάρι! Αφού είναι  όλα κλειστά!»

Τώρα έπρεπε να βρω το mon Repos στο οποίο έμενα…Βρίσκω έναν σκοτεινό τύπο και τον ρωτάω…

-         Ρε μάστορα, κατά πού πέφτει το mon Repos?

-         Καμία σχέση! Αυτό είναι μακριά!

-         (Τζίφος…)

-         Τι δουλειά  έχεις στο Λιστόν?

-         Πώς?

-         Εδώ λέω είναι μακριά!

-         Πώς το πες το άλλο?

-         Ποιο, το Λιστόν?

-         Μάλιστα…

Μετά από προσπάθειες κατάλαβα ότι λέγεται Λιστόν. Αλλά ήταν τρομερό ότι κανείς δεν ήξερε γιατί. Σήμερα χάζευα το «έχεις γούστο» στην ΕΤ1 της Μπήλιως  Τσουκαλά, που είχε αφιέρωμα στα Επτάνησα. Μεταξύ άλλων είπε ότι λεγότανε Λιστόν γιατί στο συγκεκριμένο δρόμο υπήρχε μία λίστα με ονόματα ευγενών οι οποίοι μόνο αυτοί είχαν το δικαίωμα να περπατούν το συγκεκριμένο δρόμο.

Επίσης έμαθα ότι η πρώτη κοινωνική επανάσταση παγκοσμίως εξελίχτηκε στη Ζάκυνθο με την εξέγερση των Ποπολάρων.

Και επίσης άκουσα ένα εκπληκτικό Ζακυνθινό τραγούδι. Γράφτηκε στα χρόνια της Αγγλικής κυριαρχίας. Ήταν η εποχή των λεγόμενων «ριζοσπαστών», οι οποίοι αντιδρούσαν στο αγγλικό καθεστώς. Αυτούς τους μαζεύανε και τους πηγαίνανε στην Κέρκυρα όπου ήταν η πρωτεύουσα της Αρμοστείας και τους κρεμάγανε. Μέσα στο καράβι κατά τη μεταφορά τους, γράψανε ένα απίστευτο τραγούδι με υπερβολικά χαρούμενο ρυθμό!

Μας παν με το καράβι (τρις)

Να μας δικάσουνε

Μας παν με το καράβι (τρις)

Να μας κρεμάσουνε

Ζάκυνθος Κέρκυρα δε θα σας ξαναειδώ

Όμορφη Κεφαλλονιά δε θα σε ξαναειδώ…

Κέρκυρα έζησα πολλά χρόνια και τη λατρεύω. Είναι πια κομμάτι από μένα…

Ζάκυνθο πήγα φέτος για τέσσερις μέρες. Είναι φοβερό να μην έχεις ξαναπάει σ’ ένα τόπο και να νοιώθεις τόσο οικεία…

Κεφαλλονιά ελπίζω να πάω κάποια στιγμη…

Αλλά σήμερα το πιο σημαντικό είναι ότι έμαθα γιατί ονομάστηκε Λιστόν η πλατεία που περνούσα πάνω από το μισό της μέρας μου.

Καφέ έπινα στο “Libro d’oro”…Αλλή μια τραγική ιστορία για να μάθουμε ακριβώς τι ήτανε, θα σας την πω κάποια άλλη στιγμή…

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι λίγα μέτρα  μετά το Λιστόν. Το μέρος λέγεται Φαληράκι κι εκεί έχει μια υπέροχη καφετέρια και ουζερί το «εν πλω».  Μακριά φαίνεται το Παλαιό Φρούριο και το  άσπρο κτίριο είναι η σχολή Μουσικών σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Πιο πάνω, ένα κτίριο που φαίνεται ίσα-ίσα είναι το παλιό αγγλικό νοσοκομείο.(Το αυτοκίνητο δεν είναι δικό μου, υποθέτω του φωτογράφου…)