Της άρεσε να κοιτάει τ’άστρα. Περίμενε κάποιο να πέσει για να του ψιθυρίσει την ευχή της.

Μα αυτά ασάλευτα.

-Μας τελείωσαν οι ευχές πριγκιπέσσα. Τι ψάχνεις πια – ο αέρας είναι κρύος.

-Την ελπίδα μου δεν χάνω - του απάντησε. Ξέρω, κάπου σ’αυτόν τον ουρανό υπάρχει έν’άστρο. Έν’άστρο δικό μου. Θα περιμένω.

-Ο ουρανός είν’απέραντος.

-Θα περιμένω.

Και τ’άστρα ακίνητα...