Τι να πρωτοπω ;

Ειλικρινά δεν ξέρω .

Λένε οτι συχνά το μυαλό αυτόματα ορίζει κάποιες προτεραιότηες , κάνει αφ'εαυτού του την ταξινόμηση των όσων δέχτηκε (σήμερα το συζητούσαμε πάλι σε ένα μάθημα στην παλιο-Α.Σ.Ο.Ε.Ε. / άσχετο) αλλά το δικό μου αδυνατεί να βρει τι εκτίμησε/αγάπησε περισσότερο στην χθεσινή βραδιά .

Την ιδέα και την διοργάνωση μιας τέτοιας κίνησης ;

Ναι.

Την μουσική που ακούστηκε ;

Ναι.

Τους ανθρώπους που γνώρισε ;

Ναι.

Το κλίμα που επικρατούσε ;

Πάλι ναι .

Όπως καταλαβαίνετε χθες ήταν όμορφα ή πιο σωστά , χθες ήταν σπάνια όμορφα .

Σε ομάδα δεν έχω καταφέρει να νιώσω οτι ανήκω όσα χρόνια ζω μα χθες ήταν ίσως η πρώτη φορά στην ζωή μου που ένιωσα οτι είχα μια θεμελιώδη κοινή συνισταμένη με όλους τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου : την αγάπη για την μουσική όπως την νιώθω και όπως την βλέπω εγώ .

Σπουδαίο πράγμα .

Λοιπόν , επειδή μετά από καταστάσεις σαν την χθεσινή ίσως το πιο εποικοδομητικό πράγμα που υπάρχει να είναι η σιωπή , λέω να μην πω τίποτα άλλο .

Μονάχα τούτο το τελευταίο :

Καλά να είστε ρε παιδιά !