Σήμερα ξύπνησα με μια γκρίζα διάθεση. Έξω μια μουντή και χλωμή Αθήνα ντυμένη στα μελαγχολικά χρώματα του χειμώνα. Η βροχή ππου πέφτει αδιάκοπα σα να θέλει να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος που τον έχουμε παραμελήσει, ο κόσμος της φαντασίας και της ονειροπόλησης. Διέξοδοι μοναχικές και σωτήριες. Μια έμπνευση  πηγαία και ακέραια που ξεδιπλώνεται κοιτώντας απ'το μεγάλο και θολό παράθυρο τον κόσμο που τρέχει να κρυφτεί κάτω από περίπτερα και καταστήματα παπουτσιών τρέμωντας να βιώσουν την ουράνια  κάθαρση για να μη φανερωθεί η εσωτερική τους γύμνια. Το μεγάλο κτίριο δίπλα στην πλατεία μαστιγώνεται για ώρες από τις στάλες τις βροχής. Η εξέλιξη κι ο σύγχρονος πολιτισμός για άλλη μια φορά υποκλίνονται στο απύθμενο μεγαλείο της φύσης. Ώρά για ένα ταξίδι και απίστευτους συνειρμούς...

Άνεμος που ανηχεί τόσο μελωδικά ικανός να γοητεύσει και τους πιο σπουδαίους μουσικούς των αιώνων, λες κι έχει ενώσει χιλιάδες βιολιά σε μια του ανάσα. Στο λαβύρινθο του μυαλου οι εφτασφράγιστες πόρτες ανοίγουν διάπλατα για να φιλοξενήσουν γιαν λίγο  την ψυχούλα μας οδηγώντας τη στα πιο απόκρυφα μονοπάτια.

Οι εικόνες που ζω  πια είναι μαγεμένες. Η μηχανή του χρόνου ενώνεται συνομωτικά με έναν βορειοδυτικό άνεμο που με γυρνά στα περασμένα. Εκεί που έζησα τα πέντε πιο όμορφα χρόνια της ζωης μου, στο νησί. Το παλαιό φρούριο, η παραλία της γαρίτσας, η γεμάτη δέντρα λωφόρος Αλεξάνδρας, τα  καντούνια,η  παλιά πόλη, ίσως ποτέ δε θα επιστρέψουν. Οι φίλοι στο μεζεδοπωλείο ' Ανεμόμυλος', οι μουσικές κάθε βράδυ στο κύμα, στην παραλία του mon repos. Αιώνιες στιγμές μιας ανιδιοτελούς αγάπης που δε  θα σβήσει ποτέ.

Καλό χειμώνα στην υπέροχη Κέρκυρα και σ΄όλους τους φίλους που διασκορπιστήκαμε σαν απόστολοι σ΄όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας. Εξάλλου κι ας μη βλεπόμαστε πια τόσο συχνα, όπως λέει κι εκείνο το πολύ όμορφο τραγούδι, 'βλεπόμαστε στα όνειρά μας...'