Tο πρόσωπο σου βαθιά κουρασμένο σκαμμένο αυλακωμένο από την υπομονή

αντίκρισα μπρος μου σαν άναψε το φως από το πλήκτρο του διακόπτη στο γνώριμο δωμάτιο.

Μπροστά στον καθρέφτη καθισμένος κοίταζα το δικό μου μου άρεσε τώρα γιατί δεν μπορώ να σας εξηγήσω ίσως να μην είναι ζήτημα αισθητικής μόνο.

Ξέρω πως αισθάνομαι μπλεγμένος σε αέναες πλάνες για το σήμερα και το χθες δεν έβρισκα καμιά απάντηση στην μπλεγμένη εποχή μας.

Μπλεγμένη εποχή την ώρα που πτώχενε ο κόσμος με την απώλεια της ελπίδας.

Τα υπέρβαρα αεροπλάνα τα υπερβολικά μεγάλα κανόνια απεικονίζονταν στον ιστό της σκέψης που την αλυσοδένουν.

Βαθαίνουν οι ρυτίδες στο βάρος του χρόνου μα ο χρόνος δεν είναι καινός περιέχει εμένα εσένα το παιδί το γείτονα την Αφρική την χαρά και τη λύπη την αλλαγή των κυττάρων.

Είναι καθαρό αλλά όχι προφανές ευχάριστο θα έλεγα το φεγγοβόλο μέλλον του θανάτου των.

Έκλαψα για το παιδί που πεινά.

Έκλαψα για τον εργάτη πού άνεργος πια γύριζε σπίτι

πληρώνοντας το ταξί με την αποζημίωση της απόλυσης του.

Έκλαψα, για την γυναίκα με το πράσινο παλτό που συνάντησα στο νοσοκομείο

για χημειοθεραπεία μαζί με τα τρία παιδιά της, για δεύτερη φορά μετά πολύ καιρό,

την ώρα του επιθανάτιου ρόγχος στο διπλανό κρεβάτι από αυτό της μάνας μου.

Έκλαψα για την κοπέλα που συμβιβασμένη με τη μοίρα της

στήθηκε στο πεζοδρόμιο για μεροκάματο.

Έκλαψα για τη γιαγιά που δέχτηκε να την ταΐσω στο γηροκομείου με ένα χάδι στην παλάμη.

Έκλαψα για το πρεζάκι που αλαφιασμένο προσπαθεί να τρυπήσει το κορμί του.

Έκλαψα για το ανυπεράσπιστο αύριο.

Για τους χιλιάδες απολυμένους και τον εξευτελισμό τις σύνταξης.

Κλαίω για όλα αυτά που δεν είναι όπως απαιτείται.

το απόγευμα. . . .

Κριμένος πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου

παρατηρούσε το φως που σιγά σιγά χαμήλωνε

έβλεπε τη μέρα να φεύγει.

Μια περίεργη ανυπομονησία χαρακτήριζε κάθε σκέψη κάθε κίνηση.

Γλώσσα λανθάνουσα . . . . έχει.

Την σκέπτονταν συνεχώς

Προσπαθούσε να της γράφει ευχάριστα γράμματα αισιόδοξα γεμάτα όνειρα για το μέλλον.

Αυτά του τα γράμματα τα δίπλωνε με προσοχή τα έβαζε καθημερινά σε ένα κουτί.

Δεν παρέλειπε την ημερομηνία πάντα καλογραμμένη με καλλιγραφικούς χαρακτήρες.

Το περιεχόμενο του γράμματος ταξίδευε νοερά, εξίσου ήταν και η απάντηση που λάμβανε.

Πάντα συμβουλευόταν τα προηγούμενα καθώς και τις νοερές απαντήσεις.

Θεριό που τρώει τη σάρκα του ο χρόνος που περνά

μα και τα όνειρα που δε βρήκαν εκπλήρωση.

Κάποιες ατυχίες. . .

λέμε να δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περιμέναμε.

Ύστερα έκλεισα τα παραθυρόφυλλα και κλείδωσα τις θύμησες

πέρασα από το μυαλό τον πόνο της ανεργίας

που σου σπάει τα κόκαλα και ξεριζώνει την αξιοπρέπεια

είδα το παρωχημένο μοντέλο.