Μερικές ώρες όταν όλοι κοιμούνται...

αποκοιμιούνται και όλες οι δαιμονικές και πληγωμένες πλευρές του εαυτού μου...

πέφτει το κάκαδο των τραυμάτων και αποκαλύπτεται το καθαρό μου πρόσωπο...

τότε είναι που νοιώθω πως θέλω να σ αγκαλιάσω και να σου προσφέρω αγάπη σα μωρό και έρωτα ανδρός προς γυναίκα...καθαρό...αγνό...έλξη και τρυφερότητα...αγάπη και ζεστασιά...

ας απολαύσω αυτο το συναίσθημα ενώ το πρωινό φθινοπωρινό αεράκι φυσά και με δροσίζει σαν να περνά μέσα από κάθε κυτταρό μου...

η καλή πλευρά της ψυχής μου ξεκουράζεται...έχει ξεφορτωθεί το βαρύ της πανοφώρι...

ένα καλό φαντασματάκι τραγουδά σφυρίζοντας σαν άνεμος...

Οι τοίχοι πέφτουν στο σεισμό

ταβάνια χαμηλώνουν

την τύχη ρίχνω στο κενό

αγγέλοι με μαλώνουν

που ήμουνα κακό παιδί

και του διόλου κάλτσα

και της αγάπης το κερί

το έσβηνα μ ανάσα

Μ ανασα που λαχάνιαζε

εις των παθών τη σκαλα

και σωματα αγκαλιαζε

στης ηδονής τη σάλα...

Πατα το Pause.

Παγωσε τη ζωη σου για λιγο.Ολοι ακινητοι και μαυροασπροι κι εσυ απλα κυνηγα πολυχρωμα ονειρα επιβιβασμενα σε αυτοκινητα...που ισως ποτε δε σταματησουν αν δεν πεσεις στις ροδες τους...

...Παρατηρητής,θεατής και πρωταγωνιστής μαζί στη θεατρική παράσταση που λέγεται ζωή...

Δεν έχω κάνει την παραμικρή πρόβα.

Πάντα με πετυχαίνει αδιάβαστο.Λιγότερο γενναίο,λιγότερο δυνατό.Οχι τόσο ετυμόλογο.

Αλλά δε γαμιέται.Τι ωραίο συναίσθημα να μην ξέρεις τι θα φέρει το κύμα Next.

Πότε να βρίσκεσαι σε μοναχικές βόλτες στο κέντρο της Αθηνας,πότε ακάλεστος σε γλεντια άλλων...πότε μια τυχαία γνωριμία να σε πηγαίνει σε μακρινές πόλεις και χώρες...

άλλες φορές να απολαμβάνεις δείπνο σε πολυτελή βίλα κάπου στα νοτια προαστεια με θεα τη θαλασσα,υπεροχη μουσικη και στο διπλο κρεβατι που ειναι ξεστρωτο να σε περιμενει μια πανεμορφη γυναικα με σεξυ εσωρουχα...

Ποτε να εισαι αλητης,ποτε Κυριος.Ποτε μοναχικος οδηγος,ποτε με το αμαξι γεματο κοσμο σαν οδηγος σε σχολικη εκδρομη.

Μα τι γαματη που ειναι η ζωη.

Βεβαια εχει και τη σκοτεινη της πλευρα...

ΑΝτεχεις να ακουσεις?

Μεθυσμενος σ ενα σοκακι με το ενα ματι μαυρο και τη μυτη να αιμορραγει και να μην θυμασαι τιο ακριβως εγινε...μονο το οτι για καποιο λογο καποιοι θυμωσαν μαζι σου και δεχτηκες οργη...

Μονος στο μπαρακι να πινεις το ουισκακι σου ενω πριν λιγο το ραντεβου σου σε απογοητευσε οικτρα...

Να βρεχει και να εχεις γινει μουσκεμα...να νοιωθεις οτι θα αρρωστησεις και να ψηνεσαι σχεδον στον πυρετο.Ο καλυτερος και μονος φιλος σου να ειναι μακρια.

Να εμαθες μολις οτι καποιος αγαπημενος σου ανθρωπος θα ζησει λιγο καιρο.Να φιλοσοφεις και να λες πως και η δικη σου μερα θα ναι κοντα.

Να παιζεις κιθαρα σε ενα κρυο κι αδειο διαμερισμα και να νοιωθεις πιο μονος απο ποτε.

Να λαχταρας να εχεις διπλα σου καποιον να μοιραστεις τις μελωδιες σου.

Μια αγκαλια.Μια γαμημενη ουσιαστικη αγκαλια και ενα χαδι απο χερι που δε σε εχει προδωσει.

Η ζωη ενα νομισμα με δυο οψεις.Η ευτυχια σπαθι με δυο κοψεις.Η κοβεις η κοβεσαι στην προσπαθεια να την φτασεις.

Επιασα τον διευθυντη απ το γιακα...ολοι με κοιταζαν με τρομο και δυσανασχετουσαν...

Για την τιμη της μανας...θα σκοτωνα...

Δε με νοιαζει τιποτα...ολα σε λιγα λεπτα εγιναν πεδιο μαχης...

Οταν ξυπνησει το λιονταρι...

Το κυνηγουν να το φυλακισουν...

Σε μπαρακι στα Εξαρχεια:

-Σερβιτορα:Τι θα παρετε?

-Εγω:Μπυρα απο βαρελι των 500 ml...

-Σ:Ειναι μαυρη ομως...

-Καλυτερα μαυρη μπυρα και ασπρη μοιρα...

Σε αναμονη λοιπον της μπυρας και της μοιρας ...ενω απο τα ηχεια του μαγαζιου ακουγεται  jazz μουσικη και επενδυει ευχαριστα την μισοσκοτεινη ατμοσφαιρα του μαγαζιου...

Ο δεσμοφύλακας μου ανακοίνωσε οτι λογω καλης διαγωγης θα παω σε αλλη πτερυγα...τι χαρα...η ποινη μου θα αλαφρυνει καπως...ηδη νοιωθω κατι να φτερουγιζει απο ανακουφιση μεσα μου...

Δεν θα πινω πια το δηλητηριο που καποιοι με αναγκασαν να πινω καθε μερα...

Ακομη 15 μηνες και 27 ημερες για το τελος...

Και νοιωθω καλα.

Η ζωη γλυκια συνεχιζεται...

Σαν την πρωινη μου σοκολατα...πινεται...οχι μονορουφι...

Η γαληνη για την οποια διψαω...κοντα μου...

Το Φλεβαρη και τον Απριλη δεν θα ξαναδω ποτε στη ζωη μου ανθρωπους που κατι σημαιναν αλλα θα θελα πραγματικα να τους αφησω στο παρελθον...να μη τους βλεπω στην καθημερινοτητα μου...συναισθηματα που πεθαναν βιαια με πονο καποτε και αυτο που εχει μεινει ειναι η σηψη τους...η μποχα της αποσυνθεσης να χαλαει τις ζωες μας...

Και να φοβαμαι τις μυγες και τους καραφλους γυπες...

Τελικά είναι χάρισμα να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους με την πρώτη επαφή.

Να ξέρεις ποιόν έχεις απέναντί σου.

Να βλέπεις πίσω από μανδύες και προσωπεία.

Δε μιλάω για κακούς ανθρώπους απαραίτητα.

Μιλάω για τοξικούς.

Αυτούς που σου αφαιρούν ενέργεια.

Πολλές φορές έμμεσα μεσα απο ενα καμουφλαρισμενο προσωπο ευγενειας.

Πόσοι κακομοίρηδες έχουν τέτοια άτομα δίπλα τους να τους ρουφουν το αιμα...

και να μην παιρνουν και χαμπαρι...

Προς Θεου δεν εννοω πως πρεπει να αναζητουμε το τελειο,γιατι τετοιο δεν υπαρχει,αλλα...

Τουλαχιστο να αποφυγουμε την ασχημια.

Την αναιδια.Το ναρκισισμο.Την ξεδιαντροπια.

Πολυ χαιρομαι που αυτους τους ανθρωπους τους εντοπισα λοιπον.Πολυ χαιρομαι που με το που τους αντιληφθηκα τους εδιωξα με τροπο η και χωρις τροπους...τους διολοστειλα...

Τους εριξα ποντικοφαρμακοκαι τους εξαφανισα...

Γι αυτες τις ψυχες...γι αυτα τα τοξικα απαισια ατομα...

μια φραση αφιερωνω.

ΠΟΛΥ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ...ΜΑΚΑΡΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΞΙΖΕΙ.ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ και ΔΥΣΤΥΧΙΑ.

Μια ματιά στον ουρανό...κάθομαι στη βεράντα μου...λίγο πριν τη βραδινη μου βολτα...το φεγγάρι σιωπηλός μαρτυρας που ξέρει τα πάντα...για όλους μας...βλέπει τα πάντα...ποιός αγαπά και ποιος πληγώνει...

Στόμα δεν έχει να μιλήσει...μονο μια φωτεινη χαρουμενη και μια σκοτεινη λυπημενη πλευρα...

Το φως του γεμιζει λαμψη τα προσωπα οσων ειναι ερωτευμενοι κι αγαπιουνται...

Το σκοταδι του σκεπαζει τον πονο αυτων που η ζωη τους εκανε να αποχωριστουν για διαφορους λογους...

Το φεγγαρι βλεπει απο ψηλα...κανει τη μοναχικη του βολτα...βλεπει τους ανθρωπους και ξερει...φλερταρει με τ αστερια...στο μαυρο ουρανο...

Φευγω...φεγγαρι μη μ αφησεις...φωτισε μου δρομο...

Μια μικρή επέμβαση χρειάζεται για να είμαι καλά...

Οτι τοξικό μου χαλάει την ηρεμία μου...μακριά μου...

Οι άνθρωποι που φτιάχνουν κόλαση ζουν οι ίδιοι εκεί...

Η συντροφιά των λάθος ανθρώπων είναι δυο φορές μοναξιά...

Σ ευχαριστώ εαυτέ μου για την εξυπνάδα κι ευστροφία σου να με καθοδηγείς...να μου δείχνεις τα λάθη μου...να με μαθαίνεις μέσα από αυτα...

Σ ευχαριστω...

Τη δουλεια μου μερικες φορες την αγαπω πολυ.Γιατι με φερνει κοντα στον ανθρωπο.Με εκπλησσει.

Πως οι εκ πρωτης οψεως αγενεις και κακοτροποι ανθρωποι μπορουν να φανερωσουν λαμψη και ποιοτητα που ειχαν μεσα τους κρυμμενη...και να με αφησουν αναυδο...

Και στον αντιποδα πως ευγενεις και φαινομενικα καλοτροποι κι ευγνωμονες ασθενεις να φανερωσουν γρηγορα το ποσο χυδαιοι ειναι και ποσο καλα εχουν ντυσει αυτη τους την ξεδιαντροπια με ενα χιτωνιο...κοινωνικοτητας και δηθεν ανθρωπιας...

Ποσο χαιρομαι για τη δουλεια μου...που μου δινει την ευκαιρια να ανακαλυψω διαμαντια σε βοθρους και οχετους κοπρανων σε σαλονια...

Πολυτιμη εμπειρια οπως και να το δεις...

Ενα ησυχο απογευμα κανω τον σημερινο μου απολογισμο...