...λόγω συνειδητοποίησης της αξίας των στιγμών

Αναρρωτιέμαι που να είναι ο Λάκης,η Μερόπη,ο Παρασκευάς,η Αρχοντούλα ,ο Βασίλης, η Τζίνα και η Αλεξάνδρα..

Η παρέα που όσο προσωρινή φάνταζε κάποτε,τόσο ουσιαστική ήταν τελικά.

Θυμάμαι πως όταν βλέπαμε θρίλερ όλοι μαζί,η Μερόπη με τσαμπουκά και ύφος ξερόλα προσπαθούσε να λύσει το γρίφο της ταινίας.

Το χαμόγελο του Λάκη όταν παίζαμε pictionary και έλεγε "κάνε μου το δεινόσαυρο" προδίδωντας το σκοπό του παιχνιδιού

Την ήρεμη δύναμη και το προσγειωμένο χιούμορ του Παρασκευά που έδινε μια νόταν ξεχωριστή στην παρέα

Κι εμένα που τους μάζευα όλους μαζί παραγγέλναμε πίτσες και φτιάχναμε ιστορίες φαντασίας βάζοντας ο καθένας μας με τη σειρά του,το δικό του προσωπικό λιθάρι αφήγησης.Έτσι φράση φράση χτίζαμε ολόκληρα παραμύθια και φανταστικά σενάρια...

Ξεκίναγα εγώ "Ήταν Παρασκευή μεσάνυχτα και το ρολόι της πλατείας μόλις είχε σιγίσει...ο μυστηριώδης τύπος με τη μαύρη καπαρντίνα κατευθύνθηκε βιαστικά προς το σταθμευμένο αμάξι..." και συνέχιζε η Μερόπη "Ταξί!Προς Σύνταγμα παρακαλώ και γρήγορα...δεν πρέπει με.τίποτα να χάσω το μετρό προς αεροδρόμιο" κι έτσι φτιάχναμε τις πιο αυθόρμητες,νόστιμες,αφελείς,περιπετειώδεις και υπέροχες ιστορίες...

Λόγω τιμής παιδιά,σας αναζητώ...κι είμαι μια σκοτεινή φιγούρα που κάνει τσιγάρο σταματημένος στην άκρη του πουθενά...

Εκείνος ο πόνος στο στήθος όταν σκέφτεσαι τη ζωή χωρίς τον άνθρωπο που αγαπάς.

Εκείνη η τρυφερότητα που νοιώθεις όταν τον βλέπεις.Θες να τον αγκαλιάσεις να τον χαιδέψεις να μην τον πονάς.

Η αγάπη είναι αυτή που σε μετατρέπει από φοβισμένο ποντίκι σε γενναίο λιοντάρι.

Η αγάπη δεν είναι υποχρέωση αλλά ανάγκη.

Η κβαντομηχανική δεν θεώρησε ποτέ την ύλη ως θέση,αλλά ως πιθανότητα.

Έτσι κι εγώ έκανα φίλους τους δαίμονες που με στοιχειώνουν...αντιμετωπίζοντάς τους ως πιθανότητες.

Καταστρώνοντας σχέδιο πριν από αυτούς γι αυτούς.

Έχω καρδιά λέοντος αυτό όσα χρόνια κι αν πέρασαν δε το ξέχασα.

Μπορεί η ζωή να με δυσκόλεψε,να με νίκησαν πολλές φορές οι κακοτοπιές,μα ήταν μόνο μάχες που χάθηκαν.

Όχι ο πόλεμος.

Ιδανικά θα ήθελα ηρεμία για να ξαποστάσω τις σπασμένες φτερούγες μου

Αλλά τη ζαριά της ζωής δε τη ρίχνει κανείς για τη ζωή του.

Αυτό που επιλέγει είναι μόνο πως θα εκμεταλλευτεί μια ζαριά.

Έτσι κάλεσα σε παρτίδα τάβλι τους δαιμόνους μου.

Μόνο έτσι θα τους νικήσω.

Γνωρίζοντάς τους.

Γιατί εκεί που δε το περιμένω μου χαμογελάς

Τότε κάνει ζέστη και ο πόνος μου γιατρεύεται.

Όμως θα πέσουν χιόνια  σαν θα φύγεις.

Η αγάπη δε χρειάζεται ταυτότητα για να υπάρχει.

Κανένα δικαιολογητικό,καμμία ταμπέλα που να γράφει

-έρωτά μου

-πάθος μου

-τέκνο μου

-μητέρα μου

Η αγάπη απλά φωλιάζει χωρίς αιτία χωρίς αφορμή,χωρίς λογική.

Όπως όταν μου χαμογελάς εκεί που δε το περιμένω 

Μα θα φύγεις επειδή η αγάπη αυτή δεν έχει όνομα,της λείπει η ταυτότητα,στερείται διαβατηρίου

Άρα για σένα,δε μας πάει πουθενά.

Εμένα μου φτάνει να μου χαμογελάς εκεί που δε το περιμένω.

Σ αγαπώ

Big Brother τότε μεγάλος αδελφός ξανά στην τηλεόραση.

Νεαρός τότε,μεσήλικας τώρα.

20 χρόνια διαφορά.

Απέδειξαν πως ο κόσμος ασχημαίνει σταδιακά.

Προβάλλει την ασχήμια του σε αυτό που πλέον λέμε social media.

Μια φράση άγνωστη τότε το όμορφο millenium.

Τότε που τα όμορφα προορίζοντας για λίγους και που το να τραβάς φωτογραφία ήταν ακόμη τέχνη και όχι υπόθεση μιας εμετικής σέλφι.

Τότε που ο άνθρωπος ήξερε από τέχνες,από μουσική και τηλεόραση 

Τότε που το big brother ήταν ότι χειρότερο,ενώ τωρα ότι καλύτερο.

Προσωπικές αναμνήσεις αναδύθηκαν σαν στάθηκα για λίγο σε αυτή τη χρονική σημαδούρα.

Θυμήθηκα τη Λάρισα και τις μοναχικές σπουδές μου.

Που όταν ο Μιχάλης και ο Δημήτρης συνέχισαν κανονικά τους βηματισμούς τους κι έμεινα μόνος στην έρημο,ξεκίνησα να τραγουδάω όπως ακριβώς έκαναν αυτοί οι δύο.όταν έίμασταν παρεάκι.Τους ανάστησα  έτσι 

Και δεν τους άφησα ποτέ μου ως αναμνήσεις

Εκείνοι ακολούθησαν τις νορμαλ τροχιές τους

Εγώ τη δική.μου σολο.πορεία.

Ο χρόνος είναι μεγάλο.μυστήριο και έχω την ανάγκη να ζω με αναμνήσεις.

Γιατί δε νοιώθω ότι με.περιμένει κάτι καλύτερο.στο.μέλλον.

Διάθεση γκρίζα.

Η ψυχή προσπαθεί να πιαστεί από κάπου για να αιωρηθεί αλλά δε τα καταφέρνει

Ακριβώς αυτή η αιώρηση της δίνει χαρά.

Σαν να κάνει κούνια σε παιδική χαρά.

Ο χρόνος είναι ο ψυχρός κριτής των πάντων.

Δε γυρίζει πίσω δε δίνει ευκαιρίες ότι έγινε έγινε

Αν τον κοιτάς κατάματα γίνεται ο πιο δυσάρεστος συνοδοιπόρος και σου φορτώνει το βάρος των αποσκευών του.Οι στιγμές μεταμορφώνονται σε αιώνες.

Αν τον αγνοήσεις σε κλέβει και σε ξεγελά κι η ζωή περνά νερό μπροστά σου.

Ξυπνητήρι δεν υπάρχει να σε ειδοποιήσει για όσα εχασες.

Χωρίς αυτά το φόντο είναι πάντα γκρι

Σαν ένα βρώμικο μπιμπίκι που πονά έτοιμο να σκάσει,είναι η νοσηρή κατάσταση που αφορά τη μουρλή πελάτισσα.

Ανά εξάμηνο με επισκέπτεται και εκκρίνει τις δηλητηριώδεις τοξίνες της που μου προκαλούν στηθάγχη και δύσπνοια.

Αυτός ο τοξικός γυμνοσάλιαγκας που έρπει ρυπαίνοντας τον κόσμο, δεν παραλείπει να μου υπενθυμίζει την παρουσία του.

Ένα αληθινό ανθρώπινο παράσιτο ακόμη και για τον εαυτό της.

Η μόλυνση που μου έχει προκαλέσει σφύζει.

Θα σκάσει όπου να ναι και θα ξεράσει το ρυπαρό περιεχόμενό της.

Τουλάχιστο θα εκτονωθεί κι ελπίζω να σταματήσει να δημιουργεί συμπτώματα...

Αλλοιώς απαιτείται χειρουργική ριζική αντιμετώπιση  του προβλήματος.