Άρχισα να κάνω της πρώτες μου σκέψεις στο σκοτεινό και υγρό περιβάλλον που ζω εδώ και λίγους μήνες.

Νοιώθω να πετάω, δεν ξέρω που είναι η γη και που ο ουρανός. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω ανάμεσα στη βουή του υπέρηχου είναι δύο φωνές

Η μια τόσο γλυκιά και οικία που με κάνει να ηρεμώ, είναι η φωνή που μου τραγουδά τραγούδια που ποτέ δεν έχω ακούσει……..

Οι μήνες περνούν και η τεμπελιά έχει αρχίσει να με κυριεύει, όλα αρχίζουν να μικραίνουν και το μόνο που θέλω είναι να περπατήσω στο στενό λιθόστρωτο δρόμο προς την ελευθερία.

Να τον περπατήσω, σαν τους στρατιώτες που με τόλμη και αρετή περπατούν προς το άγνωστο.

Αλήθεια τι να υπάρχει εκεί στο τέλος του δρόμου………..

Ξαφνικά κάποιος με τραβά………..

Ε που με πάτε, θέλω να φωνάξω………..

Κάθε βράδυ τριγυρνώ στα στενά των ονείρων μου

Βλέπω τον κόσμο να περπατά σκυφτός με γοργό βήμα προς κατευθύνσεις που ποτέ δεν θα πήγαιναν

Ανάμεσα τους κάποιος με κοίταξε πίσω από την ξύλινη μάσκα του και με ρώτησε με απορία…………

-Τι θες εσύ στους δρόμους μας, δεν είσαι εσύ γι’αυτόν τον κόσμο……….

-Μα……. Είμαι αυτός που τριγυρνά στα όνειρα του

-Όποιος κι αν είσαι φύγε, μου αποκρίθηκε, και μην αφήσεις τίποτα εδώ πέρα, ούτε φανταχτερά κοσμήματα, ούτε χρυσά φλουριά και σκουλαρίκια……

Ο δρόμος του ονείρου μου άρχισε να με σπρώχνει σαν σφαίρα που το μάρμαρο εξοστρακίζει  μακριά του………..

Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω τα άστρα

Κάποιος μου είπε ότι είναι τρύπες στο πάτωμα του Παραδείσου

Προσπαθώ να τα φτάσω………..

Γύρω μου γλυκιά ηρεμία………..

Όσο πλησιάζω η μικρή φωτεινή κουκίδα μεγαλώνει……….

Έγινε πόρτα………

Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω να φεύγεις να χάνεσαι στους βρεμένους δρόμους του μυαλού μου

Δεν θέλω να τα ανοίξω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να σε δω

Τρέχω πίσω σου μα όσο κι αν τρέξω εσύ απομακρύνεσαι

Όσο και να προσπαθώ τα πόδια μου είναι βαριά δεν σε φτάνω

Σου φωνάζω μα δεν ακούς……………….

 Κι απόψε μόνος………

Τα λόγια είναι περιττά………

Μια εικόνα χίλιες λέξεις

Εδώ είμαι πάλι…………..

Όπως κάθε μέρα κάθομαι στο στενάχωρο γραφείο μου με ένα βιβλίο που θα έπρεπε να έχω διαβάσει εδώ και μέρες…………

Ένα βιβλίο που δεν μιλά για όμορφες ανθρώπινες ιστορίες, βασισμένες στους συναισθηματισμούς και στον έρωτα.

Είναι ένα βιβλίο που μιλά για τον ανθρώπινο πόνο και τη γιατρειά του.

Στο μεγάλο του σκουρόχρωμο εξώφυλλο ένας άντρας τρέχει.

Τρέχει να προλάβει κάποιους που θέλουν να φύγουν από κοντά μας

Να φέρει πίσω κάποιους που ίσως έχουν ξεκινήσει το ταξίδι

Το ανοίγω και ρίχνω μια ματιά στις πρώτες του αράδες……..

Αναφέρεται σε ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (λόγο ακόμα ποιο καλά)

έφυγαν μαζί μα τα προβλήματα και τα όνειρά τους από δίπλα μας

Το μυαλό μου σταματά, τα μάτια μου απλά κοιτούν τα ποσοστά ανάμεσα στης λέξεις…………

Λίγες στιγμές μετά η πρώτη σκέψη κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση της……..

Θα ήθελα να είμαι ο άντρας που τρέχει

Θα ήθελα κι εγώ να τρέξω στα σκουρόχρωμα εξώφυλλα από τα βιβλία των ανθρώπων που χρειάζονται βοήθεια………..

Κάπου άκουσα να τους ΄φωνάζουν “οδηγούς”, κάπου αλλού “μεταφορείς”

Εγώ από την άλλη θα τους έλεγα “φύλακες αγγέλους”

Κυκλοφορούν με τα “κίτρινα φορτηγάκια” τους μεταφέροντας τη ζωή ποιο γρήγορα από το θάνατο, νικώντας το στοίχημα του χρόνου

Θα ήθελα να τρέξω μαζί τους…….. 

Ποτέ δεν μπόρεσα να προσδιορίσω τι είναι αυτό που σε πνίγει μέσα σε ένα διαμέρισμα, το χαμηλό ταβάνι, οι τέσσερις τοίχοι, οι μικρές πόρτες και τα ακόμα ποιο μικρά παράθυρα αλήθεια δεν ξέρω……….

Το μόνο που μπορώ με σιγουριά να πω είναι ότι όταν σε κυριεύει αυτό το αίσθημα καλύτερα είναι να φεύγεις.

Να φεύγεις για έναν κόσμο που μόνο εσύ ξέρεις και που μόνο εσύ γνωρίζεις πώς να πάς.

Σήμερα αποφάσισα να ψάξω τον δικό μου δρόμο ή ακόμα καλύτερα τον δικό μου κόσμο.

Έκλεισα τα μάτια και καβάλησα το μικρό μαγικό χαλί μου

Με αγκάλιασε και με σήκωσε ψιλά πάνω από τσιμεντένιους γίγαντες και ποτάμια από άσφαλτο.

Του φώναξα να με πάρει μακριά από τους γίγαντες σε μέρη με πράσινα νησιά.

Ο αέρας άρχισε να χτυπά ευχάριστα το πρόσωπο μου καθώς οι γίγαντες ολοένα και μίκραιναν πίσω μου, δεν φοβόμουν………..

Το μικρό μαγικό χαλί μου πέταξε πάνω βουνά και κάμπους ακολουθώντας το δρόμο του φεγγαριού μέχρι τι μεγάλη λίμνη με τα μικρά πράσινα νησιά.

Εκεί δεν άκουγα τίποτα από τι βουή των γιγάντων

Όλα ήταν ήρεμα και γαλήνια

Άνοιξα τα μάτια και το δωμάτιο ήταν πιο μεγάλο

Τα κατάφερα…………

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος όλοι έκαναν ευχές για κάτι καλύτερο……

Έτσι κι εγώ σαν όλους αποφάσισα να κάνω τις δικές μου ευχές,

Ευχές που δεν μπορούσα να κάνω τα χρόνια που πέρασαν

Ευχές που δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν τα χρόνια που πέρασαν

Ευχές για μια ζωή που περιμένω χρόνια να έρθει……….

Ξεκίνησα πριν τις γιορτές να τα σκέφτομαι και να τα βάζω σε μια σειρά.

Έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν πως θα ήταν αν όλα μετά τις γιορτές άλλαζαν

Αν όλα γινόντουσαν όπως και στα όνειρα μου.

Κάθε φορά που ξύπναγα μια χαρά με πλημμύριζε, ένα χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου σαν μικρός σε βιτρίνα με παιχνίδια…….

Πέρασαν τα Χριστούγεννα και ήρθε η Πρωτοχρονιά, περίμενα με αγωνία να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση λίγο πριν τα μεσάνυχτα για να κάνω της ευχές μου,

Η ώρα περνούσε και η αγωνία μου μεγάλωνε και ξαφνικά …………

5…….4…….έκλεισα τα μάτια και σε σκέφτηκα…..3………..η καρδιά μου άρχισε να χτυπά ποιο δυνατά………2………… έκανα της ευχές που τόσα χρόνια περίμενα……

…….1………. Καλή Χρονιά ακούστηκε μέσα στο δωμάτιο, όλοι χαρούμενοι και γελαστοί να τραγουδούν και να φιλούν ο ένας τον άλλον……….

Οι ώρες πέρασαν και η πρώτη μέρα του χρόνου άρχισε να ξημερώνει και καθώς ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του πάνω από την πόλη φωτίζοντας τους δρόμους της, τα όνειρα μου άρχισαν σιγά σιγά να ξεθωριάζουν…………

 Τώρα μια μόνο σκέψη περνά από το μυαλό μου…………….

Με πόσα φωτάκια θα στολίσεις την θλίψη σου φέτος?