Άρχισα να κάνω της πρώτες μου σκέψεις στο σκοτεινό και υγρό περιβάλλον που ζω εδώ και λίγους μήνες.

Νοιώθω να πετάω, δεν ξέρω που είναι η γη και που ο ουρανός. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω ανάμεσα στη βουή του υπέρηχου είναι δύο φωνές

Η μια τόσο γλυκιά και οικία που με κάνει να ηρεμώ, είναι η φωνή που μου τραγουδά τραγούδια που ποτέ δεν έχω ακούσει……..

Οι μήνες περνούν και η τεμπελιά έχει αρχίσει να με κυριεύει, όλα αρχίζουν να μικραίνουν και το μόνο που θέλω είναι να περπατήσω στο στενό λιθόστρωτο δρόμο προς την ελευθερία.

Να τον περπατήσω, σαν τους στρατιώτες που με τόλμη και αρετή περπατούν προς το άγνωστο.

Αλήθεια τι να υπάρχει εκεί στο τέλος του δρόμου………..

Ξαφνικά κάποιος με τραβά………..

Ε που με πάτε, θέλω να φωνάξω………..