Εδώ είμαι πάλι…………..

Όπως κάθε μέρα κάθομαι στο στενάχωρο γραφείο μου με ένα βιβλίο που θα έπρεπε να έχω διαβάσει εδώ και μέρες…………

Ένα βιβλίο που δεν μιλά για όμορφες ανθρώπινες ιστορίες, βασισμένες στους συναισθηματισμούς και στον έρωτα.

Είναι ένα βιβλίο που μιλά για τον ανθρώπινο πόνο και τη γιατρειά του.

Στο μεγάλο του σκουρόχρωμο εξώφυλλο ένας άντρας τρέχει.

Τρέχει να προλάβει κάποιους που θέλουν να φύγουν από κοντά μας

Να φέρει πίσω κάποιους που ίσως έχουν ξεκινήσει το ταξίδι

Το ανοίγω και ρίχνω μια ματιά στις πρώτες του αράδες……..

Αναφέρεται σε ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (λόγο ακόμα ποιο καλά)

έφυγαν μαζί μα τα προβλήματα και τα όνειρά τους από δίπλα μας

Το μυαλό μου σταματά, τα μάτια μου απλά κοιτούν τα ποσοστά ανάμεσα στης λέξεις…………

Λίγες στιγμές μετά η πρώτη σκέψη κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση της……..

Θα ήθελα να είμαι ο άντρας που τρέχει

Θα ήθελα κι εγώ να τρέξω στα σκουρόχρωμα εξώφυλλα από τα βιβλία των ανθρώπων που χρειάζονται βοήθεια………..

Κάπου άκουσα να τους ΄φωνάζουν “οδηγούς”, κάπου αλλού “μεταφορείς”

Εγώ από την άλλη θα τους έλεγα “φύλακες αγγέλους”

Κυκλοφορούν με τα “κίτρινα φορτηγάκια” τους μεταφέροντας τη ζωή ποιο γρήγορα από το θάνατο, νικώντας το στοίχημα του χρόνου

Θα ήθελα να τρέξω μαζί τους……..