Ποτέ δεν μπόρεσα να προσδιορίσω τι είναι αυτό που σε πνίγει μέσα σε ένα διαμέρισμα, το χαμηλό ταβάνι, οι τέσσερις τοίχοι, οι μικρές πόρτες και τα ακόμα ποιο μικρά παράθυρα αλήθεια δεν ξέρω……….

Το μόνο που μπορώ με σιγουριά να πω είναι ότι όταν σε κυριεύει αυτό το αίσθημα καλύτερα είναι να φεύγεις.

Να φεύγεις για έναν κόσμο που μόνο εσύ ξέρεις και που μόνο εσύ γνωρίζεις πώς να πάς.

Σήμερα αποφάσισα να ψάξω τον δικό μου δρόμο ή ακόμα καλύτερα τον δικό μου κόσμο.

Έκλεισα τα μάτια και καβάλησα το μικρό μαγικό χαλί μου

Με αγκάλιασε και με σήκωσε ψιλά πάνω από τσιμεντένιους γίγαντες και ποτάμια από άσφαλτο.

Του φώναξα να με πάρει μακριά από τους γίγαντες σε μέρη με πράσινα νησιά.

Ο αέρας άρχισε να χτυπά ευχάριστα το πρόσωπο μου καθώς οι γίγαντες ολοένα και μίκραιναν πίσω μου, δεν φοβόμουν………..

Το μικρό μαγικό χαλί μου πέταξε πάνω βουνά και κάμπους ακολουθώντας το δρόμο του φεγγαριού μέχρι τι μεγάλη λίμνη με τα μικρά πράσινα νησιά.

Εκεί δεν άκουγα τίποτα από τι βουή των γιγάντων

Όλα ήταν ήρεμα και γαλήνια

Άνοιξα τα μάτια και το δωμάτιο ήταν πιο μεγάλο

Τα κατάφερα…………