Και το είπα την Πρωτοχρονιά... Το 2014 θα είναι η καλύτερη χρονιά! Ξέχασα να πω για ποιον όμως... 

Το τέλος άλλης μίας εποχής... Ας τα κρεμάσω κι εγώ λοιπόν :(

Σήμερα δε γράφω εγώ... Γράφει η Βάσω Μυρογιάννη‏...

…Είναι εκείνοι που «συνταξιδέψαμε» ένα διάστημα λόγω συνθηκών ή κοινών στόχων, που βλεπόμασταν κάθε μέρα, ανταλλάσαμε «καλημέρες», απόψεις. Άλλοτε είχαμε ένταση, νεύρα αμφότεροι και δεν αντέχαμε ούτε την σιωπή ο ένας του άλλου. Και μετά κάποιος “κατέβηκε” σε μία στάση, άλλαξε διαδρομή… Άλλος ακολούθησε την ίδια πορεία… Με εκείνα και με τα άλλα… χαθήκαμε…

Κάποιοι αποχαιρετισμοί “πόνεσαν”... Άλλοι ήταν τελείως αδιάφοροι… Και οι μέρες περνούν και τα χρόνια περνούν… Και έρχεται κάποια στιγμή που αναπολείς, νοσταλγείς αυτούς τους περαστικούς-συγκυριακούς;- “συνταξιδιώτες”… Θυμάσαι ατάκες τους που “αποθηκεύτηκαν” βαθιά μέσα σου, βλέμματα που “μίλησαν” στον κατάλληλο χρόνο, συνήθειές τους που τους χαρακτήριζαν “γραφικούς”, χαμογελαστά στιγμιότυπα του τότε…

… Και ναι, καταλήγεις ότι για κάποιο λόγο πέρασαν από την ζωή σου… Κάτι έδωσαν, κάτι πήραν! Σε “δίδαξαν” και τους “δίδαξες”! Σου έτειναν το χέρι τους και εσύ έδωσες το δικό σου! Και ΝΑΙ(δυνατό!), συνειδητοποιείς ότι τους αγαπάς… Έστω από απόσταση. Είναι μέρος των αναμνήσεών σου, κομμάτι μιας εποχής που μπορεί να έφυγε ανεπιστρεπτί…, “έγραψε” όμως το δικό της “κεφάλαιο”. Μέσα από εκείνους θυμάσαι εσένα… Πως ήσουν, πως συμπεριφερόσουν, τι σε απασχολούσε, τι προσδοκούσες…

Και έτσι εύχεσαι “να είναι καλά όπου κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνουν”! Παίρνεις βαθιά ανάσα. Συνεχίζεις…

«Όλα ήταν στη θέση τους.

Οι πεινασμένοι στην Αφρική.

Οι ειδικοί στην τηλεόραση.

Οι κακοί στη φυλακή.

Οι αναρχικοί στα Εξάρχεια.

Αυτοί που αποφασίζουν στη Βουλή.

Τα λεφτά μας στα δάνεια.

Η αστυνομία στην επόμενη γωνία.

Τα σπίτια μας στις τράπεζες.

Οι εχθροί μας στην Τουρκία και τη Μακεδονία.

Τα πάρκινγκ μας στα πάρκα.

Η ψυχαγωγία μας στα bar.

Τα παιδιά μας στο σχολείο.

Οι φίλοι μας στο Facebook.

Η ……τέχνη στα μουσεία.

Οι επιθυμίες μας στις διαφημίσεις.

Τα δέντρα μας Χριστούγεννα στο Σύνταγμα.

Η ομορφιά στα κέντρα αδυνατίσματος.

O έρωτας στις 14 Φλεβάρη.

Εμείς στους τέσσερις τοίχους.

Η αστυνομία στην Αφρική.

Οι πεινασμένοι στις τράπεζες.

Τα Εξάρχεια στη Βουλή.

Οι αναρχικοί στην καρδιά μας.

Οι κακοί στα κέντρα αδυνατίσματος.

Οι φίλοι πλάι μας.

Τα bar στις φυλακές.

Αυτοί που αποφασίζουν στο σχολείο.

Τα λεφτά μας στα πάρκα.

Τα πάρκα στα πάρκινγκ τους.

Οι εχθροί μας στο facebook.

Οι ειδικοί στα σπίτια τους.

Η τηλεόραση στα σκουπίδια.

Η ψυχαγωγία στα σχολεία.

Η τέχνη παντού.

Οι διαφημίσεις στα μουσεία.

Τα παιδιά μέσα μας.

Τα μπαλέτα στους δρόμους.

Ο έρωτας στην επόμενη γωνία.

Τα σπίτια στα δέντρα.

Τα δέντρα στους δρόμους.

Η ομορφιά στους δρόμους .

Οι επιθυμίες μας στους δρόμους.

Είμαι φευγάτη...

Για πολλοστή φορά τα τελευταία δύο χρόνια απαγορεύονται  οι δημόσιες συναθροίσεις και οι πορείες στο μεγαλύτερο μέρος της Αθηνάς μετά από απόφαση του Γενικού Αστυνομικού Διευθυντή Αττικής για λόγους δημόσιας ασφάλειας όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση της ΕΛΑΣ.

Αύριο Τέταρτη 8 Ιανουαρίου από τις 06:00 το πρωί μέχρι και τις 24:00 το βράδυ δεν επιτρέπεται καμία δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή πορεία στους παρακάτω οδούς:

Στην περιοχή της Αθήνας που περικλείεται από τις οδούς – Λεωφόρους: Αθηνάς (από τη συμβολή της με την Πλατεία Ομονοίας, εξαιρουμένων των χώρων της Πλατείας Ομονοίας), δεξιά Ερμού (μέχρι Αγίων Ασωμάτων), πεζόδρομος από συμβολή Ερμού και Αγίων Ασωμάτων μέχρι Αποστόλου Παύλου, αριστερά Αποστόλου Παύλου μέχρι Ροβέρτου Γκάλλι, Ροβέρτου Γκάλλι, Χατζηχρήστου, Βούρβαχη, αριστερά Παρασκευοπούλου, δεξιά Καρέα, αριστερά Υμηττού, Ούλωφ Πάλμε, αριστερά Στρατάρχου Παπάγου, δεξιά Παπαδιαμαντοπούλου, αριστερά Θηβών, Φειδιππίδου, Λ. Αλεξάνδρας, αριστερά Χ. Τρικούπη, δεξιά Ακαδημίας, αριστερά Θεμιστοκλέους, δεξιά Πανεπιστημίου, αριστερά Αιόλου, δεξιά Σταδίου μέχρι τη συμβολή της με την Πλατεία Ομονοίας, ως και κατά μήκος των τμημάτων των ανωτέρω οδών που αποτελούν τα όρια της εν λόγω περιοχής,

Στο τμήμα της Αττικής Οδού από το Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «Ελ. Βενιζέλος» έως τον κόμβο της Περιφερειακής Υμηττού με τη Λ. Κατεχάκη, στο τμήμα της Λ. Κατεχάκη από την έξοδο της Περιφερειακής Υμηττού έως τη συμβολή της με τη Λ. Μεσογείων, στη Λ. Μεσογείων από τη συμβολή της με τη Λ. Κατεχάκη έως τη συμβολή της με την οδό Φειδιππίδου και σε βάθος ακτίνας εκατό -100- μέτρων, ένθεν και ένθεν προαναφερόμενων τμημάτων οδών (Αττική Οδός – Λ. Κατεχάκη – Λ. Μεσογείων), ως και επί των γεφυρών, ανισόπεδων κόμβων, διαβάσεων που υφίστανται κατά μήκος αυτών και τέλος στους χώρους του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Σιγά μην ακυρώσουμε τα τσιπουράκια στη Θεμιστοκλέους... Σόρρυ μάστορα, οικονομική κρίση... Έχουμε πάθει ανοσία πια!

«Φταίει η μουσική!». Η πρώτη κουβέντα που άκουσα το 2014. Φέτος δεν είχε πολυσύχναστα bar, ούτε ταξίδια στο εξωτερικό μες στις γιορτές. Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά μετά από πολλά χρόνια που πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών διαβάζοντας, μιας που το Καποδιστριακό άνοιξε μία βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και τώρα τους έπιασε η μανία να μη χαθεί το εξάμηνο. Φοιτήτρια πάλι... Δεν είναι κακό, νιώθω πάλι 20 χρονών έτσι. Εξάλλου, τι καλύτερο θα μπορούσα να κάνω μένοντας ακόμα μία χρονιά στην Ελλάδα;

«Φταίει η μουσική!». Ούτε «Καλησπέρα», ούτε «Καλή Χρονιά». Τίποτα! Απλά αυτό. Στο ότι έμεινα στο σπίτι για την αλλαγή του χρόνου συνέβαλε και το γεγονός ότι όλοι οι φίλοι ήταν άρρωστοι με 40 πυρετό στην αλλαγή της χρονιάς. Μόνο ο Α. δεν αρρώστησε, αλλά κι αυτός ήταν 2.038 χιλιόμετρα μακριά... Και μάλλον δε θα ήθελε να με δει. Κι εκεί που λες ότι επιτέλους θα κάνεις Πρωτοχρονιά με την οικογένειά σου και θα κοιμηθείς κατά τις δύο παρά... Τσουυυυπ! Να, το τηλέφωνο χτυπάει και μία άγνωστη φωνή στην άλλη άκρη ψιθυρίζει, φανερά θολωμένη από το αλκοόλ...

«Φταίει η μουσική!». Και τότε κατάλαβα! Όλα τα λάθη του 2013 εκεί τα ρίχνουμε! Δε φταίμε εμείς... Αλλά όταν ακούς «Love me forever or not at all...» πρέπει να το νιώθεις... Όταν ακούς  «When I get drunk, you take me home...» είσαι σίγουρος ότι μπορείς να πιεις αυτό το ένα ποτό ακόμα... Όταν ακούς τους DeVision να σιγοτραγουδάνε «Waste your precious life on me...» και να ξέρεις ότι σε κοιτάει αυτός ο ένας και μοναδικός, είναι δεδομένο ότι πρέπει να τα καταστρέψεις όλα. Να τους βάλεις φωτιά! Ξέρεις ότι αξίζει τον κόπο. Είναι που κοντεύεις τα 30 και νομίζεις ότι έμαθες τα μυστικά της ζωής. Ξέρεις ότι έχεις ερωτευτεί τόσους λάθος άντρες, που είσαι σίγουρη πως δε γίνεται να κάνεις μεγαλύτερα λάθη. Και έτσι παραδίδεσαι σε όποια φωτιά καίει την ψυχή σου. Θες να ακούσεις τις υποσχέσεις που θα ξεθωριάσουν το πρωί και να έχεις μία μικρή ελπίδα ότι όλα θα είναι όπως πρέπει, όπως τα θες... Το ‘χει πει και ο Eldritch όμως... «Love is always over in the morning…». Στα αγγλικά δεν υπάρχει διαφορετική  λέξη για τον έρωτα και για την αγάπη... Το μεγαλύτερο φάουλ αυτής της γλώσσας. Έχουν όμως ένα καλό... Η έκφραση «falling in love» ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου... Γιατί όταν ερωτεύεσαι, πέφτεις σε μία κατάσταση. Είναι παθητικό αυτό που συμβαίνει, δεν μπορείς να το επηρεάσεις.

«Φταίει η μουσική!» Κι εμείς που την ακούμε; Που την διαλέγουμε; Ή μήπως αυτή διαλέγει εμάς. Όχι! Η μουσική είναι δική μου... Μόνο δική μου! Τη διαλέγω μόνη μου. Την βάζω στη διαπασών, γεμίζω την κούπα μου το ποτό που εγώ, μόνη μου διάλεξα να ταυτίσω με τον εαυτό μου και χορεύω. Και ο χορός αυτός είναι και αυτός δικός μου! Και δε θέλω να βάλω κανέναν σε αυτό. Κανείς δε θα με δει να χορεύω έτσι ποτέ. Και αυτό που βλέπετε εκεί έξω, όταν συναντιόμαστε τυχαία ή μη, δεν είμαι εγώ, είναι αυτό που επέλεξα να σας αφήσω να δείτε. Μόνο μία φορά... Μία φορά, μου ξέφυγε για κάποια δευτερόλεπτα. Ένιωθα τόσο γεμάτη, που μόνο ο χορός μου έλειπε. Και ήσουν εκεί και το είδες! Για λίγα δευτερόλεπτα μόνο, είδες την αληθινή LadyLuck. Την ερωτεύτηκες και έφυγες μακριά να σωθείς από τη φωτιά που τα καίει όλα στο πέρασμά της. Και τώρα, μόνο κάτι γράμματα έρχονται... Και δεν απαντάω στα γράμματα... Όταν γράφω, πονάω... Και φαίνεται κι εκεί η αληθινή LadyLuck. Δε θέλω να τρομάξεις κι άλλο. Και το είχα γράψει κάπου μες στο 2011... Ότι εγώ θα ερωτευτώ και θα πεθάνω για τον άντρα που θα μου στέλνει γράμματα... Το είχα γράψει τόσο βέβαιη και ειρωνικά πεπεισμένη, ότι δε θα υπάρξει τέτοιος άντρας για μένα...

«Φταίει η μουσική!» Εγώ ό,τι αγάπησα σε εκείνη το χρωστώ...