«Φταίει η μουσική!». Η πρώτη κουβέντα που άκουσα το 2014. Φέτος δεν είχε πολυσύχναστα bar, ούτε ταξίδια στο εξωτερικό μες στις γιορτές. Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά μετά από πολλά χρόνια που πέρασα το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών διαβάζοντας, μιας που το Καποδιστριακό άνοιξε μία βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και τώρα τους έπιασε η μανία να μη χαθεί το εξάμηνο. Φοιτήτρια πάλι... Δεν είναι κακό, νιώθω πάλι 20 χρονών έτσι. Εξάλλου, τι καλύτερο θα μπορούσα να κάνω μένοντας ακόμα μία χρονιά στην Ελλάδα;

«Φταίει η μουσική!». Ούτε «Καλησπέρα», ούτε «Καλή Χρονιά». Τίποτα! Απλά αυτό. Στο ότι έμεινα στο σπίτι για την αλλαγή του χρόνου συνέβαλε και το γεγονός ότι όλοι οι φίλοι ήταν άρρωστοι με 40 πυρετό στην αλλαγή της χρονιάς. Μόνο ο Α. δεν αρρώστησε, αλλά κι αυτός ήταν 2.038 χιλιόμετρα μακριά... Και μάλλον δε θα ήθελε να με δει. Κι εκεί που λες ότι επιτέλους θα κάνεις Πρωτοχρονιά με την οικογένειά σου και θα κοιμηθείς κατά τις δύο παρά... Τσουυυυπ! Να, το τηλέφωνο χτυπάει και μία άγνωστη φωνή στην άλλη άκρη ψιθυρίζει, φανερά θολωμένη από το αλκοόλ...

«Φταίει η μουσική!». Και τότε κατάλαβα! Όλα τα λάθη του 2013 εκεί τα ρίχνουμε! Δε φταίμε εμείς... Αλλά όταν ακούς «Love me forever or not at all...» πρέπει να το νιώθεις... Όταν ακούς  «When I get drunk, you take me home...» είσαι σίγουρος ότι μπορείς να πιεις αυτό το ένα ποτό ακόμα... Όταν ακούς τους DeVision να σιγοτραγουδάνε «Waste your precious life on me...» και να ξέρεις ότι σε κοιτάει αυτός ο ένας και μοναδικός, είναι δεδομένο ότι πρέπει να τα καταστρέψεις όλα. Να τους βάλεις φωτιά! Ξέρεις ότι αξίζει τον κόπο. Είναι που κοντεύεις τα 30 και νομίζεις ότι έμαθες τα μυστικά της ζωής. Ξέρεις ότι έχεις ερωτευτεί τόσους λάθος άντρες, που είσαι σίγουρη πως δε γίνεται να κάνεις μεγαλύτερα λάθη. Και έτσι παραδίδεσαι σε όποια φωτιά καίει την ψυχή σου. Θες να ακούσεις τις υποσχέσεις που θα ξεθωριάσουν το πρωί και να έχεις μία μικρή ελπίδα ότι όλα θα είναι όπως πρέπει, όπως τα θες... Το ‘χει πει και ο Eldritch όμως... «Love is always over in the morning…». Στα αγγλικά δεν υπάρχει διαφορετική  λέξη για τον έρωτα και για την αγάπη... Το μεγαλύτερο φάουλ αυτής της γλώσσας. Έχουν όμως ένα καλό... Η έκφραση «falling in love» ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου... Γιατί όταν ερωτεύεσαι, πέφτεις σε μία κατάσταση. Είναι παθητικό αυτό που συμβαίνει, δεν μπορείς να το επηρεάσεις.

«Φταίει η μουσική!» Κι εμείς που την ακούμε; Που την διαλέγουμε; Ή μήπως αυτή διαλέγει εμάς. Όχι! Η μουσική είναι δική μου... Μόνο δική μου! Τη διαλέγω μόνη μου. Την βάζω στη διαπασών, γεμίζω την κούπα μου το ποτό που εγώ, μόνη μου διάλεξα να ταυτίσω με τον εαυτό μου και χορεύω. Και ο χορός αυτός είναι και αυτός δικός μου! Και δε θέλω να βάλω κανέναν σε αυτό. Κανείς δε θα με δει να χορεύω έτσι ποτέ. Και αυτό που βλέπετε εκεί έξω, όταν συναντιόμαστε τυχαία ή μη, δεν είμαι εγώ, είναι αυτό που επέλεξα να σας αφήσω να δείτε. Μόνο μία φορά... Μία φορά, μου ξέφυγε για κάποια δευτερόλεπτα. Ένιωθα τόσο γεμάτη, που μόνο ο χορός μου έλειπε. Και ήσουν εκεί και το είδες! Για λίγα δευτερόλεπτα μόνο, είδες την αληθινή LadyLuck. Την ερωτεύτηκες και έφυγες μακριά να σωθείς από τη φωτιά που τα καίει όλα στο πέρασμά της. Και τώρα, μόνο κάτι γράμματα έρχονται... Και δεν απαντάω στα γράμματα... Όταν γράφω, πονάω... Και φαίνεται κι εκεί η αληθινή LadyLuck. Δε θέλω να τρομάξεις κι άλλο. Και το είχα γράψει κάπου μες στο 2011... Ότι εγώ θα ερωτευτώ και θα πεθάνω για τον άντρα που θα μου στέλνει γράμματα... Το είχα γράψει τόσο βέβαιη και ειρωνικά πεπεισμένη, ότι δε θα υπάρξει τέτοιος άντρας για μένα...

«Φταίει η μουσική!» Εγώ ό,τι αγάπησα σε εκείνη το χρωστώ...