Περνάμε "φάσεις" στην ζωή μας και είναι υγιές. Δεν μπορούμε να βαδίζουμε στο σωστό μονοπάτι σαν να είμαστε προγραμματισμένοι να μην κάνουμε λάθη. Γιατί πολύ απλά, ακόμα και οι άνθρωποι που πασχίζουν να μην κάνουν λάθη, λειτουργώντας αποκλειστικά και μόνο λαμβάνοντας αποφάσεις με το μυαλό τους και όχι με τα συναισθήματα (τα οποία, ας σας την σπάσω, και αυτά αποκλειστικά από το μυαλό προκαλούνται, η καρδιά δεν έχει καμία θέση σε όλο αυτό το μοτίβο), ακόμα και αυτοί, δεν μπορούν να "πεταχτούν" στο μέλλον και να δουν τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους, τη στιγμή που καλούνται να πάρουν μία απόφαση.

Κι εγώ έπεσα. Έπεσα και χτύπισα πάρα πολύ... Η ικανότητά μου να παίρνω σωστές αποφάσεις έπεσε σε κώμα για μεγάλο διάστημα και αυτοί που με αγαπούσαν και προσπαθούσαν να με φτιάξουν, οι γιατροί μου, είχαν χάσει κάθε ελπίδα για πρόοδο. Ώσπου κάποια μέρα, έγινε το ιατρικό "θαύμα" και ξύπνησα από το κώμα. Έκανα μία ανασκόπηση σε όλα αυτά που είχα κάνει και όποιο εντόπισα ότι με κρατάει πίσω, το απέβαλα με μία απλή "αντιβίωση". Ή σχεδόν όλα... Δεν μπορείς πάντα να παραδεχτείς και να αποβάλεις ότι σε σκοτώνει. Μερικά πράγματα είναι εκεί τόσο καιρό που τα θεωρείς κομμάτι σου και αρνείσαι να δεις ότι σε καταστρέφουν. Αλλά όχι για πολύ...

Όπως λέω πάντα... "Baby Steps"... Σήμερα φτιάχνω τη δουλειά μου, αύριο φτιάχνω το ανάστημά μου, μεθαύριο φτιάχνω όλη μου την ζωή. Ποτέ δεν ήμουν ο άνθρωπος που νόμιζε ότι η αλλαγή που διάλεξε θα γίνει σε μία μέρα. Οι αλλαγές γίνονται σιγά σιγά και φαίνονται μέρα με τη μέρα...

Σήμερα έκλεισα δύο μήνες που δεν έχω καπνίσει. Επετειακή μέρα, από πολλές απόψεις... Καμία από τις προηγούμενες 60 ημέρες δε θέλησα να καπνίσω... Σήμερα θέλω να πάω στο παλιό μου περιπτερά, να πάρω έναν καπνό και να πιω αυτό το μπουκάλι κρασί, όπως του αξίζει. 

Δε θα καπνίσω όμως. Θα καπνίσω όταν χαθούν τα σύννεφα... Μόνο τότε! Δεν πρέπει να εξαρτώμαι από τίποτα... Από ΤΙΠΟΤΑ!!!

Some old me... Some summer night...

Και πηγαίνοντας να ανεβάσω τη φωτογραφία, έπρεπε να πατήσω ένα κείμενο από μία εικόνα για να το κάνω... Το κείμενο ήταν "Let go"... Οκ! Μήνυμα ελήφθη! Ώρα να ξεχαστώ! Καληνύχτα!

Δεν είμαι υποχρεωμένη να μείνω πουθενά για πάντα... Πάντα έφευγα.

Παιδί στρατιωτικού βλέπεις... Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Θα φεύγω πάντα. Στο είχα πει. Δε με πίστεψες και γέλασες με την ψυχή σου.

Ποιος να στο 'λεγε...

Και με έψαξες...

Ποιος να μου το 'λεγε...

Δε με έχουν ψάξει ποτέ. Πάντα έφευγα, αλλά δεν έτυχε.

Και μου είπες ότι θα σου λείψω. Για φαντάσου... Σε κανέναν άλλον δεν έλειπα δηλαδή.

Τελικά, μήπως έφευγα για να με ψάξουν; Μπα... Δεν ήταν αυτός ο λόγος.

Και πάλι αλλού είμαι.

Με άλλο τηλέφωνο, άλλο πρόσωπο, αλλά ίδια ψυχή. Αυτήν που σε λίγο καιρό, τσουπ!, θα με πάρει από 'δώ και θα με πάει αλλού.

Δε μένω... Με πιάνει ναυτία, σαν τους "κανονικούς" ανθρώπους στη θάλασσα.

"Δεν είσαι κανονική!" μου είπες μία μέρα.

Κι εγώ απλά ήθελα να περπατήσω μόνη μου και να γεμίσω την κούπα μου με vodka.

Επειδή μπορώ και μόνη μου; Γι αυτό δεν είμαι κανονική; Αυτό με έσωσε.

Γιατί στο τέλος, πάντα μόνη μου είμαι. Εγώ και οι Sisters μου...

Χτες βράδυ είδα πράγματα που δεν θα δεις ποτέ…

οι στιγμές μου θα κυλίσουν, θα χαθούν στον χρόνο

Σ’ ακούω στο πίσω μέρος του μυαλού μου να μιλάς

«είναι όμορφα εδώ…

λες να μας την έχουν στημένη,

στην γωνία του δρόμου?

Να είσαι έτοιμη

να είσαι έτοιμη να τρέξεις»

(τρέξε τρέξε)

Πάντα ήμουν, έβγαζα φτερά

…πάντα κυνηγημένοι, πάντα

Φοβάμαι να πάω μόνη

            Φοβάμαι να μείνω μόνη

        Τι φοβάσαι?

Αυτά που χάνονται…

Μάζεψε τα και φύγε… τόσο απλά

Καλύτερα να φύγουμε μαζί

…ξημερώνει

φτιάξε μου ένα ποτό

και μετά θα κοιμηθώ…αλήθεια

…η μουσική συνέχισε να παίζει…

Και τελικά χειμώνιασε και η θάλασσα δεν ήρθε ακόμα...