Δε θα το πάρεις αυτό ποτέ. Ξορκίζω τον εαυτό μου να μη φτάσει ποτέ αυτό το κείμενο στα χέρια σου. Απλά υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία νομίζεις ότι κοροϊδεύεις όλες τις γκόμενες (μαζί και μένα, γιατί αν δεν ήμουν μια απλή γκόμενα, θα πάλευες για μένα, για μας… Για «εμάς», δεν υπήρχε ποτέ «μας»).

Πρώτα απ’όλα έσκασε η βόμβα της M.! Δε ξέρω αν στην τελική είχατε ολοκληρωμένη σχέση, αλλά εσύ έπαιζες μαζί της, και αυτή ήλπιζε. Ήλπιζε πως αν πιαστεί από σένα θα βγει από τη μιζέρια της. Όπως και με σένα αν έπαιζε μια γυναίκα που σου άρεσε, έτσι θα ήσουν.

Δε θα αναφερθώ ξεχωριστά σε κάθε μια «φίλη σου», με όλες λίγο-πολύ φλέρταρες. Ισοπέδωνες τον έρωτα και τον εκμηδένιζες τελείως. Σκόρπαγες θεωρητικά αισθήματα παντού. Νόμιζες ότι ερωτευόσουν και εσύ απλά έκανες «training» στο πόσο καλός άντρας μπορείς να γίνεις. Θλίψη μου προκαλείς πλέον! Θλίψη που συμμετείχα κι εγώ σε αυτό το ερωτικό σου παιχνίδι, χωρίς να ξέρω ότι αποτελώ πείραμα.

Δε σε ερωτεύτηκα ποτέ, αλλά όταν ζεις με κάποιον τόσο καιρό και επειδή το έχει ο χαρακτήρας μου, έδωσα πολλά σε σένα, απλά επειδή ήσουν δίπλα μου, το κάνω συχνά… Το κάνω πάντα, τώρα που το σκέφτομαι. Μετά από όλα αυτά λοιπόν, κατέληξα να μου λείπεις. Όχι να σ’αγαπώ! Απλά να μου λείπεις. Δε σε ερωτεύτηκα, αλλά σε αγάπησα! Σε αγάπησα πάρα πολύ, αλλά τα έσβησες όλα. Με δυο «ατάκες» για να ανεβάσεις τον ανδρισμό σου, έσβησες κάθε συναίσθημα που είχα για σένα. Δε σ’αγαπώ. Ούτε καν μίσος δε νιώθω για σένα. Το μόνο που μισώ είναι αυτό το άδειο βλέμα μου στο καθρέφτη. Μια πλήρης απάθεια προς το άτομό σου είναι αυτό για το οποίο μιλάω.

Δε θυμάμαι μια πραγματική φίλη σου. Όλες ή θα ήταν πρώην γκόμενές σου, ή θα ήσασταν και οι δύο πρώην παιχνίδια της ίδιας κατάστασης, ή θα τις γουστάρεις. Την Κ. τη συμπαθώ και την θεωρώ πολύ καλό άτομο, ωστόσο, «απ’όσο είπες», ανήκε στην πρώτη κατηγορία. Πόσο σε βαρέθηκα…

Η Μ.? Τι σου λέει η Μ.? Η κολλητή σου από το νησί. Που μία ήταν στην Αθήνα, μία ήμασταν εμείς στο νησί, αλλά την κολλητή σου τη Μ., δυο χρόνια τώρα, ποτέ δεν την γνωρίσαμε. Φυσικά θα ερχόταν η αιτιολόγηση. Με τη Μ. παίζετε ακόμα ερωτικά. Μιλάτε σα να είστε στο πρώτο στάδιο της σχέσης σας, ακόμα και τώρα, τόσο καιρό μετά.

Τόσο καιρό τώρα ήμουν με έναν άνθρωπο άρρωστο. Έναν άνθρωπο που δεν ένιωθε καλά ούτε με το «εγώ» του, ούτε με τον ανδρισμό του. Έχοντας επαφές με διάφορες γυναίκες προσπαθούσε να νιώσει καλύτερα, κι όμως θα ναι πάντα τόσο μόνος. Και τόσο μη ικανοποιημένος με τον εαυτό του, γιατί στο τέλος θα καταλάβει ότι καμία από όλες αυτές τις γυναίκες δε μπόρεσε να ικανοποιήσει πλήρως. Ούτε εμένα, ούτε τη Λ. ούτε τη «Μ.» αν υπήρξε ποτέ Μ., ούτε της ξεπέτες της μιας βραδιάς του. Είσαι ένας άνθρωπος, που δεν αξίζει ανθρώπινες σχέσεις, εξορία από την καρδιά όλων και μόνο αυτό αξίζεις!

Κι ας λέει ο Λ. ότι δε με απάτησες ποτέ, δε χρειάζεται να ξαπλώσεις με άλλη γυναίκα για να απατήσεις έναν έρωτα, μια σχέση... Η προδοσία δε χρειάζεται να ναι πάντα στο σώμα. Η προδοσία της ψυχής και της σκέψης, για μένα είναι χειρότερη.

[Η φωτογραφία είναι της vamp]

Προτιμώ την ευχή της Δέσποινας... Χρόνια καλά, υπέροχα, χαρούμενα κι ας είναι και λίγα.

Και σύ που μου τηλεφώνησες πάλι, σα να μην τρέχει τίποτα να μου ευχηθείς.

Και εγώ που για ακόμα μια φορά σαν ηλίθια σήκωσα το τηλέφωνο και μιλάγαμε για 6 λεπτά και 28 δευτερόλεπτα φορώντας μάσκες, παίζοντας το κύριοι, σα να μη συνέβησαν όλα αυτά. Μα τι χαζοί που είμαστε... Είναι τόσο πρόσφατα, κανείς μας δε μπορεί να τα ξέχασε και να προχώρησε τόσο αθώα παρακάτω.

Αφού το είχα πει, να μη σηκώσω το τηλέφωνο αν πάρεις, αλλά όταν το έλεγα δεν πίστευα ότι θα κατάφερνες να πάρεις. Τόσο υπεράνω θα φαντάζεις στα μάτια σου. Τόσο "δήθεν" στα δικά μου.

Είχα ξεχάσει τη φωνή σου. Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά το λέω. Είχα ξεχάσει τον τόνο της φωνής σου. Αν δεν ήξερα ότι είσαι εσύ, πριν το σηκώσω, δε θα σε καταλάβαινα... Πόσο έξω πέφτω πάντα σε όλα.

Πάω στους φίλους μου.

Καλές γιορτές.

Σε όλους! Καλές γιορτές αν και αυτές οι ευχές είναι τόσο κοινότυπες πλέον.

Χρόνια πολλά στο φαντασματάκι που μας θυμήθηκε.

Χρόνια πολλά σε μένα, και σε σένα για το όνομά σου. Ελπίζω να σε χαίρονται οι -πλέον- πιο κοντινοί σου άνθρωποι...

Τόσοι άνθρωποι σήμερα, και συ να μου λείπεις πάλι. Καταστρέφομαι :-)

Κουράστηκα...

Από τη ρουτίνα...

Από τα ίδια άτομα...

Από διαφορετικά άτομα που με βάζουν σε ίδιες καταστάσεις...

Από τον εαυτό μου που κάνει τα στραβά μάτια όταν προβλέπει καταστάσεις...

Από φίλους που κουράστηκαν και βγάζουν την κούρασή τους σε μένα...

Από την πόλη που κάποτε αγαπούσα...

Από τα Εξάρχεια που έχουν χάσει το χρώμα τους...

Από τα μαγαζιά που κάποτε τα γέμιζε η παρέα μου...

Από τα ίδια μαγαζιά που τώρα πάμε όλα κι όλα 4-5 άτομα...

Από αυτό το ύφος στον καθρέφτη...

Και όπως πάντα σε κάθε μου σκέψη γυρίζεις και συ...

Και με κούρασαν αυτές οι σκέψεις...

Με κούρασε το να σε ψάχνω και να χάνεσαι...

Με κούρασε το όταν προσπαθώ να φύγω από αυτή την κατάσταση τότε να γυρνάς εσύ...

Με κούρασε το να φωνάζω κλαίγοντας τις νύχτες "Πώς φτάσαμε ως εδώ"...

Και όχι μόνο με σένα! Με όλους... Πώς φτάσαμε όλοι ως εδώ...

Κουράστηκα...

Ακολουθεί κείμενο της Μαρω Κ.

«Κουράστηκα να μπερδεύω τις ψυχές», είπε ο Λαβύρινθος.

«Κουράστηκα να ζω με δανεικά όνειρα», είπε ο Ονειρόπολος.

«Κουράστηκα ν’ αντανακλώ την ασχήμια», είπε ο Καθρέφτης.

«Κουράστηκα ν’ ακούω μόνον τον ήχο της κραυγής μου», είπε η Ηχώ.

«Κουράστηκα ν’ αναζητώ το άλλο μου μισό», είπε ο Ερωτας.

«Κουράστηκα να βλέπω μόνον την άρνηση στα μάτια σου», είπαν τα Μάτια.

«Κουράστηκα να εφευρίσκω άλλα πειράματα», είπε ο Αλχημιστής.

«Κουράστηκα να φυλάω τον ύπνο σου», είπε ο Φίλος.

«Κουράστηκα να παίζω όλους τους ρόλους», είπε ο Ηθοποιός.

«Κουράστηκα να ξεγελάω τις μοναξιές μου», είπε η Μοναξιά.

«Κουράστηκα να βάζω χρώμα στις εικόνες σου», είπε ο Ζωγράφος.

«Κουράστηκα να αιχμαλωτίζω τις λέξεις για να σου περιγράψω τον κόσμο», είπε ο Ποιητής.

«Κουράστηκα να ζω με δανεικές αγάπες» είπα Εγώ.

Μια προσπάθεια απόκτησης ηλεκτρονικού υπολογιστή στο σύλλογο φοιτητών του τμήματος Πληροφορικής του παν/μιου Αθηνών.
Πήραν μέρος και σε διαγωνισμό! Καλά κουραγια ρε παιδιά.

Link:

http://www.publicpet.gr/voteforme.asp?userid=28711

Look in my eyes and tell me it's over
Tell me there's nothing left inside
After all we've been through together
You know you couldn't even if you tried

You'll never free your heart from the grip of love

Remember the time you said forever
Was I dreaming I don't know
You and I were so good together
Though it seems like years ago

You'll never free your heart from the grip of love

You'll never free your heart from the grip of love

Look in my eyes and tell me it's over
Tell me there's nothing left inside
After all we've been through together
You know you couldn't even if you tried

You'll never free your heart from the grip of love

θα είσαι πάνω μου
εσύ θα είσαι
εγώ θα είμαι
θα είμαστε εμείς

                                            ποτέ δεν είμασταν εμείς

πάρτο χαμπάρι
αυτά τα παιχνιδάκια εξουσίας
υποταγής
δεν μας ταιριάζουν

                                            ποτέ δεν είμασταν εμείς
                                            φτιαγμένοι για όλα αυτά

Από το blog της καλής μου vamp

(Πίναξ Ἡμιτελής)

Ἔχει πιὰ δύσει ὁ ἥλιος τοῦ χειμῶνα,
καὶ γρήγορα, σὰ θέατρο, σκοτεινιάζει,
ἢ σὰ νὰ πέφτει πέπλο σὲ μία εἰκόνα.
Ἄλλο δὲ βρίσκει ὁ ἄνεμος, ταράζει
μόνο τ᾿ ἀγκάθια στὴν πεδιάδα ὅλη,
μόνο κάποιο χαρτὶ σ᾿ ὅλη τὴ φύση.
Μὰ τὸ χαριτωμένο περιβόλι
αἷμα καὶ δάκρυα τὸ᾿ χουνε ποτίσει.
Ἀδιάκοπα τὰ δέντρα ξεκινοῦνε,
κι οἱ πέτρινοι σταυροὶ σκίζουν σὰ χέρια
τὸν οὐρανὸ ποὺ σύννεφα περνοῦνε,
τὸν οὐρανὸ ποὺ εἶναι χωρὶς ἀστέρια.

(Ὡραῖο, φρικτὸ καὶ ἀπέριττο τοπίον!
Ἐλαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Ἀλλὰ τοῦ λείπει μία σειρὰ ἐρειπίων
κι ἡ ἐπίσημος ἀγχόνη τοῦ Παγκάλου.)

Ξαναγύρισες. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι θα γυρίσεις αλλά προσπαθούσα να το κρύψω… Να το διαγράψω από τις σκέψεις μου. Νόμιζα απλά πως ήταν αυτό που εγώ ήθελα να δω.

Τι ειρωνεία όμως. Γύρισες μόλις εγώ αποφάσισα να αποχωρήσω. Δεν είμαι πια εδώ. Σ’ αγαπάω, αλλά είμαι ήδη τόσο μακριά, τόσο που άρχισα ήδη να ξεχνάω…

Τι τραγικές φιγούρες του έρωτα καταλήξαμε και οι δυο. Συγχώρεσέ με, αλλά δε θα έφευγα ποτέ αν δε με είχες διώξει… Και πέρασε αρκετός καιρός για να θυμάμαι ακόμα.

Καληνύχτα.

Σκεφτόμουν ότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι χωρίς πραγματικούς φίλους. Τι τρομερό!

Τους ευχαριστώ τόσο πολύ που είναι στη ζωή μου, που μοιράζονται μέρες, γεγονότα, αντιλήψεις, μίση και έρωτες μαζί μου. Πιστεύω ότι κάποιοι από αυτούς θα με συντροφεύουν πάντα.

Παιδιά, ευχαριστώ για όλα. Για τα καλά, που ήσασταν εκεί, για τα κακά, που ήσασταν πιο δυναμικά δίπλα μου... Για όλα! Δεν είμαι αρκετά δυνατή για να ζήσω χωρίς φίλους, αλλά είμαι αρκετά δυνατή για να κάνω αρκετές υποχωρήσεις γι αυτούς...

Just a smile to fly over the dark blue sky...

:)

[photo by Shira]

[…] Σήμερα ξύπνησα σαν πηγάδι γεμάτο από κλάματα για σένα. Τ’όνομά σου. Τ’όνομά σου. Το δυνατό σου όνομα ανεβοκατέβαινε μες στο στήθος μου σα σχοινί που με αρδεύει και με γεμίζει.

Το δικό μου μαύρο σχοινί των προσευχών μου είπανε πως το είδανε τυλιγμένο στον καρπό σου. Το φορούσες μου είπανε… […]

Πέρασα πολλά, υπέφερα πολλά. Τις κακουχίες του συναισθηματισμού, τις δολοπλοκίες όσων προσποιούνται ευαισθησίες. Τους πειρασμούς της συγκίνησης και τα ολισθηρά παράπονα που σπάνε τα κόκαλά μου. Και αγωνία, αγωνία, αγωνία ατελεύτητη. […]

Πάθη πολλά έπαθα για να μάθω λίγα. Πάθη πολλά έπαθα. Αποφεύγω να στα εξιστορώ τώρα λεπτομερώς, γιατί η αυτολύπηση είναι εμένα ο ναρκισσισμός μου. Κι ύστερα, δεν είναι πια τα δικά μας τόσο κακά. Μπορεί σήμερα να ξύπνησα γεμάτη κλάματα, όμως κάτι έχει αρχίσει ν’αχνοφέγγει. Έφτασες στο σημείο μέσα μου να μην είσαι συγκρίσιμος. Έφτασα στο σημείο ν’αποδεχτώ πως δε φεύγεις. […]

Όμως εγώ είμαι τώρα πιο καλά, λίγο ακόμα και θα πω ότι τώρα μπορώ να σ’αγαπώ πετώντας με σαν ρούχο σε ανώνυμες απλωσιές, μακριά από πόθους. Να σ’αγαπώ και σαν άντρα και σα γιο. Σαν αδελφό και σαν πατέρα. Σαν άγιο και σαν ζητιάνο. Σαν ζωντανό και νεκρό με χώματα. Έτσι ζωντανό και νεκρό με χώματα απόψε σε ονειρεύτηκα. Δεν τρόμαξα, μόνο σε πονώ. Μέσα στη φλεγόμενη κολυμβήθρα της αγωνίας σου αρχίζω να ησυχάζω. Κι αγάπη είναι να με αποξεχνώ. Να σ’αγαπώ χωρίς να σε θέλω.

Κάθε τόσο μ’αρέσει ν’ ανακεφαλαιώνω τη δικιά μας συνάντηση. Να ανακαλώ όσα γίνανε. Όσα ειπώθηκαν κι όσα ανταλλάξαμε με σιωπές. Να στα γράφω και να στα ξαναγράφω και να σ’ακουμπώ. Πάλι και πάλι, ανάμνηση την ανάμνηση, σκαλίζω χρόνο, πιάνω από τις σκόνες υλικά αισθημάτων που αντέχουνε, χτίζω μνήμη και στερεώνω, τα βάζω σε μια τάξη, καταλαβαίνω κάποιες αιτίες, κάποιους προορισμούς, γαληνεύω σιγά-σιγά. Βρίσκω έτσι μια δικαιοσύνη αλλιώτικη που δεν είναι εύκολο να την εξηγήσω. Μόνο να την μοιράζεσαι γίνεται μια τέτοια δικαιοσύνη με άλλους κατάδικους κι άλλους αθωωμένους, δεν εξηγείται στους απ’ έξω ποτέ.

Κι ύστερα, είναι πολύ γλυκό να ζω και να ξαναζώ την ιστορία μας, απ’ την αρχή, ξανά, δίχως να ξέρω ποτέ το τέλος μας, έτσι όπως και στην αληθινή ζωή που πρέπει να το υπομένεις επιτέλους πως διαρκώς όλα παίζονται. Πως ανολοκλήρωτα μένουνε πάντοτε, πως και ο θάνατος ακόμα έχει προοπτικές.

Η συνήθεια δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωριστεί κανείς. Η συνήθεια είναι καμωμένη από επαναλήψεις και τίποτα πιο πολύ απ’ την επανάληψη δε σιχαίνεται η ζωντανή αλήθεια. Η ζωντανή ζωή, καλέ μου, πάει από καινούριο σε καινούριο. Ανακαινίζει κάθε λεπτό και το παλιό. Όσο καθαρίζομαι, τόσο πιο συχνά μένω έκπληκτη. Η εμπειρία, βλέπεις, είναι πάντοτε διαφορετική απ’ αυτή που από πριν υπέθετες κι εγώ έχω κάνει μεγάλο μόχθο για να σταματήσω τις συνηθισμένες μου προβλέψεις. Οι πιο πολλές με πρόδωσαν κι άλλες πάλι μου φαρμακώσανε ό,τι μπορούσε καλά να χωνευτεί μονάχα στο σωστό του χρόνου. Κάποιες βιαστικές κι αγχωμένες σκλάβωσαν το αποτέλεσμα και κάποιες άλλες σκλάβωσαν εμένα.

Δεν πρόλαβα βέβαια να σε συνηθίσω. Στην αρχή αρχή είπα «Θα ‘μαστε μαζί, δε γίνεται αλλιώς!». Ύστερα και την πιο σκληρή εποχή, είπα : «Τον έχασα…» Και τώρα, πολύ μετά το βλέπω «Είμαστε μαζί, δε γίνεται αλλιώς». Δε γλιτώνεις με τίποτα από το αληθινό. Έτσι ή αλλιώς, κατά κάποιο τρόπο σαφή ή ακατανόητο, τρόπο φανερό ή μυστικό, από το αληθινό δε γλιτώνεις. Το αληθινό είναι σαράκι. […]

Μ’ αναζήτησες πρώτος εσύ, όταν εγώ ούτε που γνώριζα πως υπάρχεις. Δε γνώριζα πως το γνώριζα δηλαδή, γιατί σύντομα φανερώθηκε, από την πρώτη μας ματιά του ενός πάνω στον άλλον, πως κανείς, κανείς, κανείς δεν υπήρξε πιο δικός μου από εσένα. Από πάντοτε δικός μου εννοώ.

Με είχαν προειδοποιήσει πως είσαι καλός.

Καλός! Πριν σε αντικρίσω, ούτε που μπορούσα να φανταστώ πως έχει τέτοια σκληρή ισχύ μια τόσο τετριμμένη λέξη. Τέτοια συγκεκριμένη εξήγηση μια τόσο παρεξηγημένη λέξη. Αφού αναγκάστηκα να γίνω κι εγώ λιγάκι καλή για να επικοινωνώ μαζί σου. Αλλιώς η καλοσύνη σου θα με κατέστρεφε.

M.B.

Η Playlist μου έχει το καινούριο της Siouxsie, κάτι από Bowie, Morissey, Current και Walkabouts & Tindersticks...

Πριν δυο βδομάδες μου είπαν ότι καταπίεζα έναν άνθρωπο που όταν έβγαινα με την παρέα μου, μου απαριθμούσε τα άτομα που θα μπορούσαν να μου την πέσουν.

Που όποτε βγαίναμε όλοι μαζί με την παρέα μου, έβλεπα να στραβοκοιτάει αντίστοιχα άτομα.

Που όποτε έλεγα τη γνώμη μιας φίλης, προσπαθούσε να θυμηθεί τι λάθος έχει κάνει στη ζωή της για να την υποβιβάσει.

Που προσπαθούσε να επιβάλλει το δικό του όριο στο κάπνισμά μου, στην ώρα του φαγητού μου, στο πόσο και πότε θα πιω, στο πότε θα πάμε εκδρομή και στο αν θα μείνω μαζί του την προηγούμενη μέρα.

Μιλάω για το ίδιο άτομο που μου μίλαγε για γάμους και μακρύ αγαπημένο μέλλον.

Που ευτυχώς δεν ένιωθα άνετα όταν μου είπε για την ιδέα του για συγκατοίκηση.

Που ακόμα και τους γονείς του, τους γνώρισα όταν ήθελε εκείνος, και όχι όταν πίστευα εγώ πως έπρεπε.

Συγγνώμη που σε καταπίεζα (ή έστω που ανέπνεα την ώρα που μπορεί να μην το ενέκρινες), αλλά δε θα μου πει κανένας ακόμα και το πότε μου επιτρέπεται να περάσω καλά!

Today's Video:

Queen and David Bowie - Under Pressure

Σήμερα, μετά από καιρό έμεινα στο πατρικό μου. Είναι απίστευτο να ξέρεις ότι έχεις κάπου να γυρίσεις όταν χάνεσαι. Άνοιξα τον υπολογιστή για να ακούσω λίγη μουσική, μιας που το στερεοφωνικό που ήταν κάποτε στο δωμάτιό μου, δεν είναι πια εδώ. Έβαλα το CD που αποδεικνύει ότι δεν είμαι και στα καλύτερα μου… «VA - Wave Romantics (Dark Ballads And Underground Rock)” O Cave άρχισε να τραγουδάει και εγώ να γράφω, πάντα με τη συντροφιά του γνωστού νεροπότηρου με περισσότερα παγάκια και λιγότερη vodka αυτή τη φορά και του κλασικού μπλε καπνού μου, ο οποίος θα τελειώσει σε λίγο και ευτυχώς έχει ξεμείνει λίγος Golden Virginia για τις δύσκολες ώρες.

Διάφορες παρέες τηλεφωνούσαν από νωρίς, μια που είναι η μέρα που όλοι κανονίζουν τα ξαφνικά τους σχέδια για το Σαββατοκύριακο. Δεν ήθελα να βγω –νομίζω. Η Ε. είπε να μαζευτούμε να δούμε καμιά ταινία. Η Λ. θα πήγαινε μετά την ταινία στο DarkSun και επέμενε να είμαι εκεί. Ο Χ. επίσης ήθελε να πάμε για λίγο από εκεί, «Έχουμε τόσο καιρό να πάμε». Theatre of Hate – Anniversary μετά το κλασικό Do you love me, που ίσως να έχω βαρεθεί και λίγο. Η Μ., ο Γ., η Π. και γενικότερα οι… ίδιοι θα πήγαιναν επίσης στο DS. Ήθελα λίγο να πάω. Μετά σκέφτηκα πως ο λόγος που με παρακινούσε πιο πολύ, ήταν η πιθανότητα να είσαι και εσύ εκεί. Αισίως δέκα μέρες μετά. Αποφάσισα ότι δεν ήταν σοβαρός λόγος για να «πεταχτώ» μέχρι το Περιστέρι και έτσι ήρθα μέχρι τους γονείς μου, οι οποίοι άρχισαν να γκρινιάζουν πως έχουν να με δουν καιρό. Έχω χαθεί από όλους τελικά. Μόνο ο Χ. με βλέπει συχνά τώρα τελευταία, και αυτό γιατί ανέχεται να ακούει τις κυκλοθυμικές μου απόψεις και να με ψυχολογεί σιωπηλά, χωρίς να επιβάλλεται…

Δε ξέρω ποια θα πρέπει να είναι η επόμενη κίνησή μου για μας. Δε ξέρω πια αν θέλω να είμαι μαζί σου επειδή απλά σ’αγαπάω, ή αν το θέλω λόγω εγωισμού. Το πρώτο ισχύει, αλλά αν το δεύτερο υπάρχει ακόμα και σαν ιδέα, τότε δεν πρέπει να σε ξαναδώ. Ή μάλλον θα πρέπει να σε ξαναδώ αλλά να κρατήσω την ψυχή μου μακριά για να μη μολυνθεί…

The Cult - Edie (Ciao Baby). Την κατάλληλη στιγμή έτσι; Ας στρίψω ένα τσιγάρο…

Σκεφτόμουν πως τελικά πέρα από τα άπειρα κοινά που είχαμε σαν άνθρωποι, ήμασταν τελείως διαφορετικοί. Θα μπορούσαμε να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι –το είχα σκεφτεί ακόμα και όταν ήμασταν μαζί, πως δε θα έπρεπε ποτέ να είμαστε ερωτικά μαζί και ήλπιζα να μην καταστραφεί «μετά»-. Θα μπορούσαμε να αγαπιόμαστε με το απόλυτο πάθος και να είμαστε πάντα καλά μαζί, αλλά όχι έτσι όπως αρχίσαμε. Πέρα από τις ομοιότητες μας, δε μπορεί κανείς να αλλάξει το γεγονός ότι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δε μπορεί να μείνει μόνος του ούτε στιγμή, πιστεύω πως αν αποφασίσω να μείνω χωρίς παρέα είναι επειδή θα σχεδιάζω την αυτοκτονία μου και όχι επειδή θα το έχω επιλέξει, ενώ εσύ είσαι ένας άνθρωπος που δε μπορεί να ζήσει πολύ καιρό με κάποιον. Ίσως και γι αυτό να διαφωνούσαμε στο θέμα σκύλος/γάτα…

Killing Joke - Love Like Blood.

Σιωπηλή νύχτα. Έχει την απόλυτη ηρεμία εδώ και όμως είναι τόσο κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Είναι καλό που υπάρχει αυτό το σπίτι, κάτι σαν εξοχικό περίπου δεκαπέντε λεπτά από τη «βάση» μου. Θα σου άρεσε να μέναμε εδώ, κι ας έλεγες συνέχεια ότι δε μπορείς χωρίς κόσμο. Όταν είσαι με κόσμο δεν τον ανέχεσαι. Τους κοιτάς όλους περίεργα, σχεδόν σα να τους παρακαλάς να φύγουν, κι όμως καταδικάζεις τον εαυτό σου να υπερασπίζεται ότι θες να είσαι ανάμεσά τους. Δεν είναι τυχαίο που το αγαπημένο σου μαγαζί βρίσκεται στο πιο πολυσύχναστο μέρος της Αθήνας, ακριβώς δίπλα από τον πανικό του πλήθους, αλλά είναι εκεί μόνο του, περιμένοντας πάντα εσένα και άλλη μια μικρή ήρεμη παρέα που μπορεί τυχαία να βρεθεί εκεί. Ήταν και το πρώτο μας σοβαρό ραντεβού εκεί. Μετά από τόσο καιρό, έγινε και αυτό ένα ακόμα σπίτι μου. Αν το καλοσκεφτώ, αν σήμερα τύχει να μην έχω που να μείνω έχω πέντε φιλόξενα σπίτια. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Νομίζω ότι υπήρξα ιδιαίτερα κλειστή στη ζωή μου, πέρναγα ώρες ατελείωτες μόνη μου, συζητώντας με τον εαυτό μου… Σκεφτόμουν. Δε μπορώ πια. Πλέον αν τύχει να «σκεφτώ», κάθομαι και τα γράφω, ελπίζοντας ότι κάποιος από αυτούς που θα τα διαβάσουν, θα νιώσει εμένα σαν προσωπικότητα. Πόσο θα ήθελα να τα διαβάσεις εσύ.

Marc Almond - Tears Run Rings. Νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να καταστρέψω, με ήπιο τρόπο, τον εαυτό μου. Δε θέλω ιδιαίτερα να γράψω γι αυτό, αλλά νομίζω ότι αυτό γίνεται. Η Ε. νομίζω το κατάλαβε λίγο, οι άλλοι απλά νομίζουν πως γίνεται «κοινωνικά». Ο Β. προσπάθησε να βρεθούμε. Έχει τόσο καιρό που γύρισε στην Αθήνα και δεν έχουμε βρεθεί ακόμα. Δε θέλω να βλέπω άτομα από το μακρινό παρελθόν μου. Προτιμώ να τους θυμάμαι όπως ήταν, και όπως ήμουν. Έχω αλλάξει τόσα πολλά μέρη, που κάποια άτομα επιλέγω να μείνουν στο εκάστοτε μέρος. Ο Δ. πάλι εξαφανίστηκε, μάλλον αυτό θα σημαίνει ότι είμαι καλύτερα.

Wolfsheim - The Sparrows & The Nightingales. Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη με την προσπάθεια μου να βρω τον άνθρωπο που θα ζω γι αυτόν και αυτός για μένα. Αν τον βρω και αν ερωτευτώ αυτόν όμως, θα χάσω τον έρωτα που τρέφω γι αυτήν την προσπάθεια… Τελικά είναι όλα τόσο απλά, οι προτεραιότητες τα κάνουν δύσκολα. Όταν δεν ήσουν από τις πρώτες μου προτεραιότητες, ήσουν τόσο βαθιά προσκολλημένος σε μένα, έδειχνες τόσο ερωτευμένος. Όταν όμως άρχισα να δείχνω κάποιο ενδιαφέρον χάθηκες –σιγά σιγά, αλλά χάθηκες. Τελικά είχε δίκιο η Βαμβουνάκη… Για να σε αγαπήσω πρέπει να μη με θες. Μάλλον όταν σε ερωτεύεται κάποιος νιώθεις ότι χάνεται ο θαυμασμός που είχες γι αυτόν. Το ιδανικό καταρρέει μιας που σου φαίνεται αδύνατο το γεγονός κάτι ιδανικό να ερωτευτεί εσένα.

Stranglers - Strange Little Girl. Όταν ήρθα στο πατρικό μου, είδα τη βιβλιοθήκη που θυμάμαι από παιδάκι γεμάτη βιβλία. Τότε ήταν κόκκινη με άσπρα λακαριστά ράφια, τώρα είναι καφέ, πιο επιβλητική με ίδια ράφια από ξύλο κερασιάς. Ζήτησα από τη μητέρα μου ένα βιβλίο και το μάτι μου έπεσε στης Μάρως. «Από μικρό παιδί τα διάβαζες, εγώ ποτέ δεν κατάφερα να την καταλάβω τη Βαμβουνάκη. Από παιδί!» Μου έδειξε ένα βιβλίο με λίγο πολιτικό και λίγο φιλοσοφικό περιεχόμενο «Διάβασε αυτό, το έγραψε πριν τον δολοφονήσουν, είναι λίγο πιο περίεργο το γράψιμο, για πιο περιθωριακά άτομα σαν εσένα» «Σα να περίμενε το θάνατο» της είπα. Γιατί με παρομοίασε με περιθωριακό άτομο;

And Also The Trees - Anchor Yard. Δε θα με έλεγα περιθωριακή, λίγο πιο θλιμμένη ίσως και αυτό απλά και μόνο γιατί είμαι πιο συναισθηματική και κάτι στο οποίο οι περισσότεροι μπορεί να μη έδιναν ιδιαίτερη σημασία, εμένα θα με επηρέαζε. Περιθωριακή όμως; Δε νομίζω.

Deine Lakaien – Lonely. Πάντα όλοι μου λέγανε πως δε μίλαγα πολύ. Από την πρώτη μου δασκάλα στο δημοτικό, από τους γονείς μου, από τους φίλους μου και τους εραστές μου, μέχρι και σένα. Τελικά η ιστορία απέδειξε ότι όταν εσύ έπρεπε να μιλήσεις, δεν το έκανες και έτσι μας κατέστρεψες για πάντα και εγώ έμεινα εδώ να δέχομαι τηλεφωνήματα από φίλους σου για να με εμψυχώσουν και να μαθαίνω από αυτούς το αν κλαις και γιατί.

Στρίβω ένα τσιγάρο, ίσως το τελευταίο. Το νεροπότηρο αδειάζει, το τασάκι γεμίζει, μάλλον θα προσπαθήσω να λιποθυμήσω στο κρεβάτι, γιατί πλέον δε μπορείς να το πεις ύπνο αυτό που συμβαίνει με μένα τα βράδια.

Anne Clark - The Sitting Room. Η απόλυτα αρχοντική φωνή, στο πρόσωπο μιας ξανθιάς κοντής και χοντρούλας κυριούλας. Ομολογουμένως την Anne Clark την περίμενα ψηλή με καλλίγραμμο σώμα, μελαχρινή ή κοκκινομάλλα με μια μακριά καλοπλεγμένη αλογοουρά. Δεν απογοητεύτηκα νομίζω, πιο πολύ απόρησα. Συνόδευε και την πρώτη μας εκδρομή στη Β. Εύβοια πριν περίπου ενάμιση χρόνο.

The Mission - Like A Hurricane. Τα τραγούδια είναι σαν τις σχέσεις –όσο καλά ή κακά κι αν είναι, πάντα τελειώνουν αρκετά γρήγορα… Κυρίως αν είναι καλά –κατά γενική ομολογία, και πάντα θα κάθεσαι σε ένα μέρος και θα περιμένεις να δεις αν το επόμενο (ή… ο επόμενος) θα είναι αντάξιος ή καλύτερος. Έχω ξεπεράσει το να σκέφτομαι αν θα είναι χειρότερος (τα τραγούδια βέβαια πολλές φορές είναι χειρότερα). Είμαι από τις τυχερές γυναίκες μέχρι τώρα. Κάθε σχέση που ερχόταν είχε κάτι περισσότερο να μου δώσει. Εσύ όμως πάντα θα μου λείπεις. Με όποιον κι αν είμαι. Δεν το είχα πει ποτέ αυτό, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ για κανέναν. Με σένα όμως είναι διαφορετικά. Η αγάπη –πέρα από τον έρωτα- που ένιωσα για σένα ήταν μοναδική – όπως όλοι μας…

Θα φύγω μακριά σου για πάντα. Ίσως να με ξαναδείς κάπου μέσα στο υπόλοιπο πλήθος, αλλά δε θα μιλήσουμε καν. Αν έρθεις να μου μιλήσεις, να με αγγίξεις, δε θα είμαι εκεί. Θα έχω φύγει τρέχοντας μακριά για να μη με προλάβεις, και ποτέ δε θα καταφέρεις να με προλάβεις. Θα μαθαίνω νέα σου από δω και από εκεί και όταν θα πιστεύω πως θα είσαι ευτυχισμένος θα είμαι χαρούμενη και ικανοποιημένη, αλλά δε θα με δεις.

Dreadful Shadows - Funeral Procession. Ας μη γίνει χειρότερο κιόλας, αυτό φοβάμαι. Και οι αναμνήσεις που έχω από μας, έχουν σταματήσει πριν το καλοκαίρι, τις επόμενες τις έσβησα, δε θέλω να θυμάμαι. Προτιμώ να μείνω στο χαμόγελο και τον ενθουσιασμό σου, παρά στις προσπάθειες να μας κρατήσεις ενωμένους. Θα σ’αγαπάω πάντα, αλλά δε μπορώ να μείνω άλλο κάπου που δεν ανήκει κανείς μας. Εδώ νομίζω ότι σβήνω τελείως τον εγωισμό μου για να το κάνω αυτό. Ίσως σε δέκα χρόνια ανταμωθούμε και ίσως να είμαστε δυο ξένοι, αλλά και τότε δε θα κάνω το ίδιο λάθος να σε ξαναγνωρίσω. Ποτέ δε θα μπορώ να σου δώσω την ελευθερία που διεκδικείς μέσα από μένα. Δε θέλω να γίνω άλλη μια φίλη σε εισαγωγικά. Πες πως πέθανα, φαντάσου ένα ρομαντικό θάνατο και χρέωσέ τον μου. Ίσως αυτό μάθεις κιόλας, ποιος ξέρει. Με dreadful shadows θα κλείσω τον υπολογιστή και αυτό το κομμάτι της ζωής μου και θα αγγίξω τα ζεστά μου σεντόνια στο παλιό μου κρεβάτι.

Ίσως έτσι είναι καλύτερα.

Καληνύχτα/Καλημέρα…