Δεν έχουμε περιθώρια σκέψης.Δε μας περισσεύει χρόνος!!Όποιος σκέφτεται πολύ,χωρίς να ενεργεί,χάνει πολύτιμο χρόνο.Έτσι είναι...Πρέπει να παίρνουμε γρήγορα αποφάσεις,αν δε θέλουμε να σπαταλήσουμε τη ζωή μας εδώ κι εκεί!

"Πρώτα ζήσε,μετά φιλοσόφησε".Κάπως έτσι...

Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς και η ζωή τους αποφασιστικούς.Άδικο?Άδικο!Δε μπορείς όμως να το αλλάξεις."Ή που θα διστάζεις και θα κρύβεσαι ή που θα ανασκουμπωθείς και θα τα δώσεις όλα".(Σε κάποιο blog το διάβασα αυτό). Γιατί να μην προσπαθήσεις να προσαρμοστείς σ' αυτά τα δεδομένα?

"Η ζωή δεν είναι πρόβα.Είναι παράσταση".Έχεις λίγο χρόνο μπροστά σου για ν' αποδείξεις ότι είσαι καλή ηθοποιός,αλλιώς το έργο σου θα κατεβεί άδοξα.Κρίμα δεν είναι να μη δεις τους κόπους σου να πηγαίνουν χαμένοι,επειδή ντράπηκες ή φοβήθηκες ή ξέχασες τα λόγια σου κατά τη διάρκεια του έργου?Εξάλλου πάντα έχεις και μια δεύτερη και μια τρίτη ευκαιρία για να δείξεις το ταλέντο σου.Μη το παρακάνεις όμως!Κάποια στιγμή οι ευκαιρίες εξαντλούνται και το κοινό θα προτιμήσει κάποιο άλλο θεατρικό!

Μη ξεχνάς:Ζήσε το σήμερα,γιατί το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ.Κι όσο περνά ο καιρός,οι πιθανότητες να έρθει αυτό το αύριο λιγοστεύουν.Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε.Γιατί δεν αποφασίζεις ποιο ρόλο θες να παίξεις στη δική σου παράσταση?

Ας ξεκινήσει αυτή η επανάσταση με την έλευση της νέας χρονιάς!Σύνθημά της ας είναι το παρακάτω:

Στο τέλος όλα θα πάνε καλά.Αν δεν πάνε, δεν είναι το τέλος.

Μακάρι το 2011 να είναι μια υπέροχη χρονιά για όλους μας!Σας εύχομαι με πολλή αγάπη να έχετε μια καλή χρονιά!Επαναστατείστε λοιπόν!!

"Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην υποφέρουμε "περισσότερο", δεν είναι να αγαπάμε "λιγότερο", αλλά να μάθουμε, όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού ή της απώλειας, να μη μένουμε κολλημένοι σ' αυτό που δεν υπάρχει πια. Να χαιρόμαστε τη στιγμή, όσο διαρκεί, και να προσπαθούμε να την κάνουμε όσο γίνεται καλύτερη. Να ζούμε ρισκάροντας κάθε λεπτό της ζωής μας. Τέλος, να μη ζήσουμε αύριο με τη σκέψη στη σημερινή μέρα που ήταν τόσο ωραία."

Ας μπούμε λοιπόν στο Χριστουγεννιάτιο πνεύμα!Καιρός ήταν γιατί με τόσο διάβασμα ίσα που παρατήρησα το στολισμένο δέντρο και καράβι στην Αριστοτέλους!Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι του χρόνου τέτοια εποχή θα κάνω ανέμελη φοιτητική ζωή (ελπίζω τουλάχιστον!).Παρακάτω έχω χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κάλαντα για όλα τα μουσικά γούστα!Από τα πιο παιδικά ως τα πιο κλασικά και τις μέταλ διασκευές τους!

Ο κλασικός Micky

Ο γλυκούλης Winnie The Pooh

Nightmare Before Christmas!

We Wish You A Metal Xmas And A Headbanging New Year!

Α.Μ.Α.Ν. Τα Καθάρματα

Η αξέχαστη Φοίβη απ' τα Φιλαράκια!

Η υπέροχη Tarja

Ο μοναδικός John Lennon

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!

Λοιπόν...Μερικές φορές δε χρειάζεται να γίνει κάτι συγκλονιστικό για να είσαι χαρούμενη!Ένας καλός λόγος από άτομα που νιώθεις κοντά σου,ο ερχομός των Χριστουγέννων,λίγο χίονι,οι πολυαναμενόμενες διακοπές (παρόλο που έχει να πέσει πολύ διάβασμα!)...Κι εκεί που έχεις τελείωσει μ' ένα δύσκολο διαγώνισμα και κάθεσαι χαλαρά στον υπολογιστή σου,μαθαίνεις ότι η Anneke van Giersbergen και ο Danny Cavanagh (τους οποίους μόλις πρόσφατα άρχισες να ακούς και να θαυμάζεις!) έρχονται στην Ελλάδα!!!Είναι να μην χαρείς?Δε ξέρω...Να μη με ματιάξω δηλαδή τόση τύχη και αισιοδοξία,εγώ!?!Μου φαίνεται πολύ περίεργο!Σε καλό να μου βγει!!Μακάρι να τελειώσει καλά αυτή η χρoνιά!

Ελπίζω κι εσείς να τα περνάτε καλά και (δεν το πιστεύω ότι θα το πω αυτό εγώ!) να σκέφτεστε πάντα θετικά!Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να αλλάξει τη ζωή μας!Άντε να δω μέχρι πότε θα τα λέω αυτά!

Miranda takes her eggs sunny side up in the morning!!Δοκιμάστε το κι εσείς ;)

Miranda takes her eggs sunny side up in the morning.

 It's quiet while she eats,

But not for long before she starts talking.

She loves her music

And she prays for a nice day while she's walking.

She moves her eyes up to the sky

And calls out, "Have a nice day".

All the love she knows she learnt from you, you were the wisest.

All the love she knows she learnt from you, you were the wisest.

I don't know her all too well,

But I can tell she's a believer,

 Passion sparks her eyes,

She's the sunny side of her own life.

Miranda, plays her songs for us to hear in the evening.

Late night she's alright,

 She must be Jesus' little helper.

All the love she knows she learnt from you, you were the wisest.

All the love she knows she learnt from you, you were the wisest.

Miranda takes her eggs sunny side up in the morning.

Senor, Senor
Μήπως ξέρεις να μου πεις
πού πηγαίνεις ποιον θα βρεις
Στο όνειρο μου σε έχω ξαναδεί
και νομίζω ότι ζεις ακόμα εκεί

Senor, Senor
Πού να κρύβεται κι αυτή
με ποιον να 'ναι πού να ζει
Βαρέθηκα την πόρτα να κοιτάω
για ποιο ψέμα και ποια αλήθεια ξενυχτάω;

Έχει γίνει ο αέρας σιδερένιος σταυρός
Σαν αυτό που κρατούσε ο γυμνός της λαιμός
Κι αυτή η φάλτσα ορχήστρα παίζει σαν να γελά
Μοιάζει να με φωνάζει και να μην με ξεχνά

Senor, Senor
Ζω σ' αυτό το σπασμένο βαγόνι
μ' ένα δράκο που σκοτώνει
Με καλώδια κρατιέμαι ζωντανός
έχω αλλάξει και η ζωή με θέλει αλλιώς

Έχει γίνει ο αέρας σιδερένιος σταυρός
Σαν αυτό που κρατούσε ο γυμνός της λαιμός
Κι αυτή η φάλτσα ορχήστρα παίζει σαν να γελά
Μοιάζει να με φωνάζει και να μην με ξεχνά

Senor, Senor
Ό,τι έχει μείνει από μένα
στο πάτωμα θέλω απλώς να μαζέψω
Δώσε μου ακόμα ένα λεπτό
κι είμαι έτοιμος αν είσαι εσύ κι εγώ

Senor, Senor
Ζω σ' αυτό το σπασμένο βαγόνι
μ' ένα δράκο που σκοτώνει
Με καλώδια κρατιέμαι ζωντανός
έχω αλλάξει και η ζωή με θέλει αλλιώς

Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού
Και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι
Και αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά
Τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι
Τους κοιτάω να πλανιούνται μακριά
Πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη

Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει
Κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

Στέκομαι στη πόρτα σου μπροστά
Και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι
Ότι έπρεπε να φύγουμε ξανά
Ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι
Και την πιο παραμυθένια αμμουδιά
Πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη

Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει
Κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
Κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει

Μην με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
Μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει
Θυμήσου τότε που σ' άφησα μονάχο
Το σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες τον βράχο
Τον βράχο που απάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς
Για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι
Κάνει να ακούγεται και αυτό το βράδυ
Ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι
Η μοίρα θυμάμαι το άρωμα της
Τους κύκλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματα της
Πήγαινε δεν θα το μετανιώσεις
Πες της πως ήρθες εσύ και θα το νοιώσεις
Θα νοιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
Μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της

Άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

In a perfect world
One we've never known
We would never need to face the world alone

They can have the world
We'll create our own
I may not be brave or strong or smart
But somewhere in my secret heart

I know
Love will find a way
Anywhere I go
I'm home
If you are there beside me

Like dark turning into day
Somehow we'll come through
Now that I've found you
Love will find a way

I was so afraid
Now I realize
Love is never wrong
And so it never dies

There's a perfect world
Shining in your eyes

And if only they could feel it too
The happiness I feel with you

They'd know
Love will find a way
Anywhere we go
We're home
If we are there together

Like dark turning into day
Somehow we'll come through
Now that I've found you
Love will find a way

I know love will find a way

Τελικά, αξίζει να πιστεύουμε σε τέτοιες ιστοριούλες?Θα βρει η αγάπη τον τρόπο?Ή μήπως είναι παιδικές χαζομαρίτσες κι εμείς σπαταλάμε τον καιρό μας να τις πιστεύουμε?Είναι όλα αυτά μια παρηγορητική ψευδαίσθηση ή μπορεί να γίνονται πραγματικότητα?

Όσο μεγάλο ή κουραστικό κι αν σας φαίνεται, κάντε τον κόπο να το διαβάσετε. Αξίζει!

Το ψαράκι της γυάλας

Μάριος Χάκκας

Ο άνθρωπος, με τη φρατζόλα υπομάλης, είναι ο ίδιος που πριν δύο χρόνια περίπου κρατούσε καρπούζι. Τότε ήταν Ιούλιος και φυσικά υπήρχαν καρπούζια, ενώ τώρα Απρίλης και πήρε φρατζόλα. Βέβαια και καρπούζια να υπήρχανε, πράγμα αφύσικο για μήνα Απρίλη, αυτός πάλι για φρατζόλα στο φούρνο θα πήγαινε, όπως άλλωστε όλος ο κόσμος.

 Μέσα στο γενικό πανικό, πέσαν όλοι στα τρόφιμα. Περίμενε κι αυτός κάπου μισή ώρα σειρά και στο τέλος βρέθηκε με μια ζεματιστή φρατζόλα στο χέρι. 'Αλλοι παίρνανε τρεις και τέσσερες, αυτός, μόνο μία. Για τη δουλειά που την ήθελε και μία αρκούσε. Την έβαλε κάτω από τη μασχάλη και πήρε τους δρόμους.

 Το σωστό είναι, όταν κάποιος κρατάει μία φρατζόλα, να πηγαίνει στο σπίτι του. 'Ομως ο δικός μας δεν μπορούσε να πάει. Στη συνοικία που έμενε, από τα χαράματα είχαν αρχίσει συλλήψεις και μόλις πρόλαβε να ντυθεί βιαστικά, πετάχτηκε έξω και ξεμάκρυνε γρήγορα, αναζητώντας το πιο κατάλληλο αντικείμενο για καμουφλάζ στις κινήσεις του.

 Σ' όλους τους ανθρώπους, ακόμα και στους πρωτόγονους, είναι γνωστή η αξία χρήσης των αντικειμένων. Στις προηγμένες εμπορευματικές κοινωνίες τα πράγματα φυσικά έχουν και μια άλλη αξία, την ανταλλακτική, όπως συνήθως τη λένε. Στην Ελλάδα εκτός απ' αυτές τις δυο γνωστές και πολυσυζητημένες αξίες έχει ανακαλυφθεί και μια τρίτη: Η παραλλακτική, που παίζει σημαντικό ρόλο στις έκτακτες περιστάσεις που ζει τόσο συχνά αυτός ο τόπος. Είναι δε η παραλλακτική αξία ενός πράγματος απευθείας ανάλογη της εφευρετικότητας του παραλλάκτη και της αντίληψης του αστυνομικού οργάνου που επιχειρεί να παραπλανήσει. Δηλαδή, όσο πιο ατσίδας είναι ο αστυνομικός, τόσο πιο πειστικό πρέπει να είναι το αντικείμενο που κρατάει ο παραλλάκτης στα χέρια του, για να λειτουργήσει ο νόμος της παραλλαγής.

 Στα Ιουλιανά, πηγαίνοντας ο άνθρωπος μας στις συγκεντρώσεις, είναι αλήθεια πάντα στα άκρα, κρατούσε κι ένα καρπούζι. (Αξία παραλλαγής). Αν γινόταν καμιά φασαρία, γλιστρούσε, δείχνοντας στους αστυνομικούς το καρπούζι: "Είμαι ένας φιλήσυχος άνθρωπος και πάω στο σπίτι μου."

 Πραγματικά, πήγαινε σπίτι, φορούσε πιζάμες, παντόφλες, κι εκεί στη βεράντα, έκοβε το καρπούζι και το 'τρωγε, (αξία χρήσης πια τώρα), μέχρι που έκανε τις φλούδες του πάπυρο. Αυτό ήταν και το βραδινό του. Τα τελευταία χρόνια, σαβουρώνοντας ό,τι του λάχαινε, είχε παραβαρύνει από σάλτσες κι αποφάσισε να κάνει πια δίαιτα. 'Ομως η κοιλιά κρέμονταν πάντα εκεί μπροστά του μακρουλό καρπούζι, κι όσο κι αν έλεγε ν' αρχίσει την επομένη ασκήσεις, αυτές ποτέ δε γινόντανε. Βαριόντανε. Βαριόντανε ν' ασχοληθεί ακόμα και με τα φερ - φορζέ, στολίδι της βεράντας του. γιατί το θέλανε πια ένα πέρασμα λευκή λαδομπογιά. 'Ηταν και το χρυσόψαρο στη γυάλα, και κάθε τόσο έπρεπε ν' αλλάζει το νερό, μια ασχολία κι αυτή που του φαίνονταν βαρετή.

 Τα τελευταία χρόνια είχε κι αυτός την Καπούη του: 'Ενα σπιτάκι με βεράντα που έβλεπε προς το βουνό. Αφού έζησε τη μισή ζωή του σε θαλάμους φυλακής και σε τσαντήρια εξορίας, μετά από τόσες στερήσεις, όταν κάποτε βρέθηκε ελεύθερος, μπλέχτηκε με κάτι οικόπεδα, κέρδισε ξαφνικά μερικά λεφτουδάκια κι αγόρασε αυτό το σπιτάκι όπου και ζούσε μονάχος.

 [...]Είναι αλήθεια, καλά καλά δεν είχε ξεκόψει με το παρελθόν. 'Οσο μπορούσε συνέχιζε, πηγαίνοντας στις συγκεντρώσεις, παραγγελτικά φυσικά, δίνοντας τακτικά τη συνδρομή του κι ακούγοντας στο πικάπ δίσκους που αποκλειστικά αναφέρονταν σε κείνα τα δύσκολα χρόνια.

 'Ηταν ωραία ν' ακούς στους δίσκους για καημούς και στερήσεις, για μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, άσχετα αν δεν κατάληξε κάπου, για μια στάση ηρωική που μετείχε κι ο ίδιος. 'Ηταν πολύ ωραία να κάθεσαι στη σαιζ λόγκ και ν' αναπολείς ακόμη και τους περασμένους πόνους σου, απαλότεροι τώρα, τυλιγμένοι στο μύθο, σα να μη συνέβηκαν σε σένα τον ίδιο. "Ε, πάει περάσανε όλα. Δύσκολα χρόνια, αλλά είχε μια ομορφιά αυτή η ιστορία." 'Ηταν καλά μέσα στο σπίτι του με τις αναμνήσεις και το πικάπ' ήταν πολύ καλά έτσι που ζούσε, τι αρχίσανε πάλι να πάρει ο διάβολος, τι φταίει να παίρνει πάλι μπάλα τους δρόμους; 

'Ηταν μια χαρά βολεμένος και τώρα το κυνηγητό και πού να πάει; Ποια δύσπιστη πόρτα να χτυπήσει, που όλοι, συγγενείς, γνωστοί, φίλοι, θα είχανε την ίδια αιτία; Πολλοί απ' αυτούς τώρα θα 'ταν κιόλας πιασμένοι κι άλλοι ίσως τριγυρίζουν όπως κι ο ίδιος με μια φρατζόλα στο χέρι.

 [...]Ναι, αλλά τότε, έπρεπε να κινηθεί προς το κέντρο εκεί που μπορούσε να διαδραματιστούν γεγονότα να συμμετάσχει σ' αυτά ή μήπως πίστευε στη θεωρία της πρωτοπορίας (τα στελέχη χρειάζονται) κι έπρεπε να φυλαχτεί;

 "Δεν μπορώ", σκέφτηκε, "προς το κέντρο δεν πάνε τα πόδια μου. 'Οσο κι αν το βλέπω σωστό, μου είναι αδύνατο. Ας ενεργήσουν οι άλλοι, ας κατεβούνε στο κέντρο οι νέοι."

[…] Γιατί λοιπόν να μην κάνει κι ο ίδιος αυτή τη μικρή προσαρμογή, πάντα θα περπατούσε παράταιρα: 'Ενα τίποτε είναι η αποδοχή της κατάστασης κι έπειτα γυρίζεις στο σπίτι σου. Βέβαια μπορεί εκεί να μην τον περίμενε μια γυναίκα με το νυχτικό, ένας μπατζανάκης, οι γείτονες να κάνουν παρέα, όμως είχε εκείνο το ψαράκι στη γυάλα, και ποιος θα του αλλάζει το νερό; Είναι μια ζωούλα κι αυτό, έχει ευθύνη. Το φαντάζονταν να κόβει βόλτες στο στενό χώρο της γυάλας. 'Εκανε όλο χάρη κινήσεις, δείχνοντας τη χρυσή του κοιλιά, πότε τα πλαϊνά του πτερύγια. Το στόμα του ανοιγόκλεινε ρυθμικά. Και ξαφνικά η αναπνοή του γινόντανε γρήγορη, ασφυκτιούσε. Τώρα σπαρταράνε, πνίγονταν, έπεφτε μολύβι το σώμα του στον πάτο της γυάλας.

'Εβγαλε το μαντίλι απ' την κωλότσεπη και σφούγγισε το ιδρωμένο του . μέτωπο. "Δε γίνεται" σκέφτηκε, "πρέπει να πάω." 'Επρεπε να νοιαστεί το ψαράκι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει αυτή την κρίσιμη μέρα ήταν ν' αλλάξει στο ψάρι νερό. Για τ' άλλα, τα σοβαρά και μεγάλα, δεν είχε δύναμη.

Επέστρεφε μέσα στο απριλιάτικο απόγευμα σπίτι του κι ήταν παρμένη η απόφαση. Εκεί θα κλειδώνονταν κι ας έρχονταν από εκεί να τον πάρουν.

Σουρουπώνοντας έμπαινε στην Καισαριανή.

 Σήμερα στα κείμενα διαβάσαμε το παραπάνω απόσπασμα. Ομολογώ είναι απ’ τα καλύτερα κείμενα που έχει αυτό το βιβλίο. Η περιγραφή της μέρας του πρωταγωνιστή λαμβάνει χώρα την ημέρα της επιβολής της χούντας. Στο τέλος, όπως διαβάζετε, αποφασίζει να συμβιβαστεί με τη δικτατορία, με τη μοναξιά του, με την μικροαστική ζωή του. Προτιμάει να αφήσει πίσω το «παράνομο» παρελθόν ως μια γλυκιά ανάμνηση, έτσι ώστε να μην τον ταλαιπωρήσει και στο παρόν. Δε μπορεί να αφήσει το ψαράκι μόνο του! Φέρει ευθύνη γι’ αυτό. Δε μπορεί να το αφήσει έτσι! Αυτό σκέφτεται για να δικαιολογήσει τη στάση του. Ενδίδει σε μια καταπιεστική κατάσταση, γιατί φοβάται, γιατί δειλιάζει, γιατί έχει κουραστεί… Για ποιο λόγο? Για ποιο λόγο όλοι μας τελικά συμβιβαζόμαστε με πολύ λιγότερα από αυτά που θέλουμε ή αξίζουμε? Γιατί τρέμουμε μπροστά στην εξουσία και στη μάζα? Γιατί δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και δεν αντιμετωπίζουμε τη ζωή? Γιατί όλοι τους μου φαίνοντα τόσο ψεύτικοι, τόσο δειλοί και τόσο χωρίς αντίδραση προσαρμοσμένοι στο σύγχρονο τρόπο ζωής?Γιατί νιώθω ότι κι εγώ θα καταλήξω έτσι?