……………….

Χιονίζει…

………………

Σ’  όλους φόρεσε ο χειμώνας

άσπρους σκούφους στο χωριό.

Έβαλε κι ένα σκουφάκι

πάνω στο καμπαναριό.

Σκούφους άσπρους και σκουφάκια

βλέπεις σ’ όλα τα δρομάκια.

Βλέπει ο ήλιος και ζηλεύει,

χαμηλώνει και γυρεύει

γρήγορα απ’ τον κυρ Χειμώνα

από χιόνι μια κορόνα.

Μα τι κρίμα, σε λιγάκι

γίναν τα σκουφιά νεράκι!

Ελένη Χριστούλα-Πατελοδήμου, Ποιήματα για το φθινόπωρο και το χειμώνα, εκδόσεις Πατάκη.

………………………………

....................

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Aθήνα, 27 Νοεμβρίου 2013

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» συγκεντρώνει τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για τα χιλιάδες παιδιά και τις οικογένειες που στηρίζει καθημερινά!

«Το Χαμόγελο του Παιδιού», παρά τις δυσκολίες, συνεχίζει σταθερά το έργο του, καθημερινά και πανελλαδικά. Μια από τις σημαντικές δράσεις του, είναι η υλική, κοινωνική, ψυχολογική και ιατρική βοήθεια σε χιλιάδες παιδιά και τις οικογένειές τους που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα διαβίωσης. Το α’ εξάμηνο του 2013 στήριξε πανελλαδικά 8.910 παιδιά και τις οικογένειές τους με προβλήματα διαβίωσης.

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» για μια ακόμα χρονιά, κινητοποιεί πολίτες και φορείς, προκειμένου να συσπειρωθεί το σύνολο της κοινωνίας και να συγκεντρωθούν όσο το δυνατό περισσότερα είδη πρώτης ανάγκης για τα παιδιά, ενόψει Χριστουγέννων, αλλά και όλο το χρόνο, αφού «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι δίπλα στα παιδιά 365 μέρες το χρόνο κι όχι μόνο τις γιορτές.

Η πανελλαδική συγκέντρωση τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης είναι μια πρωτοβουλία του Οργανισμού, που καλεί όλους να τη στηρίξουν, δεδομένου ότι ο αριθμός των οικογενειών που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τα στοιχειώδη για τα παιδιά τους, αυξάνεται δραματικά.

Τα ράφια στα Κέντρα Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας, που λειτουργεί «Το Χαμόγελο του Παιδιού» πανελλαδικά, έχουν πλέον αδειάσει, ως συνέπεια των δυσμενών οικονομικών συνθηκών που αντιμετωπίζουν τόσο οι πολίτες όσο και οι εταιρίες στη χώρα μας.

Φέτος τα Χριστούγεννα, ας προσφέρει ο καθένας ότι μπορεί και ας χαρίσουμε χαμόγελα σε χιλιάδες παιδιά!

Συγκεντρώνουμε τρόφιμα καθ’ όλη την διάρκεια του Δεκεμβρίου, στα Κέντρα Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας, σε όλη την Ελλάδα.

Τα σημεία συγκέντρωσης είναι:

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας στο Μαρούσι

Διεύθυνση: Στουντίου 1 & Γκλιάτη, Μαρούσι, Τ.Κ. 15126

Τηλ: 2106095844 - E-mail: support@hamogelo.gr  

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας στο Ίλιον

Διεύθυνση: Αγίας Ελένης & Πλήθωνος Γεμιστού, Παλατιανή Ίλιον, Τ.Κ. 13121

Τηλ: 2105781060 - 2118003075 - E-mail: ilion@hamogelo.gr 

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας στη Θεσσαλονίκη

Διεύθυνση: Παπακυριαζή 3, Θεσσαλονίκη, T.K. 54645

Τηλ.: 2310 250160 – E-mail: thessaloniki@hamogelo.gr  

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας στην Πάτρα

Διεύθυνση: Όθωνος Αμαλίας 83, Πάτρα, Τ.Κ. 26221

Τηλ: 2610332499 - E-mail: patra@hamogelo.gr  

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας στον Πύργο Ηλείας

Διεύθυνση: Αραχώβης 3, Πύργος Ηλείας, Τ.Κ. 27100

Τηλ: 26210 81040 - E-mail: pyrgos@hamogelo.gr  

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας στην Αρχαία Κόρινθο

Διεύθυνση: Θέση Θέατρο, Αρχαία Κόρινθος, Τ.Κ. 20007

Τηλ: 2741032628-30- E-mail: korinthos@hamogelo.gr  

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας στην Τρίπολη

Διεύθυνση: Ελ. Βενιζέλου 22, Τρίπολη, Τ.Κ.22100

Τηλ: 2710234154 - E- mail: tripoli@hamogelo.gr

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας στην Χαλκίδα

Διεύθυνση: Αβάντων 65, Χαλκίδα, Τ.Κ.34100

Τηλ: 22210 79788 - E-mail: halkida@hamogelo.gr  

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας στην Κέρκυρα

Διεύθυνση: Πολυχρονίου Κωνσταντά 2ηπάροδος, Κέρκυρα, Τ.Κ. 49100

Τηλ: 26610-20890 – E-mail: info.kerkyra@hamogelo.gr

ΕΙΔΗ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΠΡΟΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

● Γάλα εβαπορέ

● Ρύζι

● Όσπρια

● Αλεύρι

● Σάλτσα τομάτας

● Είδη πρωινού (κακάο, μπισκότα, κρουασάν, δημητριακά, φρυγανιές, μέλι, μαρμελάδα, μερέντα, χυμοί)

● Άνθος αραβοσίτου

● Αλάτι, Ξύδι, Μπαχαρικά

● Πουρές

● Βρεφικές κρέμες

● Βρεφικό γάλα

● Είδη βρεφικής φροντίδας (πάνες, μωρομάντηλα, σαμπουάν, αφρόλουτρα, κρέμες συγκάματος)

● Προϊόντα καθαρισμού (καθαριστικά και απολυμαντικά γενικής χρήσης, μαλακτικό ρούχων, χλωρίνη κ.λ.π)

● Είδη προσωπικής φροντίδας (σαμπουάν, αφρόλουτρα, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες)

● Είδη οικιακής χρήσης (αλουμινόχαρτο, διάφανη μεμβράνη, σακούλες απορριμμάτων)   

● Χαρτικά (χαρτί υγείας, χαρτί κουζίνας)

Περισσότερες δημοσιογραφικές πληροφορίες:

κα Νάταλι Καρακιουλάφη,

210-3306140, press@hamogelo.gr

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη συγκέντρωση τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης:

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας, Μαρούσι, κα Σοφία Κούχη, 210-6095844, support@hamogelo.gr 

● Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας, Ίλιον, κα Τάνια Σχίζα, 210-5781060, ilion@hamogelo.gr 

 .................................

http://www.hamogelo.gr/4-1/1743/To-Xamogelo-toy-Poidioy-sygkentronei-trofima-koi-eidh-proths-anagkhs-gia-ta-xiliades-poidia-koi-tis-oikogeneies-poy-sthrizei-kathhmerina

Το είδα πριν λίγο στην ομάδα του Αλέκου Παναγούλη στο facebook, και δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια. Όσοι είστε στην Αθήνα και μπορείτε, βοηθήστε. Ξέρω, ο πόνος, η θλίψη, οι άθλιες συνθήκες ζωής, η έλλειψη σπιτιού, οικογένειας, ζωής, δεν λύνεται έτσι εύκολα, όμως μπορούμε απλά να τους δείξουμε ότι είμαστε εκεί, ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα... Λίγα λεπτά και κάποια είδη που σε μας δε θα κοστίσουν και πολλά, μπορεί να τους βοηθήσουν να δουν την καθημερινότητα με άλλο μάτι... Όταν το σύστημα έχει γίνει απολύτως απάνθρωπο, ας ενώσουμε εμείς τις φωνές και τις δυνάμεις μας για να το αλλάξουμε...

Καλημέρα.

................................

Πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε που πρωτοδιάβασα τον Βίο και την Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά και «μυήθηκα» στα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη. Πριν λίγες μέρες, το Έθνος, μου ξαναθύμισε τον σπουδαίο αυτό συγγραφέα, και, με άλλη, πολύ διαφορετική ματιά, (και λόγω ηλικίας και λόγω συγκυριών), ξαναδιάβασα, «ρούφηξα» τον Ζορμπά. Πολλές φορές έχω νιώσει ότι οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν το μεγαλείο ανθρώπων και βιβλίων και καταστάσεων. Έτσι και τώρα. Τα λόγια κολλάνε, δυσκολεύομαι να βρω την επόμενη κουβέντα μήπως και αδικήσει τηνγραφή του Καζαντζάκη. Γι’  αυτό θα σωπάσω και θα αφήσω να μιλήσουν οι αριθμοί, που δεν είναι βέβαια πάντα ενδεικτικοί, όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι απολύτως δικαιολογημένοι.

Ο Βίος και η Πολιτεία, λοιπόν, του Αλέξη Ζορμπά, όπως πληροφορήθηκα από την έκδοση του Έθνους  και τον Νίκο Μαθιουδάκη που έκανε μία αξιοπρόσεκτη εισαγωγή, σύμφωνα και με το ΕΚΕΒΙ, «έχει ήδη καταγράψει  περισσότερες από 580 εκδόσεις ξένων μεταφράσεων, σε πάνω από 40 γλώσσες διεθνώς» .

Δεν θα αναφέρω κάτι άλλο προς το παρόν, θα αφήσω να μιλήσει ο συγγραφέας, με την υπόσχεση όμως πως θα επανέλθω με ένα αφιέρωμα και στο βιβλίο, αλλά και στον αγαπημένο, λατρεμένο Καζαντζάκη.

……………………..

1.-Να ξέραμε, αφεντικό, είπε, τι λένε οι πέτρες, τα λουλούδια, η βροχή! Μπορεί να φωνάζουν, να μας φωνάζουν, κι εμείς να μην ακούμε. Να, όπως κι εμείς φωνάζουμε κι αυτά δεν ακούνε. Πότε θ’  ανοίξουν τ’  αυτιά του κόσμου, αφεντικό; Πότε θ’  ανοίξουν τα μάτια μας να δούμε; Πότε θ’  ανοίξουν οι αγκαλιές μας, πέτρες, λουλούδια και βροχή κι άνθρωποι ν’ αγκαλιαστούμε;

2….-Και ποιο ‘ναι το καλύτερό σου φαί, παππούλη;

-Όλα, όλα, παιδί μου. Είναι μεγάλη αμαρτία να λέμε: Ετούτο το φαί είναι καλό, εκείνο κακό!

-Γιατί ; Δεν μπορούμε να διαλέξουμε;

-Όχι, μαθές, δεν μπορούμε.

-Μα γιατί;

-Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πεινούνε.

Σώπασα ντροπιασμένος. Ποτέ δεν είχε μπορέσει η καρδιά μου να φτάσει σε τόση ευγένεια και συμπόνια.

3…. «Πήρα λοιπόν το τουφέκι μου και δρόμο! Μπήκα στ’ αντάρτικα, κομιτατζής. Μια μέρα, κατά το σούρουπο, τρύπωξα σ’ ένα βουλγάρικο χωριό και κρύφτηκα σ’ ένα στάβλο. Μέσα στο ίδιο το σπίτι του Βούλγαρου παπά, άγριου αιμοβόρου κομιτατζή. Έβγαζε τη νύχτα τα ράσα, φορούσε τσοπάνικα, έπιανε τ’ άρματα και τραβούσε κατά τα ελληνικά χωριά’  το πρωί γύριζε πίσω, ξημερώματα, πλένουνταν από τις λάσπες και τα αίματα κι έμπαινε στη λειτουργία. Τις μέρες εκείνες είχε σκοτώσει έναν Έλληνα δάσκαλο, απάνω στο στρώμα του, την ώρα που κοιμόταν. Μπήκα λοιπόν στο στάβλο του παπά και, περίμενα. Ξάπλωσα τα πίστομα απάνω στην κοπριά, πίσω από τα δυο βόδια, και περίμενα. Όπου κατά το βράδυ να σου και μπαίνει ο παπάς να ταΐσει τα ζωντανά του’ πέφτω απάνω του και τον σφάζω σαν αρνί. Του ‘κοψα τ’  αυτιά και τα πήρα’  έκανα, βλέπεις, συλλογή βουλγάρικα αυτιά’  και πήρα λοιπόν τ’ αυτιά του παπά κι έφυγα.

Σε λίγες μέρες έμπαινα πάλι στο ίδιο χωριό, μέρα μεσημέρι, κι έκανα τάχατε τον πραματευτή’ είχα αφήσει στο βουνό τ’ άρματά μου και μπήκα στο χωριό ν’ αγοράσω ψωμί, αλάτι και τσαρούχια για τα παλικάρια. Όπου, απόξω από ένα σπίτι, βλέπω πέντε μαυροφορεμένα ξυπόλητα παιδιά που κρατιούνταν χέρι και ζητιάνευαν. Τρία κοριτσάκια και δυο αγοράκια’ το μεγαλύτερο θα ‘ταν ως δέκα χρονών το μικρότερο ήταν ακόμα μωρό και το κρατούσε στην αγκαλιά της η πρωτοκόρη και το φιλούσε και τα χάιδευε να μην κλαίει. Δεν ξέρω πως, Θεού φώτιση, μου ‘ρθε και τα ζύγωσα:

-Ποιανού, είστε, βρε παιδιά; τα ρωτώ βουλγάρικα.

Το μεγαλύτερο αγόρι σήκωσε το μικρό του κεφαλάκι:

-Του παπά, αποκρίθηκε, που έσφαξαν προχτές στο στάβλο.

Τα μάτια μου θόλωσαν’ η γης στριφογύρισε σα μυλόμετρα’  ακούμπησα στον τοίχο, η γης στάθηκε.

-Ζυγώστε, βρε παιδιά! Είπα’ ελάτε κοντά μου.

Έβγαλα από το σελάχι μου τη σακούλα, γεμάτη λίρες τούρκικες και μετζίτια, γονάτισα κάτω, τ’ άδειασα καταγής.

-Να, πάρτε, φώναξα, πάρτε! πάρτε!

Τα παιδιά ρίχτηκαν χάμω και μάζευαν με τα χεράκια τους τα μετζίτια και τις λίρες.

-Δικά σας, δικά σας! φώναξα’ πάρτε τα!

Άφηκα όλο το πανέρι μου με τις πραμάτειες.

-Όλα δικά σας, πάρτε τα!

Κι ευτύς το ‘βαλα στα πόδια’ βγήκα από το χωριό, άνοιξα το πουκάμισό μου, έβγαλα την Άγια-Σοφιά που ‘χα κεντήσει, την έσκισα, την πέταξα κι έτρεχα… έτρεχα…

Κι ακόμα τρέχω!

Ο Ζορμπάς ακούμπησε στον τοίχο, στράφηκε και κοίταξε:

-Έτσι γλίτωσα, είπε.

-Γλίτωσες από την πατρίδα;

-Ναι, από την πατρίδα, αποκρίθηκε ο Ζορμπάς με ήσυχη σταθερή φωνή.

Κι ύστερα από λίγο:

-Γλίτωσα από την πατρίδα, γλίτωσα από τους παπάδες, γλίτωσα από τα λεφτά, ξεκοσκινίζω. Όσο πάει και ξεκοσκινίζω’  αλαφρώνω. Πώς να σου το πω; Λευτερώνουμαι, γίνουμαι άνθρωπος.

Τα μάτια του Ζορμπά έλαμπαν, το φαρδύ του στόμα γελούσε ευχαριστημένο.

Ύστερα από λίγη σιωπή, πήρε πάλι φόρα’ η καρδιά του ξεχείλιζε, δεν μπορούσε να την κάμει κουμάντο:

-Μια φορά έλεγα: Ετούτος είναι Τούρκος και Βούλγαρος, ετούτος Έλληνας. Έχω εγώ κάμει πράματα για την πατρίδα, αφεντικό, που να σηκώνεται η τρίχα σου’  έσφαξα, έκλεψα, έκαψα χωριά, ατίμασα γυναίκες, ξεκλήρισα σπίτια… Γιατί; Γιατί, λέει, ήταν Βούλγαροι, Τούρκοι. Ου να χαθείς, παλιάνθρωπε, λέω συχνά στον εαυτό μου και τον μουντζώνω’  ου να χαθείς, κουτεντέ! Έβαλα μαθές γνώση, κοιτάζω τώρα τους ανθρώπους και λέω: Ετούτος είναι καλός άνθρωπος, εκείνος κακός. Δεν πάει να ‘ναι Βούλγαρος ή Ρωμιός; Το ίδιο μου κάνει’ είναι καλός, είναι κακός, αυτό μονάχα τώρα ρωτώ. Κι όσο γερνώ, ναι, μα το ψωμί που τρώγω, μου φαίνεται πως θ’ αρχίσω κι αυτό να μην το ρωτώ. Μωρέ, δεν πάει να ‘ταν καλός ή κακός!  Όλους τους λυπούμαν, το σπλάχνο μου σκίζεται, όταν δω έναν άνθρωπο, κι ας καμώνουμαι πως δε μου καίγεται καρφί. Να, λέω, κι ο φουκαράς ετούτος τρώει, πίνει, αγαπάει, φοβάται, έχει κι αυτός το θεό του και τον αντίθεό του, θα τα κακαρώσει κι αυτός και θα ξαπλωθεί τέζα στο χώμα, θα τόνε φαν τα σκουλήκια… Ε τον κακομοίρη! Αδέρφια είμαστε όλοι… Κρέας για τα σκουλήκια!...»

4.Οι μισές δουλειές, μου ‘λεγε κάποτε, οι μισές κουβέντες, οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια. Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι! Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο!

5. –Μωρέ, το μηχανή είναι ο άνθρωπος! Της βάζεις ψωμί, κρασί, ψάρια, ραπανάκια, και βγαίνουν αναστεναγμοί, γέλια κι ονείρατα. Εργοστάσιο! Μέσα στο κεφάλι μας είναι, θαρρώ, ένας κινηματογράφος από κείνους που μιλούνε.

6. –Εγώ θέλω να μου πεις από πού ερχόμαστε και πού πάμε. Του λόγου σου τόσα χρόνια μαράζωσες απάνω στις Σολομωνικές’ θα ‘χεις στύψει δυο τρεις χιλιάδες οκάδες χαρτί’ τι ζουμί έβγαλες;

Τόση αγωνία είχε η φωνή του Ζορμπά, που η πνοή μου κόπηκε’ αχ, να μπορούσα να του ‘δινα μιαν απόκριση.

Ένιωθα βαθιά πως το ανώτατο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι η Γνώση, μήτε η Αρετή, μήτε η Καλοσύνη, μήτε η Νίκη’ μα κάτι άλλο πιο αψηλό, πιο ηρωικό κι απελπισμένο: Το Δέος, ο ιερός τρόμος. Τι ‘ναι πέρα από τον ιερό τρόμο; ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί να προχωρέσει.

7.-Θαρρώ, Ζορμπά, μα μπορεί να κάνω και λάθος, πως τριών λογιών είναι οι άνθρωποι: Αυτοί που βάζουν σκοπό να ζήσουν, καθώς λένε, τη ζωή τους’ να φαν, να πιούν, να φιλήσουν, να πλουτήσουν, να δοξαστούν… Έπειτα είναι αυτοί που σκοπό βάζουν όχι τη ζωή τους, παρά τη ζωή όλων των ανθρώπων νιώθουν πως όλοι οι άνθρωποι είναι ένα και μάχουνται να φωτίσουν, ν’ αγαπήσουν, να ευεργετήσουν όσο μπορούν τους ανθρώπους. Και τέλος είναι αυτοί που βάζουν σκοπό τους να ζήσουν τη ζωή του σύμπαντου’ όλοι, άνθρωποι, ζα, φυτά, άστρα, είμαστε ένα, η ίδια ουσία που μάχεται τον ίδιον φοβερόν αγώνα’ ποιόν αγώνα; να μετουσιώσει την ύλη και να την κάμει πνέμα.

Ο Ζορμπάς έξυσε το κεφάλι του:

-Είμαι ξεροκέφαλος, είπε, εύκολα δεν μπαίνω στο νόημα… Ε μωρέ αφεντικό, και να μπορούσες αυτά που λες να τα χόρευες, να τα καταλάβω!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, ειδική έκδοση για την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Αθήνα, 2013.

(απόσπασμα από το «Καντάτα 1960»)

“…Φτωχές γυναίκες,

μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,

τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες

εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού,

γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,

νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά

πίσω από την αγνότητα,

την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία

πίσω απ’ την υπακοή.

Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που

κρύβεται πίσω απ’ την κακία.

Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε

πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι,

οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε,

μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον,

γιατί τα χρόνια περνάνε…

Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες

και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε

στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα

που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες

για να τους αρέσουμε –

αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο

το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο.

Αχ, γυναίκες έρημες,

κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ’

τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας.

Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο….

Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες,

τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε;

Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες,

πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους…

λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε

παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία;

Ερχόμαστε απ’ το φόβο και το φόνο, απ’ το αίμα και

την επανάληψη. Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή-

κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία.

Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε,

κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά,

ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες,

κι ύστερα τίποτα. Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας.

Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει

γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις.

Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν

παρά μονάχα σα μητέρες, δεν μπόρεσαν να μας δουν

ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους-

με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους.

Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα

στο εσωτερικό μας πάθος,

αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα

της μητρότητάς μας…”

(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. 1, Κέδρος)

…………………………………………………………….

Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση. Η Ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο.

Στατιστικά Στοιχεία για την Ελλάδα:

• Η βία κατά των γυναικών είναι      κυρίως υπόθεση ενδοοικογενειακή, καθώς το 68% των γυναικών που υπέστησαν      κακοποίηση είναι έγγαμες.
• Το 16% των γυναικών που      απευθύνθηκαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα είναι αλλοδαπές.
• Από το σύνολο των αλλοδαπών      γυναικών - θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, περίπου τέσσερις στις δέκα      προέρχονται από τα Βαλκάνια.
• Η αντίληψη ότι η κακοποιημένη      γυναίκα είναι συνήθως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και εισοδήματος, δεν      επιβεβαιώνεται. 7 στις 10 γυναίκες - θύματα είναι δευτεροβάθμιας      εκπαίδευσης ή και ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης. Το ίδιο ισχύει και για      την οικονομική κατάσταση, καθώς 6 στις 10 γυναίκες που έχουν υποστεί      κακοποίηση βρίσκονται σε μέτρια ή καλή οικονομική κατάσταση.
• Περισσότεροι από τους μισούς      δράστες είναι δευτεροβάθμιας ή ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, ενώ ένας      στους δέκα εκ των δραστών είναι άνεργος.

http://www.sansimera.gr/worldays/74

..................

“Χθες που συζητούσαμε με τον γιο μου για τα Χριστούγεννα και τι δώρο θέλει, ξαφνικά με ρώτησε τι θα έκανα εάν ήμουν ο Άγιος Βασίλης για μια ημέρα. Πολλά του είπα και άρχισα να του απαριθμώ ξεκινώντας από τα πιο σημαντικά:

*Υγεία, παιδεία, ασφάλεια!

*Ευτυχισμένες στιγμές με την οικογένεια και τους φίλους μας.

*Εκπλήξεις.

*Σταθερή εργασία με δικαιώματα κι οχι μόνο υποχρεώσεις.

*Ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Δικαιοσύνη. Αξιοκρατία.

*Χωρίς τρελές και παράλογες φορολογικές επιβαρύνσεις!

Και τώρα πάμε στις ευχές! Χωρίς όρια!

*Ένα μήνα διακοπές. Έχει να μου συμβεί χρόνια!

*Να είχα τους Τόμσεν, Μορς και Μαζούχ, υπάλληλους ανασφάλιστους, με 7ήμερη εργασία, τουλάχιστον 12ωρα και με μισθό 250 ευρώ...! Δεν μπορεί. Θα τα βγάλουν πέρα. Αν δεν τους αρέσει, η επιλογή είναι απόλυση. Εννοείται χωρίς αποζημίωση. Αν τυχόν, λόγω μαζοχισμού τους αρέσει, το εφάπαξ το ξεχνούν!

*Να πάψω να σκέφτομαι πως το παιδί μου, που δεν έχει ξεκίνησει καν το σχολείο, οτι θα πρέπει να πάει στο εξωτερικό για να ζήσει μια καλύτερη ζωή...

*Χαράτσια τέλος! Δεν αντέχω να πληρώνω “ενοίκιο” στο σπίτι που ούτως ή άλλως, χρωστάω για καμιά... 30αριά χρόνια ακόμα! Για το σπίτι που έχω φορολογηθεί ήδη!

*Γιατί όχι, ένα 24ωρο σ' ένα πολυκατάστημα με είδη σπιτιού. Τα ρούχα τα χαρίζω. Προτιμώ τη διακόσμηση!

*Ν' απαγορευτεί η κυκλοφορία στους οδηγούς του Σαββατοκύριακου. Τρελαίνομαι! (Ανδρική ευχή)

*Αμέτρητα δωρεάν ταξιδιωτικά μίλια, για να τα εκμεταλλεύομαι όπως και όποτε μου αρέσει!

*Το σημαντικότερο! Να μην παχαίνει η σοκολάτα!!! Αν γίνεται να σ' αδυνατίζει κιόλας ακόμα καλύτερα!

*Να ξαναγίνει ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και μπάσκετ. (Δεν το λέω εγώ!)

*Να κάνω μασάζ, χαμάμ κι όλα τα δισύλλαβα, δύο φορές την εβδομάδα. Επίσης μανικιούρ πεντικιούρ και κομμωτήριο!

-Να πάω μια βόλτα στο φεγγάρι! Η ευχή είναι του υιού!

-Πενήντα δώδεκα, οκτακόσια, 57, 05, 51,52,50,800.000,51...παιχνίδια! Είναι ο τρόπος που μετράει ο Βύρων. Ακόμα δεν τα πάει καλά με τις χιλιάδες και τα εκατομμύρια. Το νόημα όμως, όταν του ζήτησα να κάνει την δική του ευχή, το πιάσαμε!

*Η Porscheκι ηAston Martinνα στοιχίζουν λιγότεροα απ' τα χιλιαράκια. ΚΑΙ να μην καίνε ένα βενζινάδικο σε κάθε βόλτα! (Δεν το λέω εγώ, αλλά γιατί όχι;)

*Να χτυπήσω το πενταπλό τζακ ποτ των Χριστουγέννων και το Πρωτοχρονιάτικο Λαχείο. ΌΧΙ. Δεν θα τα κρατήσω για τον εαυτό μου. Έχω ήδη τη λίστα των ανθρώπων που θα τα μοιραστώ!

Τις δικές σας ευχές και όνειρα, περιμένουμε να τις συμπληρώσετε με e-mail και σχόλια, είτε εδώ είτε στη σελίδα μας στο fb, για να μεγαλώσει η λίστα μέχρι την Πρωτοχρονιά! 

.................

http://mikroimegaloi.gr/content/%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CF%84%CE%AF-%CE%B8%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%B5-%CE%B1%CE%BD-%CE%AE%CF%83%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%AC%CE%B9-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1

Αφού δεν μπορούμε να βοηθήσουμε με άλλο τρόπο, ας αφιερώσουμε ελάχιστο από το χρόνο μας. Μία υπογραφή είναι μόνο, που πολύ πιθανόν να μην έχει και κανένα αποτέλεσμα, όμως μπορεί να δώσει σε ορισμένους ανθρώπους κουράγιο για να συνεχίσουν, ελπίδα ότι μπορούν να τα καταφέρουν, αφού κάποιος, σε κάποια γωνιά του πλανήτη, τους σκέφτηκε, συμμερίστηκε την αγωνία και τις ανάγκες τους... Μακάρι να μπορούσαμε κάτι περισσότερο και πιο πρακτικό... Ίσως κάποιοι να το μπορούν κι αυτό, εύχομαι να μην κλείσουμε και αυτή τη φορά τα μάτια και τα αυτιά...

............................................

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Το μέγεθος της φρίκης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στις Φιλιππίνες είναι αδιανόητο. Δέκα χιλιάδες άνθρωποι παρασύρθηκαν από ένα κύμα ύψους 7,5 μέτρων το οποίο το ωθούσαν άνεμοι που έτρεχαν με 300 χιλιόμετρα την ώρα. Μια ολόκληρη πόλη 200.000 κατοίκων μοιάζει τώρα σαν να τις έχουν ρίξει πυρηνική βόμβα. Είναι η χειρότερη θύελλα που έχει καταγραφεί ποτέ στα ανθρώπινα χρονικά και αυτή θα είναι μόνο η αρχή, εάν δεν δράσουμε άμεσα.

Αυτή τη στιγμή, απεσταλμένοι απ’όλα τα έθνη βρίσκονται σε μια παγκόσμια διάσκεψη για το περιβάλλον και συζητούν για το αν θα διαθέσουν τα δισεκατομμύρια που είχαν υποσχεθεί για να προστατεύσουν τις πιο ευάλωτες χώρες όταν εκείνες πλήττονται από κλιματικές καταστροφές. Ο Υeb Sano, ο επικεφαλής διαπραγματευτής των Φιλιππίνων, μίλησε αυτή τη βδομάδα στη διάσκεψη και με δάκρυα στα μάτια ανήγγειλε ότι ξεκινάει απεργία πείνας μέχρι να επιτευχθεί μια ουσιαστική συμφωνία η οποία θα βοηθήσει την οικογένειά του, τους συμπολίτες του και όλα τα άλλα ευάλωτα έθνη που κινδυνεύουν να πληγούν από τέτοιου είδους ακραία καιρικά φαινόμενα.

Ο Yeb βρίσκεται ολομόναχος, μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη γραφειοκράτες που δεν κάνουν σχεδόν τίποτα για να βοηθήσουν την κατάσταση. Αν όμως εμείς φέρουμε μέσα στην αίθουσα τη δύναμη των φωνών των 29 εκατομμυρίων μελών του κινήματός μας, μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση και να πιέσουμε τις πλούσιες χώρες, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την καταστροφή του περιβάλλοντος, να πληρώσουν τα σπασμένα.

Ο Yeb Sano, ο διαπραγματευτής των Φιλιππίνων για την κλιματική αλλαγή, πέρασε ώρες προσπαθώντας να μιλήσει με τον αδελφό του στο τηλέφωνο. Τελικά τον βρήκε σε μια ομάδα εθελοντών που μετέφεραν πτώματα ώστε να μπορέσουν τα συνεργία των διαφόρων αποστολών να καθαρίσουν τα συντρίμμια. Μετά απ’αυτό έδωσε έναν απίστευτα γενναίο λόγο στους απεσταλμένους των κρατών που παραβρίσκονται στη διάσκεψη για την κλιματική αλλαγή, λέγοντας τους:

«Μιλώ εκ μέρους της αποστολής μου, αλλά κυρίως μιλώ για όλους εκείνους τους αμέτρητους ανθρώπους που δεν μπορούν πλέον να μιλήσουν για τους εαυτούς τους αφού χάθηκαν μέσα στην καταιγίδα. Μιλώ επίσης για τα παιδιά που έχουν μείνει ορφανά από αυτή την τραγωδία. Μιλώ ακόμα για τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δίνουν μάχη με τον χρόνο για να σώσουν τους επιζώντες και να ανακουφίσουν τον πόνο των ανθρώπων που επλήγησαν από την καταστροφή. Μπορούμε να λάβουμε δραστικά μέτρα τώρα για να αποτρέψουμε τους καταστροφικούς τυφώνες από το να γίνουν συνήθες φαινόμενο... Αυτό που περνάει η χώρα μου λόγω του ακραίου αυτού κλιματικού φαινομένου είναι παράλογο. Η κλιματική αλλαγή είναι παράλογη. Μπορούμε να σταματήσουμε αυτό τον παραλογισμό. Εδώ και τώρα στη Βαρσοβία.»

Όταν οι ηγέτες μας εθελοτυφλούν, εμείς οφείλουμε στα θύματα της Χαϊγιάν, και σε όλα τα εν δυνάμει θύματα τέτοιων φαινομένων, να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του. Η κλιματική αλλαγή είναι αυτή που σκότωσε τους ανθρώπους των Φιλιππίνων και πρέπει να τη σταματήσουμε. Αυτό που χρειαζόμαστε απεγνωσμένα για να σώσουμε τον πλανήτη μας είναι μια οικουμενική δέσμευση για χρηματοδότηση των προσπαθειών αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Οι πλούσιες χώρες έχουν ήδη υποσχεθεί εκατομμύρια για αυτή την προσπάθεια! Παρόλα αυτά, μέχρι σήμερα κανένα απ’αυτά τα κονδύλια δεν έχει αποδεσμευτεί, αλλά ήρθε η ώρα να γίνει. Από διαβολική σύμπτωση, ο τυφώνας σάρωσε τις Φιλιππίνες τη στιγμή που συμβαίνει η σύνοδος του ΟΗΕ για το περιβάλλον και αυτή είναι η ευκαιρία μας να φέρουμε ελπίδα μέσα απ’τα συντρίμμια που άφησε.

Ο Yeb έκλεισε την ομιλία του με μια υπόσχεση προς όλους: «Προς συμπαράσταση στους συμπατριώτες μου που αυτή τη στιγμή αγωνίζονται για να βρουν λίγη τροφή και προς τον αδελφό μου που δεν έχει φάει για τρεις ημέρες τώρα, και με όλο το σεβασμό κύριε Πρόεδρε, και χωρίς να θέλω να φανώ ασεβής προς τη θερμή φιλοξενία σας, από αυτή τη στιγμή ξεκινάω εθελοντική απεργία πείνας για το περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι θα απέχω εθελοντικά από την κατανάλωση τροφίμων κατά τη διάρκεια αυτής της διάσκεψης μέχρι να βρεθεί μια ουσιαστική λύση.» Μαζί, το κίνημά μας ενωμένο, μπορεί να ανταποκριθεί στη έκκληση αυτή και να φέρει ελπίδα στον Yeb, την οικογένειά του και σε όλες τις γενιές των πιο ευπαθών πολιτών του πλανήτη μας.

Με ελπίδα και αποφασιστικότητα,

Ο Ricken και όλη η ομάδα του Avaaz

………………………………………..

https://secure.avaaz.org/el/petition/Stand_with_the_Philippines/

Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό,
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.

Αν όλα τα παιδιά της γης
φωνάζαν τους μεγάλους
κι αφήναν τα γραφεία τους
και μπαίναν στο χορό,
ο κύκλος θα γινότανε
ακόμα πιο μεγάλος
και δυο φορές τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.

Θα `ρχόνταν τότε τα πουλιά
θα `ρχόνταν τα λουλούδια
θα `ρχότανε κι η άνοιξη
να μπει μες στο χορό,
κι ο κύκλος θα γινότανε
ακόμα πιο μεγάλος
και τρεις φορές τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

https://www.youtube.com/watch?v=EDUVCUiKa8g

Ο μικρός Πέδρο από τη μακρινή Αργεντινή ζήτησε απ' τον Αϊ-Βασίλη να του φέρει ένα πολύ πρωτότυπο δώρο.
Το ημερολόγιό του!
Τον έτρωγε η περιέργεια τι κάνει τους υπόλοιπους έντεκα μήνες του χρόνου και τρελάθηκε απ' τη χαρά του όταν ο Αϊ-Βασίλης του το χάρισε!
Ένα βιβλίο με δώδεκα εκπληκτικά παραμύθια τα οποία αντιστοιχούν στους δώδεκα μήνες του χρόνου και έχουν ήρωα τον αγαπημένο Άγιο των παιδιών, τον Αϊ-Βασίλη!

…………………………………………………………………………..

ΝΟΕΜΒΡΗΣ: Στο πολύχρωμο εργαστήρι

Από πολύ παλιά έβλεπα με χρώματα τις μέρες και τους μήνες.

Η Δευτέρα ας πούμε ήταν πράσινη, η Κυριακή λευκή, ο Μάρτης κίτρινος, ο Οκτώβρης γκρι. Όμως ο Νοέμβρης μου έμοιαζε πάντα πολύχρωμος. Άλλωστε μετά από τόσο νερό που έπεσε από τους ασκούς του Αιόλου δεν μένει παρά να ξεπροβάλει μεγαλοπρεπέστατα το ουράνιο τόξο. Τις πρώτες μέρες του μήνα ζωγραφίζει τον ουρανό χαρίζοντάς του ένα φυσικό πίνακα που θα ζήλευε κι ο πιο σπουδαίος ζωγράφος. Δεν κρατάει πολύ –αφού τα σύννεφα βιάζονται να πρωταγωνιστήσουν- όμως αυτό το λίγο είναι αρκετό για να μου φτιάξει το κέφι.

Έτσι ακριβώς είναι και το εργαστήρι μου. Πολύμορφο, πολυσύνθετο, πολύχρωμο! Έχει πέντε μεγάλα δωμάτια. Στο ροζ δωμάτιο κατασκευάζονται οι κούκλες και τα κουκλόσπιτα, στο γαλάζιο τα καραβάκια κι οι βαρκούλες, στο κίτρινο τα επιτραπέζια και τα παιχνίδια γνώσης, στο πράσινο τα αυτοκινητάκια και τα ποδήλατα, στο πορτοκαλί τα παιδικά βιβλία και οι εγκυκλοπαίδειες.

Το εργαστήρι έχει μια εσωτερική ξύλινη σκάλα που βγάζει σε μια μικρή σοφίτα. Αυτό είναι το κόκκινο δωμάτιο. Το δικό μου δωμάτιο. Εκεί, μόλις φτάσουν τα πρώτα γράμματα, θα σκύψω με αμέριστο ενδιαφέρον και με προσοχή θα διαβάσω αυτό που ζητάει κάθε παιδί. Τα δεκάδες  γράμματα θα γίνουν εκατοντάδες, τα εκατοντάδες χιλιάδες, και τα χιλιάδες εκατομμύρια. Μέχρι που η σοφίτα θα ξεχειλίσει κι εγώ θα κολυμπάω σε πελάγη ευτυχίας…

Υπάρχουν βέβαια και κάποια γράμματα που, μα τον κόκκινό μου σκούφο, δε με γεμίζουν χαρά. Σαν κι αυτά που μου ζητούν κάποια παιδιά όπλα, σφαίρες, πυροβόλα! Τότε φουρκίζομαι και φουσκώνω από το θυμό μου σαν μπαλόνι. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να χαίρονται τα παιδιά με τέτοια παιχνίδια που γεννούν τη βία. Δε μ’ αρέσουν τα όπλα! Μου θυμίζουν τον πόλεμο… Δε μ΄ αρέσει ο πόλεμος! Μου φέρνει πόνο…

Τα τελειόφοιτα ξωτικά, οι έμπειροι βοηθοί μου, οι αξιόλογοι συνεργάτες μου, ο Πολύγλωσσος, ο Πολύξερος, ο Επαμεινώνδας ακόμα και η Μις Ντολμά (η προσωπική μου μαγείρισσα) εργαζόμαστε σκληρά για να πάνε όλα κατ’ ευχήν. Να φανταστείτε κάνω υπερωρίες (παρόλο που είμαι προχωρημένης ηλικίας) για να ανταπεξέλθω σε κάθε ανάγκη που μπορεί να προκύψει. Είμαστε λοιπόν πολύχρωμοι, πολυάσχολοι, πολυεργατικοί!

Ο Νοέμβρης σηματοδοτεί το ξεκίνημα της μεγάλης γιορτής. Η χριστουγεννιάτικη προετοιμασία αρχίζει!

ΜΑΡΩ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, Το ημερολόγιο του Άϊ-Βασίλη, εκδόσεις Διάπλαση (εικονογράφηση: Μιχάλης Κασάπης)

Στο δικό μας τον καιρό

λεν αλλιώς το παραμύθι

«το κουκί και το ρεβίθι»

στα σημερινά παιδιά.

Πύραυλος είν’ το κουκί

αστροναύτης το ρεβύθι

το φεγγάρι κολοκύθι

παίζουν την κολοκυθιά.

Πάρκο είν’ ο ουρανός

και τ’ αστέρια χαμομήλια

τρών’ οι πύραυλοι τα μίλια

είμαστε μια γειτονιά.

Στο παιχνίδι όλοι μαζί

πάνω χέρι, κάτω χέρι

το ρεβίθι σ’ ένα αστέρι

κοπανάει μια κουτουλιά.

Θέτη Χορτιάτη-Τασούλα Τσιλιμένη, Φρούλου! Φρούλου! Φρέλα! Να ‘ταν χαλβάς η τρέλα!!!, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

………………….

Καλή εβδομάδα

(…μια μικρή ιστορία, φόρος τιμής στα παιδιά του Πολυτεχνείου, που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία…)

Ο θείος μου ο Γιώργος είναι ο αγαπημένος μου. Ποτέ δεν μου χαλάει χατίρι και πάντοτε μου δίνει τις καλύτερες συμβουλές. Σήμερα, 17 Νοέμβρη, έχω γενέθλια και τον περιμένω πώς και πώς. Να φανταστείτε ότι δεν πήγα στο σχολείο γιατί ο θείος μου έχει υποσχεθεί ότι θα με πάει σε ένα μέρος πολύ σπουδαίο.

Σε ένα μεγάλο σχολείο όπου τα μεγάλα παιδιά σπουδάζουν για να γίνουν σημαντικοί άνθρωποι. Σ’ αυτό το σχολείο -Πολυτεχνείο νομίζω πως το λένε- ήταν κάποτε μαθητής ο θείος μου ο Γιώργος. Και τώρα είναι μεγάλος και τρανός. Φτιάχνει τα ωραιότερα σπίτια του κόσμου!

«Έχεις γενέθλια μια από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες που σημάδεψαν την Ελλάδα!», μου είπε μόλις ήρθε προσφέροντάς μου μια τεράστια αγκαλιά λουλούδια.

Εγώ δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε αλλά φαντάστηκα ότι για να το λέει ο θείος θα έχει δίκιο. Αυτό που με παραξένεψε περισσότερο ήταν ότι στο άλλο χέρι κρατούσε άλλη μια ανθοδέσμη με κόκκινα και άσπρα γαρίφαλα.

«Τούτα τα λουλούδια θα πάμε να τα αφήσουμε στο Πολυτεχνείο μαζί»,  μου είπε αφού είδε ότι το βλέμμα μου περιεργαζόταν με μεγάλη περιέργεια τα γαρίφαλα.

«Στο Πολυτεχνείο; Εκεί που σπούδαζες;», απόρησα.

«Ναι, εκεί. Σήμερα γίνεται μια μεγάλη γιορτή. Μαζί σου γιορτάζω κι εγώ», απάντησε χαρούμενα.

«Γιορτάζεις κι εσύ; Και τόσα χρόνια γιατί δεν μου το είπες;», ρώτησα απορώντας για όλα αυτά.

«Γιατί τότε ήσουν μικρούλα ενώ τώρα που μεγάλωσες ακόμα ένα χρόνο μπορώ να σου πω για όλα όσα έγιναν εκείνο το βράδυ», είπε όλο σοβαρότητα ο θείος, ενώ με πήρε από το χέρι για να κάτσουμε στον μεγάλο καναπέ.

Η μαμά μας έφερε κουλουράκια και πορτοκαλάδες γιατί ο θείος ήταν αποφασισμένος να κουβεντιάσουμε. Ήταν φανερό ότι σήμερα θα μάθαινα μια ιστορία αλλιώτικη.

Μια ιστορία που συνέβη τότε, πριν από σαράντα χρόνια, την ίδια ημερομηνία με τα γενέθλιά μου! Είχα μεγάλη αγωνία να ακούσω τι είχε συμβεί.

«Ήταν 17 Νοέμβρη. 17 Νοέμβρη του 1973. Στην Ελλάδα είχαμε Χούντα».

«Χούντα; Δηλαδή;», ρώτησα αμέσως.

«Δηλαδή τυραννία. Κάποιο άνθρωποι κυβερνούσαν με τυραννικό τρόπο την πατρίδα μας και δεν άφηναν τον κόσμο να νιώθει ελεύθερος. Να μιλάει ελεύθερα. Να γράφει ελεύθερα. Να τραγουδάει ελεύθερα. Ακόμα και να ζει ελεύθερα. Ήταν σαν να είχαν κλείσει τα στόματα όλων των Ελλήνων με το ζόρι».

«Όπως στην Κατοχή!», είπα, αφού θυμήθηκα όσα είχαμε πει με τη δασκάλα για την 28η Οκτωβρίου και τον φασισμό.

«Κάπως έτσι!», είπε ο θείος και συνέχισε… «Ο φασισμός είναι το χειρότερο πράγμα, παιδί μου! Είναι σαν να έχεις κάθε μέρα σκοτάδι και καθόλου φως. Σαν να αποφασίζουν άλλοι για το πώς θα ζεις, τι θα λες, πώς θα το λες και πού θα το λες».

«Δηλαδή δεν μπορεί να λες ελεύθερα τη γνώμη σου;».

«Ακριβώς! Ο φασισμός είναι ένα τέρας. Μάλιστα, τότε ήταν ένα μικρό τερατάκι που όσο περνούσε ο καιρός όλο και μεγάλωνε. Και όσο μεγάλωνε τόσο δεν άφηνε κανέναν να μιλήσει. Εκείνες τις μέρες ο φασισμός είχε μεγαλώσει πολύ! Τόσο πολύ που είχε μπει ακόμα και μέσα στα πανεπιστήμια».

«Και γιατί δεν έκανε κανένας τίποτα;», ρώτησα θυμωμένη.

«Επειδή οι περισσότεροι φοβόντουσαν! Φοβόντουσαν μη βρεθούν στη φυλακή. Ήταν ικανοί να σε φυλακίσουν για τα πιστεύω σου!».

«Μα αυτό είναι άδικο», φώναξα δυνατά.

«Φυσικά. Γι’ αυτό και οι φοιτητές αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη μέσα στο Πολυτεχνείο. Να κάνουν μια αρχή για να διώξουνε το τέρας!».

«Τι είναι κατάληψη;», αναρωτήθηκα, αφού σήμερα μάθαινα τόσες καινούργιες λέξεις.

«Είναι όταν μια ομάδα ανθρώπων αποφασίζει να μπει και να παραμείνει σε ένα δημόσιο κτίριο μέχρι να ικανοποιήσουν το αίτημά της. Το δικό μας αίτημα ήταν να φύγει η Χούντα και να έρθει η Δημοκρατία!».

«Ήσουν κι εσύ εκεί, θείε Γιώργο;».

«Ναι, ήμουν εκεί, με συμφοιτητές μου. Φωνάζαμε συνθήματα κατά της Χούντας! Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία!», φώναξε ο θείος και σηκώθηκε όρθιος υψώνοντας το παράστημά του.

«Και δεν φοβήθηκες, θείε, μήπως έρθουν εκείνοι που ταΐζουνε το τέρας και σας διώξουν;».

Ο θείος γέλασε δυνατά και με αγκάλιασε σφιχτά λέγοντάς μου…

«Φοβηθήκαμε λίγο, αλλά ήταν τόσο δυνατή η προσμονή μας για μια ελεύθερη Ελλάδα που δεν λυγίσαμε καθόλου. Κλειστήκαμε μέσα, πίσω από τα κάγκελα, τραγουδώντας για τη δημοκρατία ενώ ο κόσμος μας έφερνε τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα».

«Φάρμακα; Μα γιατί;».

«Γιατί δυστυχώς, Σοφάκι μου, έξω από το Πολυτεχνείο υπήρχαν και κάποιοι που δεν δίσταζαν να ασκήσουν βία. Ακόμα και στρατιώτες έστειλαν για να μας τρομάξουν».

Τρόμαξα κι εγώ με όλα αυτά που άκουγα. Ακούς εκεί να μη σε αφήνουν να μιλήσεις! Ακούς εκεί να μη σε αφήνουν να παλέψεις για το πιο πολύτιμο αγαθό που είναι η ελευθερία. Και το χειρότερο, να προσπαθούν να σε φοβίσουν ακόμα και με όπλα.

«Τα μισώ τα όπλα!», σκεφτόμουν, ενώ ο θείος συνέχιζε την αλλόκοτη αυτή ιστορία.

«Μέσα στο Πολυτεχνείο λειτουργήσαμε και ραδιοφωνικό σταθμό. Από εκεί και με τα μεγάφωνα που βγάλαμε έξω καλούσαμε όλο τον κόσμο να αντισταθεί στη Χούντα. Ακόμα και τα αδέρφια μας τους στρατιώτες καλούσαμε να έρθουν μαζί μας. Όμως εκείνα εκτελούσαν εντολές και φοβόντουσαν πιο πολύ από εμάς! Έτσι, δεν άργησε να γίνει το κακό…».

«Ποιο κακό, θείε μου;», ρώτησα με αγωνία.

«Σοφάκι μου, παρόλο που δεν επιτρέπεται από τους κανόνες του κράτους να μπαίνεις μέσα σε πανεπιστήμια και να εισβάλλει διαλύοντας τους φοιτητές, εκείνοι που πίστευαν στον φασισμό έκαναν ακριβώς το αντίθετο».

«Δεν σεβάστηκαν τους κανόνες του κράτους, δηλαδή;».

«Ναι, Σοφάκι μου, δεν σεβάστηκαν ούτε τους νόμους της δημοκρατίας ούτε τους κανόνες του κράτους. Κι έτσι, μόλις νύχτωσε αγρίεψαν τα πράγματα. Κάποιοι πίστεψαν ότι το τέρας που μεγάλωναν τόσα χρόνια θα ζούσε για πολλά χρόνια ακόμα κυβερνώντας την πατρίδα. Έτσι, εκείνοι έδωσαν εντολή για να βγουν οι στρατιώτες με τα τανκς στους δρόμους».

«Πω πω!... Και όπλα και τανκς. Σαν να γινόταν πόλεμος!», είπα. Μα τι παράξενα που ήταν όλα αυτά. Να γίνεται πόλεμος μεταξύ Ελλήνων. Στρατιώτες να επιτίθενται με όπλα και τανκς στους φοιτητές. Τι άσχημα πράγματα!, σκέφτηκα.

«Τραγουδούσαμε όλοι μαζί ενωμένοι τον Εθνικό μας Ύμνο, όταν ξαφνικά ένα τανκ μπήκε μέσα στο Πολυτεχνείο, πλάκωσε την πόρτα, σχεδόν την έλιωσε. Μα δεν έγινε μόνο αυτό. Πίσω από την πόρτα ήταν φοιτητές σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα. Κι η πόρτα έπεσε πάνω στα παιδιά που καταπλακώθηκαν και έχασαν τη ζωή τους! Αυτό ήταν… η αρχή του τέλους. Η αρχή για να πέσει ο φασισμός!».

«Έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους εκείνοι οι φοιτητές για την ελευθερία…», είπα λυπημένη.

«Ναι. Χρειάστηκε αυτή η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου για να έχουμε σήμερα δημοκρατία.

Για να μπορείς να μιλάς και να κυκλοφορείς ελεύθερα.

Για να μπορείς να σκέφτεσαι ελεύθερα. Κατάλαβες, λοιπόν, Σοφία μου, γιατί θέλω να πάμε σήμερα εκεί μαζί να αφήσουμε λίγα λουλούδια;».

«Κατάλαβα, θείε Γιώργο. Σήμερα με τα γενέθλιά μου γιορτάζουμε και την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου!».

«Είσαι πολύ σπουδαία!», είπε ο θείος και σηκώθηκε να πιάσει μέσα από το βάζο τα γαρίφαλα.

«Όχι, θείε! Εσύ είσαι σπουδαίος! Γιατί ένωσες τη φωνή σου μαζί με τους άλλους φοιτητές για τη δημοκρατία. Μα πάνω απ’ όλα γιατί μοιράστηκες μαζί μου αυτή την ιστορία!».

Στ’ αλήθεια νιώθω πολύ περήφανη που έχω γενέθλια μια μέρα σαν κι αυτή. Πολύ περήφανη που η 17 Νοέμβρη είναι η μέρα που έγινε η αρχή για να πέσει ο φασισμός.

Πήγαμε με τον θείο κι αφήσαμε εκείνα τα όμορφα γαρίφαλα. Κι όταν τ’ ακούμπησα έκανα μια ευχή:

Ποτέ ξανά μη ζήσει η πατρίδα μου τον φασισμό!

Ζήτω η δημοκρατία!

………………….

ΜΑΡΩ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Περιοδικό ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ (τ. 84, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2013)

("Κλεμμένο" από την ομάδα της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας στο Facebook)

........................

Φλώρινα: Η αρχόντισσα του ΣακουλέβαΕίναι η πόλη των καλλιτεχνών, με τον βαλκανικό ήχο και τα έντονα χρώματα, με την καλλιτεχνική έμπνευση και το αρχοντικό παρουσιαστικό.                            

Η Φλώρινα σε προσκαλεί σε ένα σαγηνευτικό σεργιάνι μέσα από μουσικές και αρώματα, στις όχθες του ποταμού Σακουλέβα.

Η Φλώρινα σε εκπλήσσει από τις πρώτες στιγμές. Είναι μια πόλη που λίγο μοιάζει με άλλες επαρχιακές πόλεις της Μακεδονίας, που διατηρεί ένα ασυνήθιστο χρώμα, που καταφέρνει γρήγορα να σου μεταδώσει μια οικεία αίσθηση, που σε κάνει να τη συμπαθήσεις χωρίς πολλά πολλά.

Ο καλύτερος τρόπος για να... σπάσει ο (όποιος) πάγος ανάμεσα στην πόλη και σε σένα, είναι μια βόλτα στις όχθες του ποταμού Σακουλέβα. Το ποτάμι με το σλάβικο (ή, κατά άλλους, «μαγγιώρικο») όνομα ήταν κάποτε ο κύριος οικιστικός πυρήνας της πόλης, όμως και σήμερα ακόμα είναι το σημείο αφετηρίας της γνωριμίας με την σύγχρονη Φλώρινα.

Κατά μήκος του Σακουλέβα απλώνεται η λιθόστρωτη λεωφόρος Ελευθερίας, σίγουρα ο πιο όμορφος και χαρακτηριστικός δρόμος της πόλης. Τα σπίτια που θα δεις δεξιά κι αριστερά του ποταμού δεν έχουν το ταίρι τους· κυριολεκτικά! Μια ατέλειωτη σειρά από παλιά αρχοντικά με έντονα χρώματα, νεοκλασικής, εκλεκτικιστικής και ντόπιας μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής, χτισμένα τα περισσότερα κατά την ταραγμένη περίοδο του Μεσοπολέμου, στολίζουν τις όχθες του ποταμού.

Δεν είναι όλα στην ίδια κατάσταση, κάποια από αυτά κατοικούνται, κάποια στέγαζαν (ή στεγάζουν ακόμα) εργαστήρια ντόπιων καλλιτεχνών, κάποια αναστηλώθηκαν κάποια στιγμή για να αποτελέσουν σκηνικό για ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, και κάποια άλλα πάλι έχουν μάλλον αφεθεί στη φθορά του χρόνου. Ανάμεσά τους θα βρεις κάποια από τα καλύτερα καφέ στη Φλώρινα, με τραπεζάκια έξω που τα πρωινά γεμίζουν από νέους -και όχι μόνο- απολαμβάνοντας τον ήλιο παρέα με τον κελαρυστό ήχο του ποταμού.

Τα πιο πολλά απ' αυτά τα αρχοντικά, και άλλα ακόμα που θα συναντήσεις προχωρώντας προς το κέντρο της πόλης, τα έχτισαν Δροσοπηγιώτες μάστορες και τεχνίτες που γύρω στα 1912 ήρθαν στη Φλώρινα από την Πόλη, το Μοναστήρι και τη Μικρασία. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά, θα δεις περίτεχνες λεπτομέρειες στις πόρτες και τα φουρούσια των παλιών σπιτιών, σε κάποια μάλιστα από αυτά θα προσέξεις πως έχουν εντοιχιστεί ολόκληρα κομμάτια από σιδηροδρομικές ράγες!

Αν κινείσαι με αυτοκίνητο θα διαπιστώσεις πως πολλοί δρόμοι μέσα στη Φλώρινα είναι διπλής κατεύθυνσης, αντίθετα με ό,τι μπορεί να προδιαθέτει το φάρδος του οδοστρώματος. Εύκολα λοιπόν θα έρθεις στη Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον εμπορικό δρόμο της πόλης, με το κτίριο της Εθνικής (που πολλοί νομίζουν πως είναι εκκλησία), το Δημαρχείο και το ιστορικό καφενείο «Διεθνές», άλλο σκηνικό κι αυτό του Αγγελόπουλου.

Το βράδυ η καρδιά της Φλώρινας χτυπάει στον πεζόδρομο της Παύλου Μελά, με τα μοντέρνα καφέ που σφύζουν από φοιτητόκοσμο. Συνεχίζοντας προς το κέντρο θα βρεθείς στη δημοτική Αγορά, το παλιό παζάρι της Φλώρινας.

Τα ντόπια προϊόντα που γεμίζουν τους πάγκους των πωλητών είναι καθημερινό highlight της πόλης, ιδίως όμως την Τετάρτη και το Σάββατο, όταν έρχονται στην αγορά και παραγωγοί από τα γύρω χωριά. Πίσω ακριβώς από την αγορά αξίζει να καθίσεις για ένα τσιπουράκι στο μικρό καφενείο του Νάσου, με τις ασυνήθιστες τοιχογραφίες και τα δεκάδες πορτρέτα από μορφές του ρεμπέτικου.

Στον Σταυρό 

Η καλύτερη πανοραμική θέα της Φλώρινας είναι από ένα και μόνο μέρος: από την κορυφή του λόφου του Αγίου Παντελεήμονα. Για να φτάσεις μέχρι τον τεράστιο τσιμεντένιο σταυρό (ύψος 32 μ.) της κορυφής θα πρέπει να ανέβεις με το αυτοκίνητο μέχρι το εστιατόριο του Φ.Ο.Ο.Φ. στην πλαγιά και από εκεί να ακολουθήσεις το μονοπάτι και την καλή σήμανση μέσα στη δασωμένη πλαγιά. Η ανάβαση διαρκεί περίπου 45', είναι ομολογουμένως κάπως κουραστική, όμως η θέα από ψηλά αξίζει και με το παραπάνω την κούραση. Ο Σταυρός τοποθετήθηκε στην κορυφή του λόφου, με πρωτοβουλία του ντόπιου Μητροπολίτη Αυγουστίνου.

Πώς να πάτε

Η Φλώρινα απέχει από την Αθήνα περίπου 554 χλμ. μέσω Λάρισας και Κοζάνης. Εναλλακτικά μπορείς να επιλέξεις τη διαδρομή μέσω Τεμπών και Κατερίνης, που θα σε φέρει στην Εγνατία Οδό και από εκεί θα συνεχίσεις μέσω Βέροιας. Στη δεύτερη περίπτωση η απόσταση είναι 629 χλμ.

Κυψέλη πολιτισμού

Ανέκαθεν ανακάτευε μπογιές και πινέλα, έφτιαχνε πίνακες, γλυπτά, δημιουργούσε έργα τέχνης, πήγαινε τον πολιτισμό ένα βήμα παραπέρα. Η Φλώρινα είχε πάντα μια φιλόξενη αγκαλιά για τους καλλιτέχνες, και εξακολουθεί ακόμη να δίνει το παράδειγμα.

Η παράδοση της Φλώρινας στις τέχνες, και ιδιαίτερα στα εικαστικά, συγκρίνεται μόνο με εκείνη της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας. Πλάι στο ποτάμι πάντα λειτουργούσαν χώροι τέχνης, μικρά εργαστήρια καλλιτεχνών, μια αληθινή κυψέλη δημιουργικότητας που έκανε τη Φλώρινα γνωστή πολύ πέρα από τα όρια της Μακεδονίας. Μην απορείς λοιπόν που η Σχολή Καλών Τεχνών διατηρεί εδώ ένα ιδιαίτερα δραστήριο παράρτημα!

Εξοχα δείγματα της τοπικής καλλιτεχνικής δημιουργίας θα δεις πολλά στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ένα μουσείο με μεγάλη ιστορία και εκθέματα εξίσου μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Για τη δημιουργία του πρωτοστάτησαν, μεταξύ άλλων, ο γλύπτης Δημήτρης Καλαμάρας και ο ζωγράφος Κούλης Στερίκας, δύο σπουδαίες μορφές της πνευματικής ζωής στη Φλώρινα. Οι δυο τους συγκέντρωσαν πριν από 35 χρόνια έργα των Γκίκα, Μόραλη και άλλων, και έκτοτε, αν και βρισκόταν σε μόνιμη αναζήτηση σταθερής στέγασης, άρχισε να εμπλουτίζεται συνεχώς.

Σήμερα η συλλογή του Μουσείου αριθμεί πάνω από 600 έργα τέχνης. Στην Πινακοθήκη Φλωρινιωτών Καλλιτεχνών θα δεις έργα μόνο Φλωρινιωτών καλλιτεχνών, όπως των Κούλη Στερίκα, Ιωάννη Ταμουτσέλη, Δημήτρη Καλαμάρα, Νικόλα Δογούλη, Θέμη Μηλώση και πολλών άλλων ακόμη.

Στην καλλιτεχνική δραστηριότητα προσθέτεις και τον πολυπράγμονα Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο Φλωρίνης «Ο Αριστοτέλης», και αρχίζεις να έχεις μια πιο σαφή εικόνα για την πνευματική ένταση της πόλης.

Οι κυψέλες, ωστόσο, της καλλιτεχνικής δημιουργίας ήταν και είναι τα μικρά εργαστήρια. Πλάι στον ποταμό Σακουλέβα, κυρίως, αλλά και σε διάσπαρτα σημεία μέσα στην πόλη, θα βρεις μικρά ατελιέ, χώρους γλυπτικής και ζωγραφικής, που συντηρούν άσβεστη την πνευματική φλόγα. Οπως το εργαστήριο του Νίκου Ταμουτσέλη, που βαδίζοντας στα χνάρια του πατέρα του Ιωάννη, δίνει το δικό του στίγμα στα εικαστικά δρώμενα της πόλης.　

Στα χρόνια του Αλέξανδρου　

Απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό λειτουργεί το Αρχαιολογικό Μουσείο της Φλώρινας, με σπουδαία ευρήματα από ολόκληρο τον νομό, το σπάνιο ρωμαϊκό ψηφιδωτό από το χωριό των Κάτω Κλεινών και, κυρίως, τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες που έχουν μεταφερθεί εδώ από τη βασιλική του Αγίου Αχιλλείου Πρεσπών. Βγαίνοντας από την πόλη, με κατεύθυνση προς τον λόφο του Αγίου Παντελεήμονα και τον Φ.Ο.Ο.Φ. συναντάς τα ερείπια της ελληνιστικής πόλης. Ο αρχαιολογικός χώρος δεν είναι τώρα επισκέψιμος (περικοπές γαρ), μπορείτε ωστόσο από έξω να δείτε τα οικοδομικά τετράγωνα της αρχαίας πόλης, τα οποία αλληλοστηρίζονταν λόγω της κλίσης του εδάφους.

Εδώ χτυπάει η καρδιά της Φλώρινας!　

Εχει ήδη γίνει σημείο αναφοράς στην πολιτιστική κίνηση της Φλώρινας. Ο πολυχώρος της Οδού Ονείρων είναι ένας χώρος προσεγμένος, μελετημένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που πλέον θεωρείται συνώνυμο των πετυχημένων events και το κατάλληλο μέρος για βραδιές γεμάτες μουσική αλλά και δραστηριότητες, όπως παρουσιάσεις βιβλίων και πολλές ακόμη σπουδαίες πολιτιστικές πρωτοβουλίες.

Ενα από τα τοπικά συγκροτήματα με ιδιαίτερο χρώμα που χαρίζουν ανεπανάληπτες βραδιές στον πολυχώρο της Οδού Ονείρων είναι οaι CICADAS. Οι CICADAS είναι το συγκρότημα που γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2012 κάπως...τυχαία. Με μόνα σύνεργα τις περίτεχνες μελωδίες της blues κιθάρας του δεξιοτέχνη Πέτρου, την ιδιαίτερη φωνή της Eρης και τα εξαιρετικά σόλο του Κυριάκου στο βιολί αποπειρώνται να σας ξεναγήσουν σε απρόβλεπτες διασκευές ποικίλου ύφους του ελληνικού και του ξένου μουσικού στερεώματος, ενώ πολύ σύντομα αναμένουμε δείγμα της προσωπικής τους δουλειάς.

Το έθιμο της φωτιάς

Στις 23 Δεκεμβρίου, όταν η Φλώρινα είναι «παραδομένη» στο οξύ χειμωνιάτικο κρύο, ανάβουν πελώριες φωτιές στις γειτονιές και ξεκινάει το πανηγύρι με τα χάλκινα να παίζουν χωρίς σταματημό και το τσίπουρο να ρέει άφθονο. Πρόκειται για ένα πανάρχαιο παγανιστικό έθιμο που συμβολίζει τη γονιμότητα και την αναγέννηση, την καρποφορία και το ξύπνημα της γης. Η μεγαλύτερη φωτιά ανάβει στην πλατεία Ηρώων και οι Φλωρινιώτες περιμένουν πώς και πώς να έρθει η στιγμή που θα υψωθούν οι φλόγες στον ουρανό και να αρχίσει το γλέντι!

.....................

http://news.youropia.gr/post.php?id=61140

Η νεράιδα κάποιου δάσους έχασε μια φορά το μαγικό ραβδί της. Έψαξε, έψαξε, μα τίποτα! Το ραβδί πουθενά δε βρισκόταν. Κι η νεράιδα ήταν απαρηγόρητη, που δεν μπορούσε πια να κάνει μάγια. Ένα σπουργίτι όμως, καθώς πετούσε εδώ κι εκεί, είδε το ραβδί πεσμένο σ’ ένα χαντάκι. Πέταξε, λοιπόν, χαμηλά χαμηλά, το άρπαξε με το ράμφος του και το πήγε γρήγορα στη νεράιδα. Εκείνη, πολύ ευχαριστήθηκε που ξαναβρήκε τη δύναμή της τη μαγική και θέλησε να το ανταμείψει.

-Ζήτησέ μου, καλό σπουργίτι, κάτι που να επιθυμείς πολύ, του είπε, κι αμέσως θα γίνει.

Το σπουργίτι σκέφτηκε λίγο κι έπειτα φώναξε με λαχτάρα:

-Θα ήθελα να είχα χρυσά, ολόχρυσα φτερά!

Η νεράιδα το άγγιξε τότε με το ραβδί της, και μεμιάς τα φτερά του εξαφανίστηκαν και δυο καινούρια χρυσά, που άστραφταν και λαμποκοπούσαν, φύτρωσαν στη θέση τους!

Θαμπώθηκε από τη λάμψη τους το σπουργίτι! Δεν πίστευε στα μάτια του! Κι ετοιμάστηκε να τρέξει αμέσως, να τα δείξει σ’ όλα τα πουλιά και τα ζώα του δάσους.

-Μα, δυστυχία του!

Τα χρυσά φτερά ήταν τόσο βαριά, που δεν μπορούσε διόλου να φτερουγίσει! Ούτε να τα κουνήσει καλά καλά δε γινόταν. Άρχισε τότε να φωνάζει απελπισμένο τη νεράιδα. Κι εκείνη, καλή όπως ήταν, παρουσιάστηκε πάλι μπροστά του.

-Τι με θέλεις; ρώτησε.

-Καλή μου νεράιδα, κλαψούρισε το σπουργίτι, μετάνιωσα. Δεν τα θέλω τα χρυσά φτερά. Ωραία, βέβαια είναι, δε λέω, μα πολύ βαριά, και δεν μπορώ να πετάξω. Μήπως γίνεται να μου τα κάνεις βελουδένια;

-Μετά χαράς, αποκρίθηκε η νεράιδα.

Και στη στιγμή, τα χρυσά φτερά εξαφανίστηκαν και στη θέση τους φύτρωσαν δυο άλλα από παχύ παχύ βελούδο.

Τρελάθηκε από τη χαρά του το σπουργίτι! Τ’ ανοιγόκλεισε περήφανα, έκανε μια βόλτα, να τα δοκιμάσει, κι έπειτα έτρεξε στο δάσος, για να τα δουν και να τα θαυμάσουν όλα τα ζώα και τα πουλιά.

Όμως, ξαφνικά, χοντρές στάλες βροχής άρχισαν να πέφτουν. Και σε λίγο ξέσπασε μια μπόρα γερή. Το σπουργίτι δεν πρόφτασε να κρυφτεί… Και τα βελουδένια φτερά του έγιναν μούσκεμα!

Όταν σταμάτησε η βροχή και βγήκε ο ήλιος, βρεγμένο καθώς ήταν, στάθηκε σ’ ένα κλαράκι κι άπλωσε τα φτερά του, να τα στεγνώσει. Μα τι φτερά ήταν τούτα! Το βελούδο είχε χαλάσει, κι η γυαλάδα του είχε φύγει. Δεν ήταν τώρα παρά ένα άθλιο πανί.

Το σπουργίτι απελπισμένο άρχισε πάλι να φωνάζει τη νεράιδα. Κι εκείνη, που είχε χρυσή καρδιά, έτρεξε πρόθυμα κοντά του.

-Μετάνιωσα, νεράιδά μου! μουρμούρισε. Κοίταξε με τη βροχή πως κατάντησαν τα βελουδένια φτερά μου! Μήπως γίνεται να μου τα κάνεις μεταξένια; Το μετάξι, έχω ακούσει πως δε χαλάει από τη βροχή.

-Και βέβαια, αποκρίθηκε η νεράιδα.

Και στο λεπτό, το σπουργίτι απόκτησε δυο κατακόκκινα μεταξωτά φτερά.

-Α, μα τούτα τα θαυμάσια φτερά πρέπει να τα δει ο κόσμος όλος, φώναξε το πουλί.

Και πέταξε ψηλά, να πάει στην πόλη.

Είχε φτάσει κοντά στα πρώτα σπίτια, όταν το είδαν μερικά παιδιά που πήγαιναν σχολείο.

-Ένα πουλάκι με κόκκινα φτερά! φώναξαν απορημένα.

-Α, τι ωραίο!

-Και τι παράξενο που είναι! Θα πρέπει να είναι σπάνιο!

-Ελάτε να το πιάσουμε, να το βάλουμε σ’ ένα κλουβί!

Κι όλα μαζί άρχισαν να το κυνηγούν. Κάποιο μάλιστα έλεγε πως θα ήταν καλύτερα να το χτυπήσουν με σφεντόνα κι έπειτα να το βαλσαμώσουν!

Τρομάρα που την πήρε το καημένο το πουλί! Και τι τρεχάλα έκανε για να ξεφύγει! Πέταξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και γύρισε στο δάσος. Στάθηκε λαχανιασμένο σ’ ένα κλαράκι, να ξανασάνει κι έπειτα –τι να κάνει;- φώναξε πάλι τη νεράιδα.

-Συγχώρα με, που όλο σε φωνάζω, καλή μου φίλη, της είπε σαν παρουσιάστηκε, μα πάλι το μετάνιωσα. Ωραία έγιναν τα φτερά μου, μα έτσι κατακόκκινα και γυαλιστερά καθώς είναι, με κάνουν να φαντάζω πολύ. Οι άνθρωποι νομίζουν πως είμαι πουλί σπάνιο! Με κυνηγούν και θέλουν να με πιάσουν!

-Αποφάσισε, λοιπόν, σαν τι φτερά θα ήθελες να έχεις επιτέλους! άρχισε να χάνει την υπομονή της η νεράιδα.

Το σπουργίτι στάθηκε κάμποσο σκεφτικό και στο τέλος είπε:

-Απ’ ό, τι βλέπω, τα δικά μου φτερά πρέπει να προτιμήσω, νεράιδά μου. Τι τα θέλω εγώ τα μεγαλεία! Με τα δικά μου πετώ μια χαρά! Είναι ελαφριά, γερά, η βροχή δεν τα καταστρέφει, κι οι άνθρωποι το βλέπουν πως είμαι σπουργίτι και μ’ αφήνουν να πετώ ελεύθερα. Δώσε μου, λοιπόν, πάλι τα δικά μου τα φτερά, και σου υπόσχομαι τίποτε πια να μην ξαναζητήσω.

Κι η νεράιδα η καλή έκανε το θέλημά του. Έτσι, το μικρό πουλί έμεινε με τα φτερά του. Και χαιρότανε πολύ, λεύτερα, το πέταγμά του.

Λότη Πέτροβιτς- Ανδρουτσοπούλου

-Μην κλαις, φθινόπωρο,

μην είσαι λυπημένο,

γέμισε πάλι

του σχολειού μας η αυλή.

Άκου τα γέλια,

τα τραγούδια, τη χαρά μας,

γέλα κι εσύ!

-Μα ποιος το λέει

ότι είμαι λυπημένο

και κάποιο βάρος

μου σκεπάζει την ψυχή;

Την ομπρελίτσα που ‘χεις

μέσα στο ντουλάπι

πώς θα τη βγάλεις

να χαρείς, χωρίς βροχή;

Ελένη Χριστούλα-Πατελοδήμου, Ποιήματα για το φθινόπωρο και το χειμώνα, εκδόσεις Πατάκη

……

Καλημέρα και καλή εβδομάδα, από μια φθινοπωρινή, μαγευτικά όμορφη, μα πάντα ξεχασμένη Φλώρινα...

…………………………

Σκεφτείτε λοιπόν, κι αφήστε τα λόγια… Όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο…

………………………….

http://www.hamogelo.gr/4-1/1709/9-Noembrioy-2013-18-Xronia-drashs-gia-To-Xamogelo-toy-Poidioy

Κάποτε ο Δίας οργίστηκε, γιατί οι άνθρωποι είχαν γίνει κακοί και ασεβείς. Αποφάσισε λοιπόν να τους εξαφανίσει με κατακλυσμό. Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες έβρεχε ασταμάτητα. Τα νερά σκέπασαν τα πάντα.

Από τον κατακλυσμό σώθηκαν μόνο ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του η Πύρρα, γιατί ήταν καλοί άνθρωποι. Αυτούς τους είχε συμβουλεύσει ο Προμηθέας να φτιάξουν μια κιβωτό και να κλειστούν μέσα. Η κιβωτός έπλεε στα νερά που πλημμύρισαν τη γη. Όταν οι βροχές σταμάτησαν, η κιβωτός άραξε στην κορυφή του Παρνασσού.

Ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα βγήκαν έξω κι έκαναν θυσία στο Δία για να τον ευχαριστήσουν. Ο Δίας τότε έστειλε το θεό Ερμή να του πει ότι όποια χάρη ζητήσουν, θα πραγματοποιηθεί. Εκείνοι είπαν ότι ήθελαν κι άλλους ανθρώπους γύρω τους. Σύμφωνα με τη συμβουλή του Ερμή, καθώς περπατούσαν, έριχναν πέτρες πίσω τους. Οι πέτρες που έριξε ο Δευκαλίωνας έγιναν άνδρες’  οι πέτρες που έριξε η Πύρρα έγιναν γυναίκες. Ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα αργότερα απόκτησαν πολλά παιδιά.

Το πρώτο τους παιδί ήταν ο Έλληνας. Σ’  αυτόν όφειλαν το όνομά τους οι Έλληνες.

Στα πολύ παλιά χρόνια, Ιστορία Γ’ Δημοτικού, ΟΕΔΒ, 1996 (ΙΑ’  έκδοση)

Τ’  άψυχα αντικείμενα είναι πάντοτε σωστά και δεν γίνεται, δυστυχώς, να κατηγορηθούν για τίποτα. Δεν παρατήρησα ποτέ μια καρέκλα να μετακινείται απ’ το ένα πόδι στο άλλο ή ένα κρεβάτι να σηκώνεται στα πίσω πόδια του. Και τα τραπέζια, ακόμα κι όταν είναι κουρασμένα, δεν τολμούν να λυγίσουν τα γόνατά τους. Υποπτεύομαι πως τα αντικείμενα φέρονται μ’ αυτό τον τρόπο από παιδαγωγικούς λόγους, θέλοντας έτσι να μας μέμφονται συνεχώς για την αστάθειά μας.

ΖΜΠΙΓΚΝΙΕΒ ΧΕΡΜΠΕΡΤ

(Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης)

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ (επιλογή κειμένων Στρατής Πασχάλης), εκδόσεις Μεταίχμιο

Ξέρω πως ολωνών σας

τρέμει η μεγάλη σας καρδιά,

μην πάθει τίποτα κακό,

κανένα αρχαίο βοτσαλάκι αυτού του τόπου.

Ξέρω τον ένθεο έρωτά σας,

για τις λευκές κοπέλες του Ερεχθείου μας.

Ω, ησυχάστε.

Είναι πολύ καλά, πολύ καλά τα μάρμαρά μας.

Και σας χαιρετούν.

Λίγοι καπνοί τα ενόχλησαν μονάχα.

Και τα πιτσίλισε λιγάκι αίμα.

Κατά τα άλλα merci.

Τίποτα άλλο. Α, ναι.

Λίγα θρύψαλα, λίγες φλόγες…

Μα τόσο πολύ λίγες

που δεν πρόφτασαν ούτε καν να και να μαυρίσουν

τα πολυαγαπημένα σας μάρμαρα.

Και μόνο εμείς εγίναμε δαδιά,

για να φωτολουστεί η γλυκιά σας Ακρόπολη.

Και τώρα κύριοι, Merci ξανά.

Merci maitres… Μερσί παντού.

Καλή μέρα σας.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Τα παλιά τα χρόνια σ’  έναν πύργο σε τρία χρόνια μέσα, γεννήθηκαν τρία κορίτσια. Και, σε κάθε γέννα της αρχόντισσας, οι τρεις Μοίρες έφταναν, από το δρόμο της νύχτας, στο ευτυχισμένο αρχοντικό και μοίραναν τα νεογέννητα βλαστάρια.

Στο πρώτο είχανε χαρίσει την ομορφιά.

Στο δεύτερο είχανε χαρίσει την εξυπνάδα.

Στο τρίτο είχανε χαρίσει την καλοσύνη.

Ο άρχοντας κι η αρχόντισσα καμάρωναν αχόρταγα τα τρία τους βλαστάρια, έτσι πλούσια προικισμένα και τα τρία από τις Μοίρες. Και με τον καιρό τα τρία μοσκαναθρεμμένα έγιναν τρεις κοπέλες, σαν τα κρύα τα νερά.

Της πρώτης έλαμψε η ομορφιά σαν τον ήλιο.

Της δεύτερης άστραφτε η εξυπνάδα σαν την αστραπή μες στα σκοτάδια.

Της τρίτης μοσκοβολούσε η καλοσύνη, σαν τα ρόδα και τα κρίνα.

Όταν ήρθε η ώρα τους να παντρευτούνε, ο άρχοντας ο πατέρας τους κάλεσε στον πύργο του τρία αρχοντόπουλα από τους τόπους που εξουσίαζε, και τα τρία από ξακουστές γενιές. Τα κάλεσε να τα φιλέψει στο αρχοντικό του. Κι όποια από τις τρεις κοπέλες άρεσε στον καθένα, να του τη δώσει με την ευχή του και να τον κάνει παιδί του.

Τρεις μήνες καθίσανε τα τρία αρχοντόπουλα στον πύργο του μεγάλου άρχοντα, με τις τρεις κοπέλες. Τρεις μήνες είδε γιορτές και πανηγύρια ο παλιός πύργος. Τρεις μήνες για να γίνουν οι γνωριμίες και να διαλέξει το κάθε αρχοντόπουλο τη δική του. Όταν σώθηκαν οι τρεις μήνες, ο άρχοντας κάλεσε το πρώτο αρχοντόπουλο, χώρια από τα άλλα, και του είπε:

-Θέλημά  μου είναι να σε κάνω παιδί μου. Βάλε το χέρι στην καρδιά σου και πες μου, ποια από τις τρεις μου κοπέλες θέλεις να σου δώσω.

Το αρχοντόπουλο του αποκρίθηκε:

-Εγώ, άρχοντά μου, διαλέγω την πρώτη. Μα θα ήθελα νάχει και την εξυπνάδα της δεύτερης και την καλοσύνη της τρίτης. Τι να την κάνω την ομορφιά, δίχως εξυπνάδα και δίχως καλοσύνη;

Ο άρχοντας κάλεσε τότε το δεύτερο αρχοντόπουλο.

-Εσύ, αρχοντόπουλό μου, ποια διαλέγεις από τις τρεις μου κοπέλες; Πες μου να σου τη δώσω, να σε κάνω παιδί μου.

Το αρχοντόπουλο αποκρίθηκε:

-Εγώ, άρχοντά μου, διαλέγω τη δεύτερη. Μα θα ήθελα νάχει και την ομορφιά της πρώτης και την καλοσύνη της τρίτης. Τι να την κάνω την εξυπνάδα δίχως ομορφιά και δίχως καλοσύνη;

Ο άρχοντας κάλεσε το τρίτο αρχοντόπουλο.

-Εσύ, αρχοντόπουλό μου, ποια διαλέγεις από τις τρεις μου κοπέλες: Πες μου κι είναι δική σου. Χαρά μου είναι να σε κάνω παιδί μου.

-Δεν ξέρω, άρχοντά μου, ποιες διαλέξανε τα άλλα αρχοντόπουλα. Εγώ διαλέγω την Τρίτη. Μα θα ήθελα νάχει και την εξυπνάδα της δεύτερης και την ομορφιά της πρώτης. Τι να την κάνω την καλοσύνη δίχως ομορφιά και δίχως εξυπνάδα;

Τα τρία αρχοντόπουλα φύγανε και γυρίσανε στα μέρη τους. Ο άρχοντας στεναχωρημένος, φώναξε την αρχόντισσά του και της είπε τα θλιβερά μαντάτα.

-Άδικα πασχίζουμε, αρχόντισσα, να παντρέψουμε τις κοπέλες μας. Γαμπρός δε βρίσκεται γι’  αυτές. Γιατί ούτε οι τρεις μπορούν να γίνουν μία, μες τις χάρες των τριών, ούτε είναι βολετό να τις δώσουμε και τις τρεις σε έναν. Ας όψεσαι, που μούκανες τρεις, με μοιρασμένες χάρες και δε μούκανες μία με τις χάρες μαζεμένες. Γραφτό είναι να γεράσουν ανύπαντρες οι τρεις άμοιρες κοπέλες μέσα σ’  αυτόν τον πύργο.

Και κλάψανε κι οι δύο. Και πάλι παρηγορούσε ο ένας τον άλλον:

-Πού ξέρεις: Ο Θεός είναι μεγάλος. Αν είναι το θέλημά του θα βρεθεί γαμπρός.

Κάποια παλιά χαρτιά, που βρέθηκαν ύστερ’  από χρόνια, στα χαλάσματα του παλιού πύργου, ανιστορούνε πως ο γαμπρός, που περίμεναν ο άρχοντας και η αρχόντισσα για τις τρεις τους θυγατέρες, ήρθε μια νύχτα, καβαλάρης σ’ ένα μαύρο άτι. Και την ίδια νύχτα παντρεύτηκαν και οι τρεις. Ο ξωτικός γαμπρός, στεφανώθηκε, τη νύχτα εκείνη, με τα ίδια στέφανα, την Ομορφιά, την Εξυπνάδα και την Καλοσύνη. Και τις πήρε στο βασίλειό του.

Αυτό ανιστορούνε τα παλιά χαρτιά, που βρέθηκαν στα έρημα χαλάσματα, για τις τρεις αδελφάδες, με τα τρία ξέχωρα χαρίσματα των Μοιρών, που γεννήθηκαν, σε τρία χρόνια, στον ξακουστό Φράγκικο πύργο του Μοριά.

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ

Το να γράφεις είναι μάταιο

Το να μη γράφεις είναι αδύνατο.

Έτσι κάθε μέρα ματαιοπονείς

γιατί το μόνο πιο οδυνηρό

από τη γραφή

είναι να μη γράφεις καθόλου.

Νίκος Δήμου

…………………………

Καλή, δημιουργική εβδομάδα :)

…«Μην πέφτεις σε περισυλλογή.

Τα ποτάμια και τα χρόνια άσ’ τα να κυλάνε.

Κι ό, τι βγει»…

……………………

Καλή Κυριακή :)

Σε κάποιο παλιό βιβλίο για τους ψαράδες του Lofoten διαβάζω:

Όταν αναμένονται μεγάλες καταιγίδες, συμβαίνει πάντοτε το ίδιο, μερικοί από τους ψαράδες δένουν γερά τα καΐκια τους στην παραλία και τρέχουν να προφυλαχτούν στη στεριά, άλλοι πάλι βιάζονται να ξανοιχτούν στη θάλασσα. Τα καΐκια όταν είναι καλοτάξιδα, είναι πιο ασφαλισμένα στη φουρτούνα παρά στην παραλία.

Ακόμα και μέσα στις πιο μεγάλες καταιγίδες μπορούν να σωθούν από το έμπειρο χέρι του καπετάνιου, στην παραλία όμως ακόμα και σε πιο μικρές καταιγίδες θα κομματιαστούν από τα κύματα. Για τους ιδιοκτήτες τους αρχίζει τότε μια πάρα πολύ σκληρή ζωή.

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ, Ιστορίες, εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος.

Σύννεφα χρωματιστά

πουλιά που φεύγουνε μακριά

μέσα στου δάσους τη σπηλιά

μια ανάσα ακούγεται βαριά

αρκούδα, φίδι και χελώνα

θα ονειρευτούνε το χειμώνα.

Κόκκινα μήλα, ελιές, καρποί

γεύσεις ζεστές, χρωματιστές

ο άνεμος έρχεται κρυφά

της φύσης λέει μυστικά

Νοέμβρης είναι που κρατά

τη γη στην κρύα του αγκαλιά.

Ήλιος χλωμός, χρυσό φεγγάρι

σε μια γωνιά κάνουν παζάρι

χαμογελάει η Σελήνη

κερδίζει και το φως της δίνει

χαμογελάει και τ’ αστέρι

που βγήκε μέρα μεσημέρι.

Βούλα Ηλιάσκου, Καίτη Δαλμάτσου-Ζερβουδάκη, 12 μήνες τραγούδια, εκδόσεις Πατάκη.

………………………..

Καλό μήνα :)