Η νέα μου δουλειά είναι γεγονός. Κι ο καθένας στο σπίτι το αντιμετώπισε ψύχραιμα, κάνοντας τον σταυρό του. “Το πρόβλημα τώρα θα το έχει η εργοδοσία” μονολόγησαν, κι άρχισαν διακριτικά-διακριτικά το ξεμονάχιασμα...

Η μάνα στο πλευρό του παιδιού όπως πάντα...

- Επιτέλους αγόρι μου βρήκες δουλεια!

- (δε μας παρατάς ρε μάνα...)

- Δε χαίρεσαι?

- Τι να χαρώ? Δουλειά βρήκα, δε βρήκα το χαμένο μου αδερφό! Πρωινό ξύπνημα βρήκα, χαρτουρα βρήκα, ευθύνες βρήκα και κυρίως βρήκα έναν σίγουρο τρόπο από το απόγευμα να είμαι κομμάτια!

- Αμάν πια με σένα!!! Η δουλειά είναι χαρά!

- Ε αν η δουλειά είναι χαρά, εγώ είμαι μελαγχολικός τύπος!

Ο πατέρας- σε αντίθεση με τη μάνα- το αντιμετώπισε πιο ρεαλιστικά...

- Άντε! Επιτέλους! Από δω και πέρα θα ρεμαλιάζεις λιγότερες ώρες!

- Θα ναι ποιοτικό ρεμάλιασμα όμως, ε πατέρα?

- Το νου σου κακομοίρη μου, μην κάνεις πάλι τα καραγκιοζιλίκια που έκανες στην προηγούμενη εταιρεία και πήγαν να σε διώξουν στις δυο βδομάδες ξέρεις τι θα σου κάνω?

- Τι.

- θα σε πατήσω κάτω!!!

- Ε πού θα πάταγες ρε πατέρα? Πάνω?

- Έχεις δει ρε άχρηστε κανέναν άλλο να τον διώχνουνε στις δέκα μέρες??? Βρες μου ΕΝΑΝ υπάλληλο πριν καν κάτσει στην καρέκλα του να τον πετάνε έξω κι εγώ θα σταματήσω!

- Πώς δεν έχω δει...

- Ποιον ρε?

- Την Έλλη Στάη!

- γκρρρρρρρ....

Κι από τους γύρω αρχίσανε οι ίδιες σπαστικές ερωτήσεις...

- Βρήκες δουλειά? Πώς τα κατάφερες ρε συ?

- Είχα πιεί, δεν ήξερα τι έκανα...

- Βρηκές δουλειά ε? Μπράβο αγόρι μου! Είναι η χρονιά σου αυτή!

- Η δική μου είναι, της εταιρείας δεν είναι...

- Πήρες υπεύθυνη θέση?

- Μπα...με ροδάκια είναι, μια εδώ μια εκεί...

Τς τς τς...