Η πείνα χτυπά αλύπητα την πόρτα μου εδώ και ώρες.Προσπαθώ να φανώ υπεράνω και να συνεχίσω την δίαιτα που με τόσο κόπο κάνω απο το πρωί.Αλλά...η αδυναμία του χαρακτήρα μου φαίνεται ακόμα μια φορά και υποκύπτω.Μπαίνω αποφασιστικά στην κουζίνα και αρχίζω τα μαγικά μου...

Βάζω στην βαθιά κατσαρόλα το λάδι να κάψει.Καθαρίζω και ψιλοκόβω το κρεμμύδι και το σκόρδο.Τα ρίχνω με μαεστρία στο λάδι να τα σωτάρω.Σειρά έχουν τώρα τα μύδια,οι γαρίδες,το καβούρι.Τα στολίζω με αλάτι,πιπέρι,δάφνη,λευκό κρασί.Και παίρνω το μπουκάλι με τα αποφλοιωμένα ντοματάκια για τελείωμα.

Το χαμόγελο παγώνει στα χείλη μου διαπιστώνοντας οτι δεν μπορώ να το ανοίξω.Δοκιμάζω όλους τους τρόπους.Με πετσέτα,με ανοιχτήρι,χτυπώντας το στον τοίχο.Τίποτα!

Βγαίνω απελπισμένη στον δρόμο.Πάνω μου ένα φαρδύ νυχτικό με ένα τεράστιο μωβ tweety και το μπουκάλι με τα ντοματάκια στο χέρι.

-Σας παρακαλώ.Ποιος μπορεί να μου ανοίξει το μπουκαλάκι?Το φαγητό επάνω καίγεται...

Οι άνθρωποι με κοιτούν περιφρονητικά.Ενα παιδάκι τραβάει την φούστα της μαμάς του και με δείχνει τρομαγμένο .Δυο κοπελές με προσπερνούν χαχανίζοντας.Μια γιαγιά μου κουνάει την μαγκούρα της και αρχίζει να παραμιλάει..πως κατέντησαν οι νέοι σήμερα.Και εκεί που αρχίζω να χάνω τις ελπίδες μου απο το βάθος του δρόμου με πλησιάζει ένας νεαρός...

-Θέλετε να σας βοηθήσω?

Παίρνω το πιο αθώο μου βλέμμα,πεταρίζοντας ελαφρώς τις βλεφαρίδες μου και φορώντας το πιο γλυκό μου χαμόγελο...

-Αλήθεια?Μπορείτε?

Και ναι λοιπόν...ένας μεγάλος έρωτας γεννιέται!

Μπα...Που τέτοια τύχη...

Πάντως η μακαρονάδα μου έγινε καταπληκτική!