Μπερδεύεται η Δευτέρα με την Τρίτη

κι η βδομάδα με το χρόνο:

είναι αδύνατο να κοπεί ο καιρός

με τα χαλασμένα σου ψαλίδια

κι όλα τα ονόματα της μέρας

τα σβήνει της νύχτας το νερό.

Δε μπορεί κάποιος να ονομάσει Πέντρο,

καμιά δεν είναι Ρόζα ή Μαρία,

όλοι μας είμαστε σκόνη ή άμμος,

όλοι μας είμαστε βροχή μέσα στη βροχή.

Κάποτε μου μίλησαν για Βενεζουέλες,

για Παραγουάες και για Χιλές,

δε ξέρω για τι μιλάτε

γνωρίζω το πετσί της γης

και ξέρω πως επώνυμο δεν έχει.

Όταν ζούσα με τις ρίζες

αυτές μ΄ αρέσαν πιο πολύ κι απ΄ τα λουλούδια,

κι όταν μιλούσα με μια πέτρα

αντηχούσε σαν καμπάνα.

Είναι τόσο μεγάλη η Άνοιξη

που κρατάει όλο το χειμώνα:

ο Χρόνος έχει χάσει τα παπούτσια του:

ένας χρόνος έχει τέσσερις αιώνες.

Τα βράδια όλα όταν κοιμάμαι,

πως με λένε ή πως δε με λένε;

Κι όταν ξυπνάω ποιος είμαι

αν, όταν κοιμόμουν, δεν ήμουν εγώ;

Αυτό θέλει να πει

ότι μόλις έρθομε στη ζωή,

ότι μόλις γεννηθούμε,

να μη γεμίζομε το στόμα μας

με τόσα αβέβαια ονόματα,

με τόσες θλιβερές ετικέτες,

με τόσα χτυπητά γράμματα

με τόσα δικά μου και  δικά σου

με τόσες υπογραφές πάνω στα χαρτιά.

Σκέφτομαι να μπερδέψω τα πράγματα,

να τα ενώσω και να τα φρεσκογεννήσω,

να τα μπερδέψω, να τα γδύσω,

μέχρι, που το φως του κόσμου

να χει την ενότητα του ωκεανού,

μια πραγματική ακεραιότητα

ένα μύρο με λαλιά.

ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ :)