Η τελευταία μέρα του χρόνου πάντα έκρυβε ένα μεγαλείο από μόνη της αλλά και πολλές εκπλήξεις.

Πχ όταν ήμουνα μικρός πλάκωναν ένα σωρό συγγενείς στο σπίτι κι είχανε το συνήθειο με το που άλλαζε ο χρόνος να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται όλοι μαζί. Αυτό φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό όταν μένει εκεί και δε συνεχίζεται αλλού και υπό άλλες συνθήκες. Γιατί η αλήθεια είναι ότι κάποιοι γαμπροί και νύφες από το σόι είχανε μπλέξει λίγο τα μπούτια τους και μπορεί να κάνανε ρεβεγιόν όλοι μαζί, αλλά αργότερα ξεμοναχιάζονταν και συνεχίζονταν αλλού οι «εορταστικές εκδηλώσεις»…

Εγώ ως ρομαντικό ον και πάνω απ’ όλα αθώο, έβλεπα τα πράγματα από μια άλλη διάσταση. Ένοιωθα μια γλυκειά ανατριχίλα που άφηνα κάτι παλιό για κάτι καινούργιο.

Όμως αυτή η γλυκειά ανατριχίλα κρατούσε ελάχιστα μέχρι να μ’ αρπάξουν απ’ τη μύτη η θεία η Μηλίτσα με το μπερδεμένο σγουρό μαύρο μαλλί που έφερνε περισσότερο σε κατσαρίδα παρά σε άνθρωπο, ο θείος ο Κώστας με μια χωρίστρα που απ’ την πολλή στροφή σου ερχόταν να ξεράσεις, κι η γιαγιά η Αργυρώ με ένα μαλλί που περισσότερο έφερνε σε κεραμίδι από την πολλή λακ, και να μ΄ αρχίσουν στα ρουφηχτά φιλιά και στις  λαβές. Εκεί καταλάβαινα ότι κι αυτός ο χρόνος θα ήτανε όπως ο περσινός…

Τα χρόνια περάσανε κι έγινα πιο γαϊδούρι.  Το σόι τα έσπασε μεταξύ του και κάνει ο καθένας μόνος του πια ρεβεγιόν καθώς από το πολύ πάρσιμο μπερδευτήκανε οι άνθρωποι, στο τέλος κανείς δε θυμόταν ποιος παντρεύτηκε ποιαν και με ποια σύνθεση ξεκινήσανε, καταλάβανε ότι κουράσανε και ακολούθησαν ξεχωριστές καριέρες. Εδώ ολόκληρο Μπέβερλι Χιλς να μου πεις σταμάτησε κάποια στιγμή που κοίταζε τόσος κόσμος απευθείας τι κάνανε εκεί ο Μπράντον, η Κέλλυ κι οι υπόλοιποι μεταξύ τους, τα δικά μας δε θα τελείωναν που στο κάτω- κάτω ο,τι ξέραμε ήτανε από περιγραφές τρίτων?

Ήρθανε τα φοιτητικά χρόνια και άλλαζα χρόνο με το κινητό στο χέρι. «Καλή χρονιά μωρό μου» 00:01 μου έστελνε…

«Και σε σένα αγάπη μου» 06:55 της έστελνα…

Και μετά κλασικά ξεκίναγε η γκρίνια!

-         Κόλλησε το κινητό μωρό μου, όλοι τέτοια ώρα στέλνουν βλέπεις…

-         Και τις 2 δε μπορούσες να μου στείλεις? Έπρεπε να ξημερώσει νέα βδομάδα δηλαδή για να με θυμηθείς?

-         Έλα τώρα με τη γκρίνια! Αμάν! Γιατί όλες οι γυναίκες όταν δεν έχετε κάτι να πείτε θυμάστε ιστορίες από πέρυσι?

-         !!!

Στα μετα-φοιτητικά χρόνια δε θυμάμαι και τόσα πολλά. Ίσως περάσανε γρήγορα. Κάτι μπουζούκια που με τρέχανε θυμάμαι κι ο κόσμος ήτανε τόσος πολύς, ισόγειο (πίστα) και πρώτος όροφος, που για να παραγγείλεις έπρεπε να κάνεις τον Ταρζάν. Μια φορά μας είχανε βάλει πλάι στις τουαλέτες…

-         Μπήκε ο καινούργιος χρόνος παιδιά!

-         Θα τον έπιασε κόψιμο!

΄Ωσπου φτάνουμε εδώ, πάλι σ’ αυτήν την μέρα, ανήξεροι για το τι θα μας συμβεί, περιμένοντας τις νέες της εκπλήξεις. Αυτή η μέρα ναι, αν μη τι άλλο, κρύβει ένα μεγαλείο…

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2009 ΡΕ ΦΑΤΣΟΝΙΑ!!!