Ο κυρ Χελιδόνας κοίταξε άλλη μια φορά τον ουρανό, έσιαξε το φράκο του κι είπε σοβαρά σοβαρά:

-Ώρα να πηγαίνουμε.Ας μην καθυστερούμε άλλο πια.

 -Ναι, ώρα να πηγαίνουμε, είπε κι η κυρα-Χελιδόνα και πήρε να φωνάζει τα παιδιά της.

Μα εκείνα δεν έλεγαν να ρθουν.  Κάνανε βόλτες στον αέρα, κυνηγιόντουσαν, φώναζαν, τραγουδούσαν.

-Ε, παιδιά, φώναξε, φτάνει πια. Ελάτε, φεύγουμε.

-Γιατί να φύγουμε, μανούλα, είπαν. Είναι τόσο όμορφα εδώ. Δε θέλουμε.

-Μα πρέπει να φύγουμε, είπε πάλι εκείνη, γιατί έρχεται το φθινόπωρο.

-Το φθινόπωρο; Αχ, τι κρίμα! Γιατί να ρθει το φθινόπωρο;

-Μα, για να φυτρώσουμε εμείς, είπαν τα σποράκια, που ήταν κρυμμένα στη γη.

-Μα, για να κοκκινίσουμε εμείς, είπανε τα ρόδια στη ροδιά!

-Μα για να κοιμηθούμε, να ξαποστάσουμε, είπανε τα φύλλα στη γριά κληματαριά!

-Μα για να πιούμε, να ξεδιψάσουμε, είπανε τα δέντρα στην αυλή.

-Τι; Τι; , απόρησαν τα χελιδονάκια. Πρέπει να γίνουν όλα αυτά;

-Όλα αυτά κι άλλα πολλά, είπε το μεγάλο ρολόι της πλατείας.

Τα χελιδονάκια κοιτάχτηκαν σαστισμένα. Πέρα μακριά μερικά συννεφάκια κάνανε βόλτες στον ουρανό, και οι σταγόνες της βροχής βιάζονται τόσο πολύ να πέσουν. Είχε δίκιο, λοιπόν, ο μπαμπάς. Είχε δίκιο κι η μαμά! Το φθινόπωρο ήρθε, κι αυτοί πρέπει να φύγουνε μακριά.

-Ελάτε, πάμε, είπανε.

Φθινόπωρο, Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι! Το μεγάλο ρολόι του χρόνου ποτέ δε σταματά.

ΚΙΚΗ ΠΟΥΛΧΕΡΙΟΥ, Ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων για το νηπιαγωγείο, ΥΠΕΠΘ, ΟΕΔΒ.