Και μερικές φορές είναι άδικος κόπος το να τα φέρεις όλα τούμπα... και το καταλαβαίνεις κατόπιν εορτής.
Και τότε... σαστίζεις, βραχυκυκλώνεις... και νοιώθεις ανεπαρκής γενικότερα!
Και σε πιάνουνε τάσεις φυγής... "Να φύγω! Να μην βλέπω και να μην μιλάω με κανέναν", σκέφτεσαι. Και το εννοείς την προκειμένη στιγμή.
Και σε πιάνει υπερένταση, νευρικότητα... και αρχίζεις τις βόλτες πάνω- κάτω. Και καπνίζεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Και δεν θες να βγεις από το σπίτι για να πάρεις λίγο αέρα. Δεν θες να πάρεις τηλέφωνο έναν φίλο να μιλήσεις, να ξεσπάσεις. Δεν θες να κάνεις τίποτα. Και τρώγεσαι με τα ρούχα σου.
Βάζεις να πιείς ένα ποτηράκι λικέρ...
Ναι, εκείνο που έχεις τα τελευταία δύο χρόνια ξεχασμένο και το θυμάσαι μόνο όταν έχεις ξεμείνει από οτιδήποτε άλλο.
Μόλις το ακουμπάς στα χείλη σου σκέφτεσαι "Λες να έχει χαλάσει; Να πάθω τίποτα;"
Παύση...
"Δε βαριέσαι..."
Πίνεις. Καπνίζεις. Από εκεί που έκανες βόλτα πέρα- δώθε, τώρα κάθεσαι απλά στον καναπέ.
"Να φύγω, να πάω... που; Και να φύγω, θα αλλάξει κάτι; Πάλι τα ίδια δεν θα σκέφτομαι;"
Αναστενάζεις.
Κρίση είναι... θα περάσει!