Κουράστηκα...

Από τη ρουτίνα...

Από τα ίδια άτομα...

Από διαφορετικά άτομα που με βάζουν σε ίδιες καταστάσεις...

Από τον εαυτό μου που κάνει τα στραβά μάτια όταν προβλέπει καταστάσεις...

Από φίλους που κουράστηκαν και βγάζουν την κούρασή τους σε μένα...

Από την πόλη που κάποτε αγαπούσα...

Από τα Εξάρχεια που έχουν χάσει το χρώμα τους...

Από τα μαγαζιά που κάποτε τα γέμιζε η παρέα μου...

Από τα ίδια μαγαζιά που τώρα πάμε όλα κι όλα 4-5 άτομα...

Από αυτό το ύφος στον καθρέφτη...

Και όπως πάντα σε κάθε μου σκέψη γυρίζεις και συ...

Και με κούρασαν αυτές οι σκέψεις...

Με κούρασε το να σε ψάχνω και να χάνεσαι...

Με κούρασε το όταν προσπαθώ να φύγω από αυτή την κατάσταση τότε να γυρνάς εσύ...

Με κούρασε το να φωνάζω κλαίγοντας τις νύχτες "Πώς φτάσαμε ως εδώ"...

Και όχι μόνο με σένα! Με όλους... Πώς φτάσαμε όλοι ως εδώ...

Κουράστηκα...

Ακολουθεί κείμενο της Μαρω Κ.

H επόμενη μέρα

«Κουράστηκα να μπερδεύω τις ψυχές», είπε ο Λαβύρινθος.

«Κουράστηκα να ζω με δανεικά όνειρα», είπε ο Ονειρόπολος.

«Κουράστηκα ν’ αντανακλώ την ασχήμια», είπε ο Καθρέφτης.

«Κουράστηκα ν’ ακούω μόνον τον ήχο της κραυγής μου», είπε η Ηχώ.

«Κουράστηκα ν’ αναζητώ το άλλο μου μισό», είπε ο Ερωτας.

«Κουράστηκα να βλέπω μόνον την άρνηση στα μάτια σου», είπαν τα Μάτια.

«Κουράστηκα να εφευρίσκω άλλα πειράματα», είπε ο Αλχημιστής.

«Κουράστηκα να φυλάω τον ύπνο σου», είπε ο Φίλος.

«Κουράστηκα να παίζω όλους τους ρόλους», είπε ο Ηθοποιός.

«Κουράστηκα να ξεγελάω τις μοναξιές μου», είπε η Μοναξιά.

«Κουράστηκα να βάζω χρώμα στις εικόνες σου», είπε ο Ζωγράφος.

«Κουράστηκα να αιχμαλωτίζω τις λέξεις για να σου περιγράψω τον κόσμο», είπε ο Ποιητής.

«Κουράστηκα να ζω με δανεικές αγάπες» είπα Εγώ.