Σήμερα ήταν γενικά μια καλή μέρα... Δε δούλευα, είδα φίλους, ακούσαμε καλή μουσική.... Όλα καλά.

Είχε γενέθλια η Μαρία... Έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου, σε σημείο να μην μπεις στη διαδικασία να την πάρεις για ένα χρόνια πολλά... Δεν είχα πρόβλημα να σε δω. Δε θα σε υποχρέωνε κανείς να έρθεις, έτσι κ αλλιώς... Αλλά να μην την πάρεις τηλέφωνο δεν το περίμενα... Μέχρι και ο κολλητός σου πήρε, αλλά εσύ είπες να εξαφανιστείς απ'όλους και απ'όλα... Δε σε αδικώ... Περάσαμε δύσκολα τον τελευταίο καιρό. Ωστόσο, έχω μάθει να μη διώχνω από κοντά μου ανθρώπους που αγαπάω και μ'αγαπάνε. Γι αυτό δεν ήταν επιλογή μου και το να μην ξαναμιλήσουμε ποτέ! Αν και το συζητήσαμε αυτό το κομμάτι. Καταλήξαμε και οι δύο ότι είναι δύσκολο να συνεχίσουμε μαζί, μοιάζουμε τόσο πολύ βλέπεις... Αποφασίσαμε να βρισκόμαστε για έναν καφέ... Να κάνουμε "παρέα"... Να γίνουμε δύο ακόμα φίλοι στην ισοπέδωση των αισθημάτων. Το δέχτηκα, γιατί πολύ απλά δε θέλω να σε χάσω. Και όχι, δεν έχω γίνει τόσο ευρωπαΐα για να μπορώ να ακούω για τις επομένες σχέσεις σου, ή να νιώθω άνετα με το να σου λέω εγώ για τις δικές μου. Απλά θεώρησα λογικό, ότι μπορούμε να βρισκόμαστε, να ακούμε τις μουσικές μας, να λέμε τα νέα μας, να μη χρειάζεται να μας καλούν οι φίλοι εναλλάξ... Και το ήθελα! Μέχρι τη μέρα της συναυλίας. Μια από τις αγαπημένες μου μπάντες και το ήξερες. Με το που διάβασα την ανακοίνωση ότι θα τους βλέπαμε στην Αθήνα, σε πήρα αμέσως τηλέφωνο -χωρίς να το σκεφτώ-...

"Ωραία, να πάμε πιο πριν για καφέ!" και έσκασα ένα χαμόγελο σαν μικρού παιδιού! Και βρισκόμασταν, και γελάγαμε, και άκουσα και το καινούριο κομμάτι που έγραψες, και θυμηθήκαμε και εκείνη τη βραδιά στη Ραφήνα με τη γάτα, το φεγγάρι και το μωβ πουκάμισο, και είδαμε και όλους τους Απαράδεκτους από την αρχή μέχρι το τέλος σε ένα βράδυ, και σου ξαναδιάβασα αυτά που γράφω και χαμογέλασες... Και μετά, απλά έσβησαν όλα... Τρεις μέρες πριν το live εξαφανίστηκες. Αν και νευρίασα, τη δεύτερη σε πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν το σήκωσες ποτέ... Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω να δικαιολογώ τους ανθρώπους... "Έλα μωρέ... Κάτι θα έπαθε... Να πάρω να δω αν είναι καλά..." Και δεν πήρες ποτέ... Και στη συναυλία πήγα με τα παιδιά... Και κάποια στιγμή σε είδα μες στο πλήθος που με κοίταζες... (Κρίμα που δεν έπαιξαν το "You"...) Και αυθόρμητα σήκωσα το χέρι... Να σε χαιρετήσω... Ή να σε ακουμπήσω... Αλλά δεν μπορούσα να σε φτάσω... Και τότε εσύ απλά γύρισες το κεφάλι σου αδιάφορα από την άλλη...

Τα μόνα πράγματα που με ενοχλούν πάντα είναι τα "Γιατί;"... Με ενοχλει να μην μπορώ να τα δικαιολογήσω όλα... Και τώρα βλέπω το άδειο σου μπαλκόνι... Πάνε τα γέλια... τα μπουγέλα... οι καφέδες μας... τα διαβάσματά μας δίπλα δίπλα... οι Ramones... Τώρα με βλέπεις από απέναντι και σκύβεις το κεφάλι. Σαν να μην είμαι εκεί... Σαν να μη με βλέπεις... Και αν δε με βλέπεις; Γιατί κοιτάς τόσες ώρες προς τα εδώ;

Μήπως θυμάσαι; Η μυρωδιά απ'το τζάκι... Τα goonies... Το στρίμωγμα στον καναπέ... Όπως την πρώτη φορά που κάθισα στον άλλο δερμάτινο καναπέ και δήθεν θυμήθηκες να μου δείξεις φωτογραφίες από την Ισπανία... Και τι κρίμα... Δε θα έβλεπα από εκεί... Και ήρθα δίπλα σου. Η πρώτη αγκαλιά, τα πρώτα χάδια... Όλα τόσο ντροπαλά και αυθόρμητα... Γιατί πάντα στο τέλος θυμάσαι την αρχή; Γιατί χαράχτηκες ανεξίτηλα, αφού δε θες να θυμάσαι; Γιατί είσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά πάλι; Γιατί μου λείπεις τόσο πολύ σαν φίλος; Γιατί σήμερα που άναψα το πρώτο μου τσιγάρο έβαλε Ramones; Σαν να σε βλέπω να γκρινιάζεις και να μου το σβήνεις... Γιατί;

θα είσαι πάνω μου
εσύ θα είσαι
εγώ θα είμαι
θα είμαστε εμείς

                                            ποτέ δεν ήμασταν εμείς

πάρτο χαμπάρι
αυτά τα παιχνιδάκια εξουσίας
υποταγής
δεν μας ταιριάζουν

                                            ποτέ δεν ήμασταν εμείς
                                            φτιαγμένοι για όλα αυτά

------------------

And everytime I eat vegetables
It makes me think of you
And everytime I eat vegetables
I don't know what to do...

------------------

Χαρά.